Reisverhaal «van phuket tot bangkok»

Thailand | 0 Reacties 24 Mei 2009 - Laatste Aanpassing 24 Mei 2009

woensdag 6 mei - donderdag 14 mei 2009

 

Het kan verkeren...

op dag 1 in phuket ging mijn concentratie naar het kiezen van het ideale eiland en het vinden van de kortste weg om daar te geraken. Op dag 2 bleek de zoektocht reeds geheel onbelangrijk, en misschien zelfs overbodig.

 

De avond was warm en drukkend toen ik besliste om de omgeving te verkennen en ergens een klein hapje te gaan eten. Het verkeer in thailand, althans in phuket, verloopt vrij gereglementeerd, die indruk had ik al toen ik van de luchthaven naar mijn hotel reed. De thai in het verkeer lijken op de kippen in het kippenhok: iedereen kent er zijn plaats en houdt er zich aan.

Na mijn avonturen in indonesie, vietnam en lao had ik maar 1 reden om te sakkeren: iedereen reed weer links...  maar wie zich een weg weet te banen in lao kan om het even waar in de wereld een straat oversteken zonder brokken te maken. Althans, zo zou het moeten zijn, zo zou een wetmatigheid of een statistisch onderzoek deze stelling zonder twijfel ondersteunen. Maar, er bestaat nog een wetmatigheid, die van murphie, en die kruiste me terwijl ik argeloos aan het flaneren ging.

Hoe langer ik erover nadenk hoe scherper het beeld wordt: een reeks brommers reed op een brede rij over de verkeerde rijstrook. Ik herinner me dit beeld zo goed omdat ik tijdens een nanoseconde de situatie meer aandacht gaf dan ik normaal gezien zou doen (een reeks brommers op een rij, so what). Heel kort maar heel bewust moest ik checken wat ik wist: ze rijden rechts terwijl ze op de linkerstrook moeten rijden, want dit is thailand. Ondertussen verder slenterend. Een tel later was het gebeurd. In eenzelfde momentopname was er het geluid van gierende remmen, nerveus getoeter en een luide BAAAAF....ik denk dat ik toen ook iets heb gevoeld, ergens aan mijn lijf, waarschijnlijk mijn bil of mijn elleboog die werd geraakt, door de wagen of pas na mijn val?

Ik ben het bewustzijn verloren, een paar keer. Ik herinner me een vriendelijk glimlachend gezicht, en  nog meer verplegers eens ik in het ziekenhuis was aangekomen. Ik herinner me de chirurg, voor of tijdens of na de operatie? Ze hebben me vragen gesteld die ik heb beantwoord.

Ik had een mooie moderne kamer gekregen en ik weet weer dat ik heel erg rustig was toen ik wakker werd. 't was een propere kamer. Dit is misschien niet zo'n meest voor de hand liggende bedenking van een doorsnee patient. Ik veronderstel dat ik een aparte observatie heb ontwikkeld na dit klein jaartje reizen met overnachtingen in kamers die mijn persoonlijke grens van het aanvaardbare soms, nee vaak, sterk hebben overschreden. Maar ik lag dus in een propere kamer en zodoende kon ik met een gerust gemoed opnieuw indutten. Een paar keer werd ik wakker, 't was al bij al vrij druk in mijn kamer, al lag ik daar helemaal alleen. Iedereen sprak er engels, alleen verstond ik hen niet echt goed. Ik heb problemen met de engelse uitspraak van aziaten. Ik begreep dat ik een lichte hersenschudding had maar dat was geen probleem. ook dat ze stukjes glas uit de huid rondom mijn ogen (of zat er glas in mijn ogen??? - op beide vragen antwoorde een glimlachend gezicht “yes” … maar dat er glas in mijn ogen was geraakt kan ik nauwelijks geloven) hebben gehaald maar dat was ook geen probleem. Dat ze mijn gezicht hebben opgelapt en … ook dit was geen probleem. En dat er ook op mijn schedel een grof litteken zit was wederom… geen probleem. De pijn en zwelling aan mijn elleboog, mijn billen...  geen probleem!

Aweldan

nu, de eerste nacht had ik een worstcase scenario genre 'wat als ik blind ben?'!!! (er zaten compressen op mijn ogen). de volgende dag kon ik mezelf in de spiegel zien. Ik had een nieuw scenario: wat als mijn gezicht vol littekens blijft?!!! (onder mijn ogen en op mijn voorhoofd, die op mijn schedel worden gelukkig gecamoufleerd door mijn haar). Toen de dokter me verzekerde dat die littekens helemaal zouden verdwijnen kon ik me volledig laten gaan in de vraag 'en wat als die klap vooraan op mijn hoofd voor een karakter- of persoonsverandering heeft gezorgd?!!!'

na een paar dagen verdwenen de zwellingen geleidelijk. Dit gaf me goeie moed. Meer dan ooit miste ik tybo en mijn thuis, maar al bij al gingen de dagen snel voorbij omdat ik ze grotendeels slapend heb doorgebracht.

