Reisverhaal «Argentijnse Tango»

Chili - Argentina - Patagonia | Argentinië | 0 Reacties 22 Januari 2015 - Laatste Aanpassing 23 Januari 2015

Een halve dag liep ik met het plan in de hand om mijn weg te vinden maar dan uiteindelijk drong het tot me door dat het niet zo moeilijk is. Buenos Aires is uiteraard een grote stad maar het is gemakkelijk om te voet overal te geraken, dus de metrotickets blijven in mijn zak zitten. Mijn eerste avond trakteer ik mezelf op een goeie Indiër en daarna loop ik rond in de buurt van de terrasjes, maar kan geen enkel dansend paar vinden. Zoals overal gaan ook de portenos (inwoners van B.A.) pas uit na 23 uur en dat is voor mij toch wat te laat. De volgende dag probeer ik wat cultuur op te snuiven en zoek ik een paar schoenen die beter passen om te dansen dan mijn wandelbotinen. Op de weg naar mijn hostal staat een paar tango te dansen, ik zou zo graag mijn teva's uitdoen, de pas gekochte dansschoenen aantrekken en meedoen, maar zoveel lef heb ik niet, haha, ik wacht wel tot 's avonds want dan ga ik naar de dansles. Maar eerst probeer ik een laatste poging om krullen in mijn haar te krijgen. De kapster had beter voor beenhouwer gestudeerd want haar behandeling leek meer op een slachtpartij. Ze trok zodanig aan mijn haar dat ik dacht dat ze het met wortel en al wou uittrekken, daarna moest ik krampachtig over een wasbak gaan hangen terwijl mijn nek al pijnlijk was van het anderhalf uur dat ik achterover moest hangen om haar spelden in te draaien en toen goot ze pure ammoniak over mijn hoofd, ik dacht dat ik ging stikken, ik kon bijna niet meer ademen en het prikte in mijn ogen, keel en neus. Haar vader bracht me een natte doek om over mijn ogen te leggen. Bescherming, een kleed over je schouders, noppes, zelfs de permanent werd niet afgedekt, dus ik zat daar langer dan een kwartuur in de verschrikkelijke stinkende damp. Erger was dat haar baby op de grond lag te spelen! En het resultaat; ook noppes, er liggen wat golfjes in maar op mijn hoofd ligt het nog even plat als ervoor. Toen ik buiten kwam begon een man tegen mij te praten en dat bleek een Nederlander te zijn. Hij zou overvallen zijn geweest en ze hadden hem alles afgenomen, ze hadden iets in zijn ogen gespoten zei hij en dit allemaal in de buurt van de busterminal. Ik heb daar ook gelopen en het leek me helemaal niet onveilig, hij kon nergens terecht, niet bij de politie en niet bij de ambassade, Uiteindelijk vroeg hij wat geld maar jammer voor hem, daarvoor heb ik al teveel ervaring meegemaakt, ik heb net alles uitgegeven vertelde ik hem maar moest ik geld hebben dan zou ik het je zeker geven en ik gritste 2 centjes uit mijn zak en vertelde hem dat dit alles was wat ik had. Als zijn verhaal waar was dan zou ik het verschrikkelijk vinden en ik hoop dat ik zoiets nooit zou voorhebben, maar ik vermoed dat hij enkel geld wou, ook al zag het er een deftige man uit. Een eind stappen van de hostal sta ik voor een gesloten huis waar de lerares op de tweede verdieping woont. Het is een mooi statisch herenhuis en haar verdieping lijkt niet eens op een appartement maar een echt huis. Er komen nog twee leerlingen, een vrouw en een Engelsman. De Engelsman moet met mij dansen en ik heb pech want hij is een echte beginner, dus ik krijg de beginnerspasjes voorgeschoteld. Eigenlijk leer ik dus niks nieuws en kreeg nogmaals de bevestiging dat ik het dansen beter opgeef want dat het niet meer lukt door mijn evenwichtstoornissen. Om halfelf loop ik de donkere straten door naar mijn hostal, misschien is het veiliger om een taxi te nemen dacht ik maar ik stapte toch door en kruip even later heelhuids in mijn bed.