Reisverhaal «Het zalige fiets leven»

Start-to-Cycle - Deel 4 - Italië | Italië | 10 Reacties 28 April 2011 - Laatste Aanpassing 30 April 2011

Wat is tijd als tijd plots tijdloos wordt…
De enige tijd die nog telt is de tijd die wordt aangegeven door je maag , je benen, je lichaam…
De enige tijd die nog telt is de tijd om je lichaam te voeden, om je lichaam te verzorgen…
De enige tijd die nog telt is de tijd dat je kan fietsen…

Pasen een tijd van bezinning, een tijd om stil te staan…
Pasen een tijd van paaseieren, een tijd om gelukkig te zijn…

Ik geniet in het park op de camping in Naturns van een Paas ontbijt geschonken door de uitbaters.
Ik geniet van de kinderen die me heel fier paaseieren schenken.

Ik geniet er van de fijne mensen die ik er ontmoet.

Ik genoot als kind van Pasen, s’morgens heel vroeg sloop ik in mijn witte pyjama met rode bollen uit mijn bed. Toen wisten mijn ouders al dat ik ooit een kampioen zou worden.
Niet in het bergklassement van de Ronde Van Frankrijk maar een kampioen in mijn eigen toekomstig fietsproject.
Moeder kliste de belhamel als hij door het raam  op de gang van de slaapkamers naar buiten gluurden, wachtend om een glimp op te vangen van de magische klokken komend uit Rome.
Gestraft zat hij met zijn zussen in de zetel  in de living te wachten.
Te wachten op de klokken van Rome. De dag verstreek de gordijnen bleven dicht, we zagen niets, waren we echt zo erg gestraft dat ze zouden voorbij vliegen.
Mijn zussen zaten te wachten met een lip van aan hun kin tot op de grond, vrouwen toch.
Waren mijn zussen mijn broers dan werd erom gelachen of er op los geklopt, echte mannen.
Maar jammer het zijn mijn zussen die ik nog altijd graag zie.
Mijn broer Dirk, die eigenlijk Wilfried moest heten was er nog niet. Hij moest nog een heel parcours afleggen om het daglicht te mogen aanschouwen. Jammer want ik miste hem toen al tussen  die zussen in.

Dinsdagmorgen na een tijd van rust vertrek ik tijdloos maar niet doelloes uit Naturns en zet koers richting Trento. Ik fiets verder door het Vinschgau dal, het droogste dal van de Oostalpen. Lang geleden begonnen de boeren hier met de aanleg van ‘Waale’: kilometerslange irrigatiekanalen en goten die het water van hoog uit de bergen aanvoeren en volgens een ‘Waalordnung’ over de landerijen verdelen. Tussen de 12^e en de 14^e eeuw was dit systeem op zijn hoogtepunt. Van de 200 ooit aangelegde Waale blijven er nog 50 van over.

In Meran fiets ik veder door het Adige dal, nog steeds langs de gelijknamige rivier. Dit dal is een typisch glaciaaldal dat in de ijstijd door het ijs is uit gehaald is tot een dal met brede  steile indrukwekkende rotswanden. Het is gewoon weg prachtig en overweldigend om hier te fietsen.

In Trento sta ik voor de keuze ofwel zuidwaarts via Verona naar Rome fietsen of oostwaarts via Venetië naar Rome  fietsen.
 Niets aan de hand zou je zeggen,  zuidwaarts fiets je via de Povlakte. Deze vlakte is zo vlak als een biljarttafel en buiten een paar gaten zijn er geen ballen te zien. Mocht er dan nog schoon volk langs de kant staan. Zoals tijdens het biljarten bij mijn neef Jos, in café den dorpel in Hechtel, dan zou je het nog kunnen overwegen .
Oostwaarts moet je een bergje beklimmen en schijnt de route naar Venetië wonderbaarlijk mooi te zijn.
 Na eerst de oude binnenstad van Trento verkend te hebben besluit ik voor de mooiste optie te kiezen maar tevens wel de minst gemakkelijkste en de zwaarste.

Zo gezegd zo gedaan  zet ik me in de startblokken om 400 meter te overbruggen in een 5 tal kilometers. Plots valt  me te binnen dat ik voor mijn vertrek uit België een magisch energie drankje van Chinese makelij  mee gekregen heb van mijn schoonbroer Roger. Na 24 dagen dit goedje mee gezeuld te hebben wordt het stil aan tijd om het gaan uit te proberen.