Ik heb me met grenzeloos respect aan het lijstje do's and dont's van de dokter gehouden want alsnog had ik mijn reis graag op een paradijselijk eiland beeindigd!

De 13de mochten de draadjes er uit. (idd! Het noodlot mag men niet tarten, maar ik had het niet op tijd beseft) alles verliep vlot, 't was niet eens echt pijnlijk en snel voorbij. De meeste zwellingen waren al verdwenen, blauwe plekken waren ondertussen geelgroen geworden. Nu en dan had ik nog wat last van hoofdpijn, of van venijnige steken, maar na een 3de of 4de doktercontrole maakte ik me ook daar geen zorgen over want het was... geen probleem

na de 14de mei, een dikke week verder, moest ik in principe niet meer op doktersbezoek maar hij zou me nog graag even zien voor ik naar huis zou gaan. Ik mocht naar mijn eiland!!! ik zou dan ook een halfuurtje internetten om mijn reis voor te bereiden, met veel geluk kon ik de volgende dag weg!

De dokter kon ik eventueel in bangkok bezoeken gezien hij daar ook aan een hospitaal is verbonden.

Wel, mijn thais verhaal zou doodsaai worden maar net als mijn papa zei, je was op zoek naar nog een straf einde, je hebt het gekregen (zo dapper van hem).

(Ik wou het hierbij laten, meer nieuws zou volgen uit een echt paradijsje!!!)

 

PS: ik zou om te beginnen naar phi phi island gaan. Niet meteen het summum wegens te veel toeristen en al wat daaraan vast hangt. Maar koh payam, wat ik van in het begin in mijn gedachten had, ligt serieus ver van phuket, en ik voelde me niet goed genoeg om lang te reizen.

 

woensdag 20 mei 2009

(notities uit mijn schriftje – ondertussen lees en schrijf ik weer een beetje, maar compjoeteren doe ik zo weinig mogelijk)

mijn papa's verjaardag! (gisteren had ik isje gebeld, ze klonk veel meer dan een jaartje ouder )

ik zit sinds de 19de in bangkok...

 

wat hieraan vooraf ging:

het voorval in phuket, de operatie, het herstel, maakte dat ik nog meer uitgeput was geraakt dan voorheen. Mijn enige wens was om alsnog mijn perfect eiland op te zoeken om de nodige rust en energie te krijgen. Ik had al weinig ambitie, die was nu maximaal geminimaliseerd. Met als gevolg dat ik besliste om op phiphi island een eerste stop te maken. Je hoort en leest overal dat het prachtige eiland (tevens bekend van de film 'the beach' met leonardo dicaprio) volledig gemassacreerd is sinds de tsunami. Niet omdat men de brokken niet zou opgeruimd hebben, wel integendeel. Vastgoedmakelaars, buitenlanders en iedereen met een dikke portefeuille, een neus voor opportuniteiten en een onverschilligheid voor het behoud van zuivere pareltjes is naar het eiland getrokken om zich te vestigen, en er 'en passant' de 100den dagelijks verse toeristen geld af te troggelen. Van alles is er veel te veel. Te veel reisagentschappen, te veel bars, restaurantjes, tearooms, hotels, resorts en guesthouses voor elk budget, te veel kledingzaken, souvenirsshops en stalletjes met versierselen voor de alternatieven, die er met zijn allen vooral niet alternatief aanwezig zijn.

De originelen uit de jaren 60, 70 en 80 zouden er geen halve dag kunnen blijven. Stel je voor dat blankenberge het mekka voor rasta's zou zijn... bijna surrealistisch.

