Reisverhaal «Eindbalans van een wereldreis»

België | 0 Reacties 01 November 2008 - Laatste Aanpassing 01 November 2008

Het is een fantastisch jaar geweest, een unieke ervaring voor ons beiden. We hebben veel leuke mensen ontmoet, veel geleerd over de wereld, fantastisch mooie dingen gezien, maar soms ook met pijn in het hart en met een gevoel van machteloosheid moeten vaststellen dat het op bepaalde plaatsen fout loopt of dreigt te lopen en dat de rest van de wereld passief toekijkt.
We onthouden echter vooral het positieve, maar zullen toch niet nalaten ook over het negatieve te berichten en onze steun aan mens en dier te blijven geven zolang die het nodig hebben.

Globaal genomen hebben zowel Joke als ik een boontje voor Zuid-Amerika, en toch iets minder voor Azie. Mijn lievelingscontinent is en blijft echter Afrika met zijn unieke sfeer, het enige "wilde" continent waar de wilde dieren nog een kans hebben om te overleven. Antarctica staat bij dit alles buiten categorie. Waar geen mensen zijn, is de wereld op zijn mooist...  

In Peru en Bolivie hebben we eigenlijk te weinig tijd gehad, slechts zes weken voor de twee landen samen. We onthouden er vooral de combinatie van natuur - zowel hooggebergte als jungle - en cultureel erfgoed, met name wat de spaanse conquistadores achtergelaten hebben, en meer nog, de incaschatten die ze nooit ontdekt hebben en die daardoor intact gebleven zijn.

Argentinie en Chili zijn ongetwijfeld landschappelijk de mooiste landen die we bezocht hebben. De bergen, de meren, de watervallen, de gletsjers van Patagonie, de wijngaarden, de polynesische cultuur op Paaseiland: alles was van een ongekende schoonheid. Maar ook op menselijk vlak hebben we er wellicht vrienden voor het leven gemaakt. En culinair is het misschien niet altijd even verfijnd, maar ze hebben er wel de beste steaks ter wereld en aan de barbeques kan je je ziek eten.

Antarctica was wellicht het hoogtepunt van de reis. Het is het meest onbereikbare continent, maar juist daardoor zo puur en ongerept. Voor wie van de natuur houdt is dit een paradijs, maar ook de verhalen over de eerste ontdekkingsreizigers die hier kwamen, hebben ons mateloos geboeid.

Via superstad Sydney reisden we door naar Vietnam, het land dat ons het minst kon bekoren. De mensen met wie we te maken kregen, ervaarden we - vooral in het noorden dan -  vaak als zeer onvriendelijk, maar ook van het land zelf hadden we meer verwacht. Waar we wel met veel plezier aan terugdenken is de heerlijke, gezonde keuken.

Indonesie ervaarden we dan weer als een echt vakantieparadijs, een verademing na Vietnam. In Indonesie vindt iedereen wel zijn ding, zowel de rugzaktoerist die van bergwandelingen en de natuur houdt, als de zonneklopper en het fuifbeest. Je hebt fantastische duiksites op de verschillende eilanden en de mensen zijn warm en hartelijk. Bali met zijn hindoecultuur en vele prachtige tempels is een plaats waar we zeker ooit willen terukeren.

In maleisisch Borneo vind je nog enkele stukjes oerjungle en de laatste in het wild levende orang oetans en neusapen. Het woud staat echter onder enorme druk. Hopelijk slaagt het WWF erin de nog steeds oprukkende palmolieplantages een halt toe te roepen vooraleer de strijd definitief verloren is. Borneo heeft echter ook unieke fauna en flora onder water. Aan de onderwaterwereld van Sipadan, naar verluidt 1 van de mooiste duiksites ter wereld,  en de heerlijke visbarbecues houden we de beste herinneringen over.

Na het oerwoud van Borneo dienden we enkele dagen te overleven in de betonnen jungle van Hong Kong. Van daar kwamen we in China terecht, waar de heropbouw van het prachtige culturele erfgoed - vernietigd tijdens de Culturele Revolutie -  niet kan verbloemen dat deze superstaat het meest verwerpelijke regime ter wereld voert. De chinezen zelf kunnen we niets verwijten. Zij worden van kindsbeen af gehersenspoeld en zijn meestal uiterst vriendelijk. Of is het veeleer nieuwsgierig?