Toch vertrouw ik het niet helemaal en drink het spul maar voor de helft uit. Voor ik het goed en wel besef nemen mijn ogen Chinese vormen aan, zweef ik over de weg heen  en word ik aan beide zijden begeleid door roze olifantjes. Geen kattenpis zou je zeggen dat energie drankje van schoonbroer Roger.

De klim vordert en op het moment dat er een stijging  van 12% volgt steken de roze olifantjes hun slurfjes in de lucht (in plaats van hun middel vinger) en verdwijnen. Ik merk dat ik er alleen voor sta en zal samen met mijn Eva beladen met 44 kg moeten zorgen dat ik er op eigen krachten over heen geraak. Roger je had me beter een fles van je bubbels meegeven dan deze ‘brol’.

S’avonds sla ik mijn kleine groene villa op aan Lago di Caldonazzo. Hier ontmoet ik een aantal Nederlanders. Eén van hen ooit zelf nog met de fiets zonder versnellingen de wijde wereld in getrokken. Een ander die hier al 50 jaar op vakantie komt. Weer een ander die me enkele honderden kilometers ergens op een andere camping zag staan. Nog iemand anders die tegen weer iemand anders verteld van dat ze bij een fietsende Belg met een prothese op de camping staat en blijkt dat tegen de mevrouw wie het verteld wordt me al eens ontmoet heeft.
Allen tonen hun respect en bewondering voor mijn fiets project en voor mij als persoon. Ik schrijf dit niet om aan zelfverheerlijking te doen. Ik wil jullie gewoon laten meegenieten wat er zich momenteel in mijn leven  afspeelt. Het zijn weliswaar maar kleine dingen maar de kleine dingens des levens geven me de energie en de kracht om te doen wat ik wil doen.

Ondertussen fiets ik de volgende dag verder langs de prachtige Brenta rivier richting Bassano del Grappa. Aangekomen in deze mooie stad neem ik een kamer in een jeugdherberg. Ga ik er die avond opzoek naar een kapper, het is hoog tijd dat mijn begroeisel van mijn hersenpan wordt gesnoeid. Buiten mijn Italiaanse kapster Sandra in Overpelt, heb ik nooit iemand met zoveel liefde en vakmanschap als kapper zich even als tuinman doen gelden. Het resultaat mag dan ook gezien worden, een frisse Italiaanse coupe staat nu op mijn hoofd te pronken .
 Het  mooiste van al is dat het  bijna niets kost, bij het afrekenen de man wat fooi gevend schudde hij me tot driemaal toe de hand en stond me uit te wuiven als ik er met de fiets vertrok. Het leven kan toch mooi zijn, niet?

Voor ik uit België vertrok stelde ik me voor de keus om via één van de 3 mogelijke  opties richting Turkije te fietsen:
1. Via Roemenië
2. Via Frankrijk
3. Via Duisland-Oostenrijk-Italië

Ik koos voor de 3^e mogelijkheid, voor mezelf heb ik de juiste keuze gemaakt. Deze route geschreven door Hans Reitsma ‘ Fietsroute van Amsterdam naar Rome’ is een prachtige pelgrimsroute die ik zelf nog aan vul door over plaatselijke fietspaden te fietsen en met eigen ingevingen te mixen.

Ik amuseer me dan ook geweldig.
 Veel mensen vragen me of ik niet me niet alleen voel, ik fiets dan wel dikwijls alleen maar eenzaam ben ik zeker niet. Er reizen  zoveel mensen energetisch met me mee.
 In tegenstelling tot andere fietstochten had ik het moeilijk, daar ik niet kon delen met iemand over al de mooie dingen die ik zag en mee maakten.

Nu  heb ik geleerd al de mooie dingen te delen met mezelf en dat geeft zoveel rust en voldoening dat ik nu echt alleen kan genieten.

Nota: mochten er mensen zijn die in het gastenboek iets willen schrijven of een reactie plaatsen onderaan een verhaal. Vul dan de nodige gegevens in die je gevraagd worden maar ook de raar geschreven tekts moet je opnieuw invullen juist eronder. Anders  kan je bericht niet verstuurd worden. (de rare tekst voorkomt dat mijn ganse mailbox vol zit van spam)

__________________________________________________________________________________________________
U kan Ludo's reisroute volgen door voorgaande onderlijnde tekst te klikken.
Een nieuwe pagina zal geopend worden met daarin de route weergegeven.
Of u kan in het linker menu in "MIJN PAGINA's" en "Ludo's reisroute" er ook naar navigeren.

Weetje: voor diegene die Google Earth geïnstalleerd hebben of voorgaande map in Google Earth willen bekijken kunnen in Google Maps rechtsboven op klikken.
Je kan van nu af aan je hartje in Google Earth ophalen.