toen de ferry de haven naderde zag ik 100den boten voor anker liggen. Cruiseschepen in alle maten en categorieen, speedboten die met de naam james bond (of een variatie daarop) zijn gedoopt, vissersboten met een naar aziatische normen zeer afgewerkte 'make over' waardoor ze niet langer geloofwaardig overkomen (maar wel mooi in de fotoalbums). Eindelijk aan wal trotseerde ik een dolle bende thai die me een verplaatsing met de watertaxi of een nacht in een kamer wilden verkopen. Het was een heksenketel, een menselijke tsunami in het klein die over mijn gehavende kop walste.
Ik had een kamer geboekt in een resort aan een afgelegen strand. Online is het soms moeilijk om een goed beeld te krijgen van de kamer of het hotel, maar erger dan wat dit stadje in aanbieding had kon het alvast niet worden. Samen met een nederlands koppel werd ik met een watertaxi naar tokohbeach gevaren. Het strandje was nauwelijks een halve kilometer breed. De hutjes waren op de heuvel gebouwd en allemaal waren ze voorzien van een balkon met een hangmat! Helaas werd bij de meeste het zicht op zee geblokkeerd door laaghangende takken. Wie dit niet kon deren mocht zich voorbereiden op een gevecht tegen een zwerm muggen. De hutten waren erg klein en zeer basic en bij de meeste was het dak met opzet niet volledig op de staande muren geplaatst. Voor 500 bath had ik wel een beschermend muskietennet over het bed, en een westers toilet (zonder muskietennet, 2 x raden waar die beestjes op vers bloed zaten te wachten  ). de ratten 's nachts kreeg ik er ook voor diezelfde prijs bij. Het zalig geruis van de zee werd zowel bij dag als bij nacht iets te vaak gestoord door wat ik de varende grasmachines noem, hun echte vissersbootjes. Op phiphi bestaan er geen stille plekjes meer, hoe ver je je ook denkt te verstoppen. Na 2 nachten hield ik het daar voor bekeken. De laatste avond heb ik in vrolijk gezelschap doorgebracht met de nederlanders judith, marco en henk.

Gezien ik ook geen nacht langer in phuket wilde blijven had ik meteen een busticket naar ranong gekocht. 5 uur rijden, de rit waar ik voorheen zo bang voor was. Maar het stadje ligt vlakbij de meest belovende eilanden koh payam en koh chang. In ranong aangekomen heb ik het vijfvoudige betaald voor een rit met de tuktuk (150 bath of iets meer dan 3 euro) van de bushalte naar een guesthouse vlakbij de pier waar ik de volgende ochtend een ferry zou nemen. Ik wist dat ik in de zak werd gezet, maar de chauffeur en ikzelf beseften dat ik er slecht voorstond om te onderhandelen: geen map van het stadje, geen idee op welke afstand de bushalte van de pier lag, laat op de avond, slechts 1 tuktuk... de guesthouse die hij voorstelde lag gelukkig inderdaad vlakbij de pier, het was er spic en span en een nacht zou me slechts 250 bath kosten (slechts 100 meer dan mijn rit met de tuktuk!!! ). opgelucht nam ik een warme douche. Om mijn maag te vullen werd ik naar de hoofdstraat verwezen, waar ik niks vond dat nog open was

op de weg terug zag ik een man aan een tafeltje op een minuscuul terrasje van 3 tafels en 6 stoelen. Ik vroeg hem of ik er iets kon eten. Dat kon niet want de keuken was dicht, maar ik mocht wel van zijn vishapjes proeven. Ik bedankte vriendelijk en stapte verder. 5 tellen later bedacht ik me en maakte omkeer. Ondertussen zat er een blanke man bij de eerste. Ik vroeg of ik er misschien iets kon drinken. de bar was ook dicht, maar ik kon iets kopen in de winkel aan de overkant en het op zijn terras nuttigen zei de amerikaan. Het leek me een aardig voorstel. Met een blikje in de hand wou ik me aan een ander tafeltje installeren maar beide mannen vonden dat ik bij hen moest aanschuiven.

En zo leerde ik arthur kaplan kennen. Een bijna 60jarige canadese jood die al een paar jaar niet meer thuis is geweest. Hij heeft in zijn leven vooral goudmijnen gerund (toonde me fier een paar krantenknipsels) en was lang actief bij het rode kruis. Zijn exvrouw leeft met hun 2 volwassen dochters in duitsland. De amerikaan heet bob, hij woont half jaarlijks in thailand, bij zijn thaise vrouw en haar kinderen. met hen runt hij zowel in ranong als op koh chang een bar. De andere helft van het jaar werkt hij in california om het nodige geld te verdienen. arthur was net terug van koh chang, gevlucht voor de epidemie, net als alle andere eilandbewoners! Bob bevestigde het verhaal, tegen zijn zin (slecht nieuws voor toeristen, en het gaat al niet zo goed met thailand)

samen met de moesson komen de muggen, en ze dragen het gevaarlijke dengue virus... op koh payam zou het niet anders zijn, en eigenlijk was het overal in zuid thailand gevaarlijk.

daar zat ik, vlakbij bij het beloofde eiland...

arthur, aba voor de vrienden, vertelde in stukjes zijn levensverhaal, onderbrak nu en dan zichzelf om aan de overkant een nieuwe volle fles bier te kopen, of om bob even aan het woord te laten, of om mij vragen te laten stellen. Beide mannen hadden sterke verhalen, en geen spijt. Zelf mocht ik niet meer naar de overkant.