Mongolie was het meest confronterende land op onze wereldreis. Het was niet alleen een lange reis met de jeep en te paard door de Gobiwoestijn en langs de schitterende bergen en meren van het centrale en noordelijk gedeelte van het land, het was ook een reis door de tijd.  50% van de bevolking leidt nog steeds een nomadisch of semi-nomadisch bestaan en overleeft in gers net zoals hun voorouders ten tijde van Djengis Khan. Enkel GSM's, zonnepanelen en satelietschotels verraden moderne tijden.

Na Mongolie volgde Tibet. De reisomstandigheden waren verre van ideaal, en ondanks de pogingen van China om de wereld het tegenovergestelde te laten geloven, vonden wij de tibetanen het vriendelijkste, warmste en meest vredelievende volk ter wereld. De beleving van het boeddhisme is er zo intens en het is onvoorstelbaar welke pracht er in de vele kloosters te aanschouwen valt. Al wat de chinese overheid na de vernietiging niet als museum heropbouwt, wordt door de arme maar diepgelovige bevolking eigenhandig in bruisende tempels herschapen. Zonder hulp van buitenaf of een drastische verandering van de chinese tibetpolitiek zal deze cultuur echter volledig verloren gaan. 

India hebben we niet echt leren kennen. Het grootste deel van de tijd brachten we door in Ladakh, in de indiase Himalaya. En zoals de ladakhi zelf zeggen: " Wij zijn geen indiers, wij zijn ladakhi!" En inderdaad, als (berg)volk lijken ze veel meer gemeen te hebben met de tibetanen en de nepalezen. Vanuit Leh deden wij alvast de prachtige 8-daagse trekking door de Markhavallei, een uitstekend alternatief voor trektochten in Nepal en Tibet, vooral dan tijdens de maanden juli, augustus en september.
Delhi, waar we ook een achttal dagen verbleven bij moeder Sangs, ervaarden we als broeierig, vuil en vrouwonvriendelijk. Maar Delhi is anders dan de rest van India, zeggen de inwoners van de stad zelf. De Taj Mahal in Agra was voor ons alvast het individuele bouwwerk met het grootste "wauw"-gehalte dat we ooit gezien hebben.

Ons laatste continent was Afrika, als reiziger wat mij betreft mijn lievelingscontinent. Wij houden van de geur, de sfeer, de natuur, de keuken en de levensfilosofie in Afrika. Er wonen is wellicht een ander paar mouwen. Bijzonder leuk voor ons was het weerzien na 10 maanden van enkele vrienden, met name Thorsten en Marion uit Trier, met wie we dan ook een week samen door Namibie getrokken zijn.
Namibie doet heel westers aan. De duitsers hebben het gekoloniseerd en dat is er aan te zien. Er zijn wellicht weinig landen in Afrika waar je zo gemakkelijk zelfstandig rondreist om van de prachtige natuur en de wilde dieren te genieten. Namib Naukluft met de Sossusvlei en Etosha National Park zijn onwaarschijnlijk mooi en boeiend. Je moet dan wel een auto huren - best een 4X4 maar niet noodzakelijk - want openbaar vervoer is er onbestaande.

Een 4X4 heb je wel degelijk nodig als je zefstandig door Botswana wil reizen, maar als je geen ervaring hebt met deze voertuigen zou ik er niet aan beginnen. Botswana is wild. Als je het aandurft om de afrikaanse roofdieren niet met de auto op te gaan zoeken, maar te voet oog in oog te staan met een leeuw, luipaard, olifant of buffel (de neushoorn is minder waarschijnlijk) dan moet je een invliegsafari naar de Okavango Delta boeken. Maar alleen kamperen in Chobe National Park op 25 meter van een drinkpoel waar dagelijks honderden olifanten hun dorst komen lessen is ook best avontuurlijk. Botswana heeft slechts één nadeel: als je er naartoe wil moet je diep in je geldbuidel tasten.

Onze wereldreis hebben we afgeloten in Zuid-Afrika. In nauwelijks 5 dagen hebben we enkele wijngaarden rond Stellenbosch, de walvissen en witte haaien in de buurt van Hermanus en Kaapstad bezocht. Genoeg om te weten dat we moeten terugkeren om meer van dit prachtige land te zien....

Wordt vervolgd.... maar wanneer????