Reisverhaal «Georgia»

Belgium - Kirgistan | Georgië | 2 Reacties 03 Oktober 2011 - Laatste Aanpassing 26 November 2011

Ik ben nu in Tbilisi. Amaai, waar ben ik nu terecht gekomen. Bij een fils à papa van 35 die sinds 3 maanden in een nieuwe job terechtgekomen is: een van hun bedrijven, een metallurg. bedrijf van 1700 werknemers (ooit door Stalin opgericht), redden van faillissement - ze hadden problemen gehad met de regering, hebben veel moeten betalen, hebben hun bedrijven terug maar in heel slechte financ. toestand, zei hij.

Hij kwam me halen met auto met chauffeur. We zijn eerst naar zijn apt gereden. Heel mooi ingericht, met mooi uitzicht, in een goede buurt, dichtbij alles. Daarna heeft hij me meegenomen naar een Georg. restaurant, alweer met super uitzicht, en een 10-tal gerechten besteld en een fles goede rode wijn. Zelf heeft hij niet veel gegeten en gedronken omdat hij maagproblemen heeft (ik denk dat er te veel van hem verwacht wordt). UIteraard bleef er veel over. Ik mocht , net als in Armenië, niets betalen - Caucasische gastvrijheid.

 En ook hier zijn er momenteel feesten - internationaal theaterfestival, internationaal filmfestival, muziekfestival van Georgische nieuwkomers op de muziekscène - alle genres - en dit weekend ook het jaarlijkse Tbilisoba in de straten van Tbilisi, waarbij het einde van de oogst gevierd wordt en er overal optredentjes zijn. Dit vindt normaalgezien eind okt. plaats, maar aangezien Sarkozy op bezoek komt, hebben ze het een beetje vervroegd. Dank je wel, Sarkozy! 

Volgende week woensdag ga ik nog met Thomas (uit mijn klas Russisch) naar een wijnfestival in de wijnstreek Kakheti, in het oosten van Georgië. Hiermee zal ik wel mijn deel festivals gehad hebben deze maand.  

Ik ben op dinsdagavond naar de première van een experimenteel theaterstuk gegaan - Ivan and the dogs en vrijdagavond naar het muziekfestival van de nieuwkomers - veel hardrock.  

Woensdag en donderdag was ik in de bergen - Kazbeg, meer dan 5000 m hoog. Het indrukwekkende uitzicht vanuit het dorp op de kerk boven het dorp, met de machtige Kazbeg op de achtergrond, is te zien in elke toeristenfolder of film van Georgie - zo ook op de cover van de Lonely Planet. Zo mooi met al deze herfstkleuren en prachtig weer. En aan de berg Kazbeg zou het zijn, volgens velen, dat Prometheus was vastgeketend door de goden, om zijn hart elke dag uitgepikt te hebben door een arend, omdat hij het vuur van hen had gestolen en aan de mensen had gegeven.

Vrijdag met 2 Letten gewandeld in een canyon in Tbilisi zelf - ongelooflijk. Ik kom hier zeker en vast nog terug.

Zondag tot dinsdag was ik in het zuidwesten van Georgië - de grottenstad Vardzia tegen de grens met Turkije en het nationaal park Borjomi. Daarna het enige dorp op gans onze reis met een nog rechtstaand Stalinbeeld bezocht: Gori, zijn geboortedorp. Daar het Stalinmuseum bezocht met veel foto’s en schilderijen van Stalin; als revolutionaire jongeman, als hardwerkende bureaucraat achter een bureau, en als liefdevolle opa op stap met zijn kleinkinderen. Geen kritische noot in dit museum!

Donderdag naar een klooster in grotten in  het zuidoosten - tegen de grens met Azerbeidjan. De omgeving is schitterend - een waar maanlandschap - en aangezien het een grensgebied is ook geen huizen in de buurt, wat het nog specialer maakt. Mijn taxi-chauffeur zag het ook helemaal zitten en heeft - nadat hij voor mij een picknick klaargemaakt had - samen met mij het complex verkend. In de mood van de Armeense en Georgische liefdesliedjes die hij uit volle borst meezong, zag hij mij anders ook wel zitten - wat zijn die Georgische mannen van middelbare leeftijd toch gluiperds. En dat we beiden getrouwd waren, was volgens hem geen probleem. "Hij is toch ginder ver weg en mijn vrouw ook." "Ja, ja, maar hij zit hier dichtbij in mijn hart en jij zou die liefdesverklaringen beter aan je vrouw richten." Eventjes wist hij niet meer wat zeggen. Toen hij hoorde dat ik de volgende dag naar de kust ging reizen, bood hij nog aan om me er heen te voeren, zo'n 350 km ver. Dit heb ik maar netjes afgewezen - ik heb braafjes de bus genomen - leek me toch verstandiger. 

Nog enkele bedenkingen over Georgië. De mensen zijn ware levensgenieters. Algauw volgt er na een overvloedige maaltijd zingen en dansen. Roken doen ze ook als geen een. En rijden alsof het hun laatste dag is. 
Wel is de situatie voor iedereen niet zo rooskleurig - groot verschil arm-rijk. Velen hebben geen werk. Zo ontmoette ik 2 ex-politieagenten. De huidige president heeft de schone kuis gedaan en de oudere (corrupte) generatie agenten vervangen door jonge agenten met een andere mentaliteit. Die oude mannen staan nu op straat.  De een is wijnboer geworden, de ander taxi-chauffeur, die met moeite het hoofd boven water kan houden. Even zei hij wel hoe moeilijk het nu was voor hem en hoeveel beter hij het had tijdens de Sovjet-Unie (een constante in alle landen van de ex-Sovjet-Unie die we bezochten). Maar algauw volgde er weer een glimlach op zijn gezicht en begon hij te zingen. Dit is iets wat ik minder heb ervaren bij de Armeniërs - die bleven maar klagen en die drukten praktisch allen hun wens (of zelfs hun concreet plan) uit naar West-Europa te komen voor werk. En dat gaf me wel soms een heel ongemakkelijk gevoel, want voor Armeniërs en Georgiërs is het praktisch onmogelijk nog aan de nodige papieren te geraken. En dan begint de ellende, ver van huis, geen inkomen, geen toekomstperspektieven, ...