Ergens halverwege de gesprekken had ik beslist om geen risico's te nemen en dus af te zien van een verblijf op koh payam of koh chang. Ik geloof in de kracht van het getal 3 (de vader, de zoon en de heilige geest, 1 2 3 rikketikketik rarara wie ben u kik, het verhaal vd 3 biggetjes, …) en ik was niet meer zeker of ik nu 2 dan wel 3 rampen had overleefd tijdens deze reis. Soit, de volgende ochtend moest ik alvast niet vroeg opstaan.

Maar iets voor 9 uur werd ik uit mijn diepe slaap gehaald door hard geklop op mijn kamerdeur en Aba's stem. Ik piepte door het venster en zag hem hevige gebaren maken. Ik knoopte vlug mijn sarong rond mijn lijf, me afvragend wat er gebeurd kon zijn of wat er nog stond te gebeuren. ik opende mijn voordeur, zag aba onder de klapong zitten en zag hem naar de grond voor mijn voeten wijzen waar een plastiek zakje stond met daarin een bekertje met heerlijk zwarte koffie!!!

waarom doen slechts mannen van bijna 60 jaar, in een lijfje van minstens een kop kleiner dan ik, zoveel moeite voor mij??? (aan alle lieve mannen die me ooit verwend hebben: niet allemaal tegelijk op jullie achterpoten gaan staan. 't is een manier van zeggen. maar 't is wel zo dat de meest attente mannen geen potentiele partners zijn, wegens reeds een lief of vrouw ofzo...)

deze lieve attentie was de eerste van een hele rits, aba zou zich ontwikkelen als een ware beschermengel voor wie geen enkele moeite te groot bleek!

De hele voormiddag hebben we gezellig onder de klapong zitten keuvelen en op de middag zijn we naar het centrum van de stad gereden waar hij een kamer voor een halve dag heeft betaald zodat we onze bagage kwijt konden. Nadat we ons ticket voor de nachtbus naar bangkok hadden gekocht zijn we in een zinderende hitte een restaurantje gaan opzoeken waar aba me op een lekkere thaise currie trakteerde. Nadien kon ik een paar uurtjes bekomen op de frisse kamer terwijl hij beneden zijn mail zou checken. Omstreeks 6 uur zakte ik naar beneden zodat hij nog ruim de tijd had om een verkwikkende douche te nemen. het hotel lag op een groot kwartiertje stappen van de bushalte maar ik had geen fut meer en wou ons trakteren op een rit met de tuktuk. Maar aba laat zich niet graag trakteren door een vrouw. We vonden een compromis. We zouden elk achteraan op een bike stappen. Hij kon een scherpe prijs afdwingen en alles leek goed te gaan... tot ik mijn biker had betaald en merkte dat aba nergens te bespeuren was! Bij nader inzien stond ik ook niet op de busterminal waar we het ticket hadden gekocht!!! mijn chauffeur troonde me mee door een paar gangen en ineens zag ik wat zijn bedoeling was: ik stond vlakbij een balie waar ze bustickets verkopen. De imbeciel hoopte op een beetje commissie. Ik maakte meteen duidelijk dat ik er al eentje had en keerde terug naar buiten. Daar stond de andere biker, met een grijns maar zonder aba!!!
nu heb ik geen enkele keer sinds ik weg ben mijn kleine rugzak uit het oog verloren of zelfs maar losgelaten wanneer ik niet op mijn kamer zat. Het ding hing aan me alsof het een extra ledemaat was! Maar aba had medelijden met me en had voorgesteld om mijn gerief te dragen, en gezien ik het ongehoord vond om mijn zwaarste zak aan hem te geven had ik ondanks de twijfel en het waarschuwend stemmetje in mijn hoofd toch mijn kleine rugzak in zijn handen gestopt!!!

ik wijt het weer aan de vermoeidheid!

