Reisverhaal «We are the 'Akha' - Part III»

Het jaar van de glimlach | Laos | 0 Reacties 05 Maart 2011 - Laatste Aanpassing 04 Mei 2011

naar deel 1 van dit verhaal
naar deel 2 van dit verhaal


We are the 'Akha'. You will be assimilated. Resistance is futile... Part III

 

We vertragen onze pas. Nieuwsgierig kijken we uit naar de eerste reacties. Die zijn anders dan verwacht. Waar we voordien in Laos meteen werden omringd door "sabaidie" roepende kinderen blijven ze hier op een veilige afstand. Enkel de volwassen mannen onthalen ons met een knik of beantwoorden onze groet. De atmosfeer is bevreemdend. Van zodra we de camera boven halen vluchten vrouwen en kinderen alle richtingen uit. De heren kijken geamuseerd toe. De traditie wil dat we eerst en vooral toestemming voor ons verblijf gaan vragen bij het dorpshoofd. Vrouwen en meisjes in donkere gewaden, verscholen achter omheiningen en deurposten, volgen ons met argwanende blik. Onze gids leidt ons door de wirwar van hutten. Varkens, koeien, buffels en kippen lopen voor onze voeten terwijl een meute honden met luid geblaf en ontblote tanden hun aversie voor vreemdelingen niet onder stoelen of banken steken. Een bamboe afrastering net voor de ingang van de hut moet ervoor zorgen dat de grote beesten en de kwade geesten buiten blijven. We bukken ons om de rand van het dak te ontwijken en stappen over een dertig centimeter hoge boord door de lage deuropening de duistere woning van de chef binnen. Onze ogen moeten wennen aan de schemering. Zonnestralen priemen door de wand en beschijnen de rookslierten die onze neus en longen prikkelen. Het dorpshoofd zit voor ons op de grond. Hij nodigt ons uit om plaats te nemen. We wisselen onze stapschoenen voor teenslippers en zetten ons op de piepkleine bankjes die de zoon in een cirkel rond de 'ka toke' (dienblad) heeft geplaatst. Niet uitbundig maar wel vriendelijk beantwoord hij onze groet. Meteen krijgen we thee geserveerd in kleine troebele glazen die waarschijnlijk al lang niet meer zijn afgewassen. Seng haalt de fles LaoLao boven en na een glaasje of twee voelen we ons al heel wat meer relaxed. Hij wijst naar een verhoog met bamboe matten rechts van ons. Daarop zullen we vannacht slapen. Aan de wand hangen foto's van de laatste koning en de huidige president van Laos. Trots toont het dorpshoofd ons de officiële documenten die zijn jarenlange leiderschap certificeren. Om de vier jaar zijn er verkiezingen. Onze gastheer is al 19 jaar ononderbroken hoofd van deze gemeenschap. De ruimte links van ons fungeert als keuken. Het open vuurt likt aan een zwart geblakerde pot en stuwt haar smoor de hoogte in waar het een uitweg zoekt door de met teer en roet bedekte grassen van het dak. Seng praat met de chef. Wij kijken discreet rond en inhaleren de mystieke sfeer die deze hut uitademt. "Ze willen niet vertrekken" zegt Seng. "Ik had het er net over met de chef en er is geen haar op zijn hoofd die eraan denkt te verhuizen." Dat zou wel eens tot een ernstig conflict met de regering kunnen leiden denk ik. En als je over de duivel spreekt, onze twee belastingheffers zijn ondertussen ook gearriveerd. Het onthaal is beleefd maar toch iets minder hartelijk dan het onze. Het dorpshoofd neemt de twee mee naar de vice-chef die de zaak verder zal afhandelen. Seng gaat nog eens op zoek naar een kip - om een of andere reden wil niemand er een verkopen - en wij hebben nog even om de woongemeenschap te verkennen. De ondergaande zon hult het dorp in een gouden gloed. De kinderen laten zich al wat makkelijker benaderen. De vrouwen hebben hun akkers in de omliggende bergen verlaten en keren huiswaarts. Hun donkere gewaden vormen silhouetten tegen het avondlicht. Zonnestralen kaatsen op de vele zilverkleurige kralen, munten en kettingen en intensifiëren de fel gekleurde boorden en stiksels. Hun schouders dragen de last van brandhout of bamboe pijpen met drinkwater. Een jonge vrouw draagt in een wiegvormige mand hoog op haar rug een baby van enkele maanden oud die zich niet laat verstoren door de aanwezigheid van vreemdelingen en vredig slaapt. 't Hadden wondermooie foto's kunnen zijn maar de angst voor het onbekende versnelt hun pas en doet hen in een grote boog om ons heen lopen. Sommige van de oudere vrouwen vinden het allemaal zo erg nog niet en laten zich graag van hun mooiste kant zien.