Dus daar stond ik, op een voor mij onbekende busterminal, zonder aba, en zonder mijn kleine rugzak, en over 25 minuten zou mijn bus vertrekken. Ik denk dat ik in zo'n omstandigheden vanzelf een gepaste en overduidelijk veelzeggende gelaatsuitdrukking heb. Ik wees naar de grijnzende pipo en keek hem met een priemende blik recht in de ogen, op hem afstappend en ondertussen met alle kracht in het spaans vloekend (doe ik altijd wanneer ik echt verschrikkelijk kwaad ben! In het spaans bestaan er veel hevigere verwensingen die beter aansluiten bij mijn gevoelens op zo'n ogenblik). Ik sprong achteraan op zijn bike en beval hem om met mij meteen naar aba te rijden, en snel. Hij wees naar de andere biker, diegene met wie ik daar was aangekomen, maar dat voorstel mocht hij op zijn buik schrijven, ik zou geen millimeter meer bewegen. Ik vloekte nog steeds en allicht maakte dat de nodige indruk want hij vertrok met mij achterop. Ik vrees dat ik zelfs in staat was om klappen uit te delen, zo woedend was ik! We moesten een stuk terug rijden (de imbeciel had dus ook nog een ommetje gemaakt) en binnen de 5 minuten, of nog niet, arriveerden we op de juiste terminal. Maar... daar was geen aba te bespeuren!!! ik had de biker bevolen (er is geen beter woord) om ter plekke op me te wachten (hij gehoorzaamde) terwijl ik de terminal snel (relatief met 15kg op mijn rug) doorliep. Ik keerde terug naar de biker, hij legde iets uit in het thais, maakte gebaren, ik kon er uit opmaken dat aba ergens anders werd gedropt en dat hij allicht aan het stappen was. Ik maakte duidelijk dat aba mijn kleine rugzak had en dat hij maar beter nu meteen mij naar hem kon brengen!!! ik zat bijna op de bike toen aba arriveerde, op een bike, in het gezelschap van een vrouw en 2(!) kleine meisjes. Aba even woedend als ik! Maar beiden opgelucht dat we elkaar hadden teruggevonden. Bleek dat die ene biker hem niet naar de terminal wou brengen als hij niet wou bijbetalen!!! hij had aba zomaar langs de weg gedropt, en het was al donker! Aba riep om politie en de biker nam de vluchtroute! smeerlappen dus! Maar er zijn ook lieve aziaten! Dat bewees die mevrouw die aba oppikte en hem naar de terminal bracht en weigerde om het aangeboden geld te aanvaarden!!!

en ik meende dat ik geen straffe verhalen meer zou hebben

enfin, op de nachtbus hadden we een uitstekend zitje vooraan, vlakbij de televisie. Interessant om een thaise film te bekijken zonder ondertitels, en merkwaardig dat we eigenlijk het verhaal in grote lijnen konden volgen en soms zelfs pret hadden met enkele fragmenten

in bangkok aangekomen (om 5:30 in de ochtend!) was het even wachten om een taxi te nemen want aba wou niet meer dan 100 bath betalen terwijl ze allemaal 200 wilden aanrekenen. Hij kent bangkok en heeft uiteindelijk toch zijn zin gekregen. Ik zag mezelf in een uiterst comfortabele positie, terwijl ik daar vooraf nooit van genoten zou hebben, ik gaf geen enkel voorstel, vond al zijn ideeen zeer goed. Hij nam me mee naar wat je de israelische enclave binnen bangkok zou kunnen noemen.

Sinds onze aankomst heeft hij vanalles voor me zitten regelen!

Tijdens mijn bijna 10 maanden durende reis heb ik nooit de datum van mijn vliegticket kunnen aanpassen in een gewoon reisbureau, van argentinie tot nieuw zeeland ben ik elke keer naar het hoofdkantoor van de vliegmaatschappij moeten rijden om het geregeld te krijgen. Geen idee hoeveel geld ik aan transport kwijt ben. Maar aba had het klaar gespeeld! Terwijl ik nog lag te slapen had hij al informatie genomen naast de deur. Voor een 2de keer werd ik gewekt (ik hoopte toen wel dat dit geen gewoonte van hem zou worden), deze keer met de mededeling dat ik mijn vliegticket moest meenemen. Ik kreeg het wel voor elkaar dat ik eerst mocht ontbijten

toen hij vernam dat ik isla moest bellen voor haar verjaardag stopte hij zijn mobieltje in mijn handen want 's avonds laat zijn de bureaus gesloten en met een kredietkaart zou ik veel te veel geld kwijt zijn, vond hij (tjah, een jood weetjewel).

Toen ik in het eerste hotel echt niet kon blijven omdat het niet echt proper was heeft hij met zijn vriend (david, ook een jood) die hier verschillende zaken runt een deal gemaakt. Die vriend heeft een hotel in betere categorie dat nog niet helemaal af is (het hotel heeft officieel de deuren nog niet geopend en is daar effectief nog niet kaar voor. Eens de zon op is wordt er hard gewerkt. Ze schaven, schuren, zagen, schilderen, timmeren,... het lawaai is vaak vervelend. Maar de manager drukt meteen op de knop van de cirkelzaag wanneer ik langs slenter om te vragen hoe ik me voel, of ik lekker heb geslapen, of ik verse handdoeken wens en of ik wil dat ze mijn kamer poetsen) Voor 600 bath slaap ik nu dus in een superluxueuze en ruime kamer (toch volgens de norm in bangkok). Ik ben als eerste ingeschreven in een maagdelijk wit register!  (ik vertoef heel graag in het gezelschap van israeli, en sinds het begin van mijn reis is de omgang met hen zonder uitzondering alleen maar prettig geweest. Ze zijn zeer sociaal, vriendelijk, hartelijk, bezorgd, intelligent. De palestijnse zaak wordt makkelijk besproken en mijn beeldvorming was aardig verkracht door de suggestieve eenzijdige presentatie in onze media. Israelieten hebben palestijnse vrienden, net als ik waalse vrienden heb (waar zij zich dan op hun beurt ook niet aan hadden verwacht) yep! We mogen ons niets laten wijsmaken door de politici en de gemakzuchtige journalisten (ooit al beelden gezien van joden die demonstreren tegen de oorlog en bezetting van palestijnse gebieden? Ik niet, nochtans schijnt er dagelijks zo'n demonstratie plaats te vinden, dagelijks!!!) laat ons het hoofd koel houden, en het hart warm.)

aba heeft me onwaarschijnlijk veel getrakteerd en verwend en hamerde er steeds op dat hij geen verkeerde intenties had. Maar ik mocht haast nooit iets terugdoen en werd toch een beetje achterdochtig. En misschien terecht. Maar sinds ik een mooie halsketting heb gekregen en een bijzondere mail in mijn inbox heb gevonden begrijp ik hem een beetje beter.

De ouder rakker voelt zich in mijn gezelschap als herboren. Dat ik als jonge vrouw (in zijn ogen e) zijn gezelschap verkies boven dat van het jong geweld vindt hij fantastisch. (dat geweld onderbreekt vaak onze gesprekken om hem iets te vragen en richt zich vervolgens 100% naar mij – om die doorzichtige truck lachen we nu. Ik ben die gasten graag snel kwijt want ik ben de verplichte introductie (van waar ben je, hoelang reis je, welke plek was het mooist) ondertussen kotsbeu. Ik zou het liefst luid roepen dat ik 41 jaar ben, een zoon heb die 7 jaar jonger is dan hen, en dat ik niet van plan ben om hen te helpen bij de realisatie van hun fantasietje om het eens met een rijpere vrouw te doen).

de omgang met aba daarentegen verloopt als vanzelf, het is een schat van een man die hopelijk mijn leven lang een vriend blijft. Ik ben alweer uitgenodigd in israel, waar ik ook ella en haar familie moet bezoeken in tel aviv.

Het is de eerste keer dat ik alleen heb gereisd, en de eerste keer voor zo'n lange periode en ik weet niet wat er gebeurt met de korte maar doorgaans intense vriendschappen. Ik hoop van harte dat ze in mijn leven een neerslag blijven nalaten.

    

donderdag 21 mei 2009

met het vooruitzicht op een volle week bangkok kan ik met een gerust gemoed erg lui zijn. Toen ik op de gorloge keek was het halftwee, de voormiddag was op zijn sokjes voorbij geslopen. En wat had ik gedaan? Lekkere turkse koffie gedronken, van een europees ontbijtje genoten en een partijtje backgammon op zijn israelisch gespeeld met aba. Niets mis mee  een israelisch meisje uit amsterdam was bij ons komen zitten, had ons beiden uitgedaagd en tevens verslagen

in alle rust was ik er echter in geslaagd om een nieuw dilemma te creeren. De vorige dag had ik een fijn winkeltje gevonden met originele kwaliteitsvolle spulletjes aan scherpe prijzen. Zou het al te gek zijn om er een paar in grote getallen aan te kopen met het doel die bij ons te verkopen en zo een deel van mijn reis terugbetaald te krijgen? Aba ging er ging er zich mee moeien terwijl ik geen hulp had gevraagd... wat is dat toch met mannen? Maar eerst zouden we een hapje gaan eten, hij kende een goeie thai. Vaneigens wou hij weer betalen, het was een gevecht dat dagelijks een paar keer geleverd werd. Hij is van de oude stempel waardoor het haast zijn plicht is om voor mij te betalen, blij en verrukt dat hij is omdat ik zelfs maar overweeg om met hem op restaurant te gaan. De visschotel bleek karig en flets, gelukkig voor geen geld. Maar ik zei er niks van. Zelf at hij slechts voor de helft zijn bord leeg met als reden dat hij nog wat ruimte in zijn maag wou sparen voor het nagerecht. Mijn maag was vol, ik wou geen nagerecht, dat verontruste hem. Israelische mannen houden van mollige vrouwen waarschuwde hij.