De toenaderingspogingen van Michèle en Anita beginnen vruchten af te werpen. De kinderen zijn helemaal weg van de foto's en filmpjes op het camera display en de magie van ballonnen die in hondjes of vliegtuigen worden omgetoverd. Bijna ongemerkt is de zon achter de horizon verdwenen en bereiden de bewoners van 'Ban Changtern' zich voor op komst van de duistere nacht. De zoon van de chef geeft ons te kennen dat het etenstijd is. We volgen hem door het dorp. Jonge vrouwen met één ontblote borst als teken van moederschap nemen de zorg voor de kinderen terug over van de mannen die overdag thuis zijn gebleven. Na een dag hard werken op het veld zijn het weer de vrouwen die aan de slag gaan en aan het avondeten beginnen. Boven onze hoofden, van het Westen naar het Oosten, smelten de lila nuances weg in de donkere tinten van het oprukkende Pruisisch blauw. Voor onze voeten rennen gestreepte biggetjes alle richtingen uit en zoek bescherming onder mama's hangbuik. In de hutten dwalen schimmen in het schijnsel van kaarslicht en het vuur onder de kookpotten.  In de woonst van onze gastheer is er heel wat bedrijvigheid. De komst van vreemdelingen waaronder een 26 jarige blonde dokteres  heeft heel wat jonge mannen naar de hut gelokt. Tijdens de lekkere maaltijd die voornamelijk uit rijst , gebakken groenten en heel wat ondefinieerbaar spul bestaat, vloeit de LaoLao rijkelijk. "Tchipatow!" roept de gastheer en heft zijn glas in de lucht. Wij 'tchipatowen' mee en laten het groene vocht onze keel en ziel verwarmen. De Akha dames houden zich afzijdig. Enkel de vrouwen van vreemdelingen worden toegelaten aan de mannentafel. Op onze vraag of hun echtgenotes ook alcohol drinken krijgen we een "Natuurlijk niet!" antwoord. "Wat denk je van de deze?" vraagt een uit het niets verschenen vrouwmens - die verdacht veel weg heeft van mijn juffrouw Gerarda van destijds - en schijnt met een zaklamp recht in de ogen van een kip die waarschijnlijk niet lang meer te leven heeft. "Is prima" antwoord Seng. Het gaat er gezellig aan toe. Enkele uren en veel LaoLao later kunnen we zelfs al tot tien tellen in het Akha's. Met veel belangstelling volgen de jonge gasten onze voorbereiding voor de nacht. Een van hen kan maar niet genoeg krijgen van het mirakel van de 'Therm-a-rest Neoair' slaapmat. Erop eraf, erop eraf,... 't Is nu echt wel tijd om onder de wol (figuurlijk) te kruipen. Een badkamer of toilet is er niet. Ondanks de liters transpiratie van vandaag beperken we ons tot tanden poetsen en een plasje in het struikgewas.
Boven onze hoofden, van horizon tot horizon, fonkelen miljoenen sterren. In het centrum hangen roerloos en oneindig mooi de mistige nevels van de Melkweg.
Met z'n vijven liggen we netjes op een rij te wachten op het zandmannetje. Er is echter één ding dat me nog bezig houdt. "Vreemd hé" fluister ik Anita toe. "In kilometers omtrek is er geen toilet te vinden en toch heb ik nergens enig spoor gevonden van toiletpapier of, euh, het eindproduct van het menselijk spijsverteringsproces."  "Was ik net ook aan het denken" fezelt Anita in mijn oor "curieus hé..."

naar het laatste deel van dit verhaal

 

 

 

 

Fotoalbums van locatie «Phongsali & trekking»

Phongsali - Akha-trekking (15)

05 Maart 2011 | Het jaar van de glimlach | Laos | Laatste Aanpassing 23 Mei 2011

 

Plaats een Reactie

 

      
This site is only viewable in landscape mode !
Session Tracking