#&^*^*$&($*!!!

al mijn zintuigen sprongen bij deze zin in de startblokken!

Mijn intuitie beweegt sinds ik me kan herinneren met een zekere vanzelfsprekendheid continu in de frontlinie maar werd nu kordaat naar de achterste rij verwezen, zo ongeveer ter hoogte van mijn tastzin. Met deze herschikking ontstond er meer ruimte voor mijn oren, die zich geconcentreerd als radaartjes spitsten, alsof ze moeiteloos 360° rond hun as konden draaien. Geen woord mocht nog verloren gaan, elke kuch, grom of kik zou geregistreerd worden! mijn smaakpapillen deden weinig terzake maar na de flauwe lunch wou ik geen enkel risico lopen. De oude man zou niet ter plekke een afrodisiac kunnen bereiden maar om elke verrassing op voorhand te neutraliseren stak ik een sigaret op. Roken tast ook de reukzin aan, een welgekomen meevaller. Want het was me de voorbije dagen niet ontgaan dat de zweetgeur van deze man mij geen enkele keer had ontstemd, en als ik het verdraag om het lijf van een man in allerlei omstandigheden te ruiken wil dat vaak iets betekenen. De hele boel terstond verlammen was dus de enige juiste strategie. Ik hoor jullie denken 'en wat met de opname van je grijsblauwe ogen, nadia?' wel, deze keer hoefde ik me daar geen zorgen in te maken, integendeel. Hoe meer details ik noteerde, de lijntjes, de diepe groeven, vlekjes, kale plekken, los vel, het te korte krimpend lijf... des te beter zag ik wie daar achter alle charmes voor me zat, een te oude man. Ik ga hier even voorbij aan zijn warme ogen die 2 schattige maantjes vormen wanneer hij lacht, en aan zijn zuiderse look waar ik altijd al een zwak voor heb gehad, en aan zijn heerlijk accent wanneer ik hem engels of hebreeuws hoor praten.

Enfin, ik kon gelukkig weer ademhalen en besefte dat ik geen betere vriend had kunnen treffen om mijn lange reis mee af te sluiten. 

Ik besliste wel om de volgende dag in mijn eentje een stukje stad te bezoeken, om dan in de late namiddag op hem te wachten in 'ons cafeetje', waar we dan nog een partijtje backgammon zouden spelen vooraleer we elk ons eigen hotel zouden opzoeken.

 

Vrijdag 22 mei 2009

pa phi ti (of jit), een naam die ik moet googlen. Hij is belangrijk binnen de thaise boedistische gemeenschap.

Ik was eigenlijk te voet op weg naar het paleis. Terwijl ik aan het stappen was hield ik tegelijkertijd mijn stadskaart in het oog en toen hoorde ik een jongeman 'be carefull' roepen! Hij was thai, zat op een muurtje, druk in de weer met zijn mobieltje. Mijn blik liet meteen de map los, richte zich naar zijn gezicht, naar zijn wijsvinger en naar een grote tegel op de stoep, vlak voor mijn voeten. Nee, geen nieuw ongeluk, dankzij hem, of de voorzienigheid. Hij vroeg van waar ik was, hoelang ik reeds op reis was, en naar waar ik ging. Ik werd ongevraagd getrakteerd op zijn hulp (een universeel trekje van de man weet ik nu) om me wegwijs te maken. Toen bleek dat het paleis pas vanaf 14u toegankelijk was voor het publiek. Hij gaf een paar tips, zette ongevraagd een paar kruisjes op mijn map (terwijl ik altijd cirkeltjes maak!!!), zei hoe ik daar met bus 3 kon geraken, of met een tuktuk voor geen geld. Maar dat laatste moest ik tegenspreken. Enfin, 2 minuten later had hij voor mij een tuktuk geregeld die met me zou rondrijden naar een paar tempels en het paleis voor de ronde som van... 20 bath!!! ik kon mijn oren niet geloven!!!

In de tempel 'wat sommanat' vond net een ceremonie plaats en voor 1 keer had ik mijn sarong niet bij  na de dienst besloot ik aarzelend om het er op te wagen, al droeg ik uitgerekend vandaag een topje met halfblote rug. De thai, allemaal in het wit, waren op een paar diehards na massaal naar buiten gevlucht waar weinig geurende buffettafels op hen wachtten. Niemand hield me tegen. Discreet nam ik een aantal snapshots. Vervolgens hurkte ik op veilige afstand van de meester en zijn fans. Hij hield me in het oog. Een thai vroeg of ik HEM wilde ontmoeten. Dat ik geen gepaste kledij droeg, zei ik, en ook geen sjaal bij me had. (en dat ik mezelf wel door het hoofd kon schieten, bij wijze van spreken, wegens zo'n gemiste kans, maar deze woorden hield ik vast in gedachten) Hij glimlachte begripvol en stapte verder. En toen vroeg de belangrijke man vanaf zijn troon wie ik was. Uit belgie antwoorde ik aangenaam verrast. De fans draaiden zich nieuwsgierig in mijn richting. Of ik het goed stelde, wilde hij nog weten. Ja, ik stelde het zeer goed, vond ik. Wat, alles inachtgenomen ook waar was. Mijn littekens verdwijnen als ijsblokjes in de zon, ik heb een ongevaarlijke vriend die zich als een beschermengel over mij ontfermt, en over een week schuif ik aan tafel bij mijn dierbaarste mensen! En bovendien was ik totaal onverwacht en onwetend in deze tempel terecht gekomen. We praatten nog wat heen en weer, hij was echt een zeer warme mens!

Ik heb een moment van bezinning genomen, en op mijn eigen manier gebeden: vragend dat wie het goed stelt verder mag genieten, dat wie vecht de strijd mag winnen, dat wie het nu aan kracht ontbreekt om te vechten snel sterker mag worden. 

Na deze tempel heb ik er nog een gezien ('wat intharat wihan') en toen was ik alweer moe.

Het paleis zou ik zondag doen, of maandag, of dinsdag. Ik had nog alle tijd en wou vooral weer lui zijn. Mijn geduldige chauffeur zette me af op een hoek dichtbij mijn voorlopige 'thuis' (ik wou nog wat wandelen), waar ik na zo'n 20 stappen een aantrekkelijk en overdekt terrasje in het oog kreeg. Op een voor belgen volstrekt aanvaardbaar uur bestelde ik een fris changbiertje en terwijl ik mijn ervaringen begon neer te pennen brak er een hevig onweer los. Mijn intuitie zat duidelijk weer in de loopgraven aan het front, al kan het ook louter geluk geweest zijn.  

 

zaterdag 23 mei 2009

ik had een tip gekregen: ik wachtte best met shoppen tot ik de weekendmarkt had bezocht waar het aanbod veel groter en alles veel goedkoper was. Aba zou me vergezellen, zonder goed te weten waar hij zich mocht aan verwachten

omstreeks 10u30 arriveerden we ter plekke en de markt bleek gigantisch! Gelukkig overdekt, en niet eens zo druk. ik heb er niet echt veel op de kop kunnen tikken, maar ben heel tevreden met de paar spulletjes die ik heb gevonden. 5 volle uren heb ik mijn vriend op sleeptouw genomen, hiermee meteen zijn geduld testend  daarna waren we allebei uitgeteld en ik kon niet snel genoeg weg, de thai waren er plots massaal aanwezig en de drukte was verstikkend.

Bij deze moet ik ook nog toegeven dat ik weer heel erg verloren zou zijn gelopen zonder aba en tybo's tip (mama, wanneer je 100% zeker bent dat je links moet inslaan, draai dan ajb rechts in).

 

zondag 24 mei 2009

klein minpuntje: onder mijn rechteroog is er een kleine ontsteking. Wegens de grote luchtvochtigheid helen wondjes moeizaam. Aba heeft deze ochtend in ijltempo oogdruppels en zalf gehaald. Tjah... het klinkt alsof ik die man voor mij doe springen maar dat is niet zo. Feit is wel dat wanneer ik gewoon iets vermeld hij het interpreteert alsof ik zijn hulp vraag. Daarover discussieren haalt weinig uit, maar ik blijf het wel elke dag een paar keer proberen.

Soit, deze dag wordt gewijd aan volledige rust. De enige verplaatsing die ik zie zitten is naar een schoonheidscentrum waar ik mijn teentjes zal laten verzorgen, en naar het internetcafe aan de overkant van mijn hotel. En wanneer we honger hebben zal ik aba trakteren op een goed stuk vlees. Het backgammontornooi heb ik gisterenavond nipt verloren, vandaar mijn kans om zelf eens te betalen (al zal hij weer tegenstribbelen)

 

 

 

 

Fotoalbums van Thailand

aan de eindmeet, op zoek naar een beetje rust (30)

24 Mei 2009 | Thailand | Laatste Aanpassing 24 Mei 2009

 

Plaats een Reactie

 

      
This site is only viewable in landscape mode !
Session Tracking