Reisverhaal «Buenos Aires»

Chili - Argentina - Patagonia | Argentinië | 0 Reacties 26 Januari 2015 - Laatste Aanpassing 27 Januari 2015

Na enkele dagen in deze grote stad begin ik te verlangen naar de natuur en eigenlijk ook naar huis, iets wat ik anders nooit heb maar deze keer verlang ik ernaar om onze Briek in mijn armen te nemen. Mijn energiethermometer gaat hier alle richtingen uit en voor het eerst heb ik ook last van de vochtige warmte in deze grootstad. Gevoelswarmte is hier 39 graden en dat plakt! In de hostal hebben we zo slecht internet dat ik het op mijn heupen krijg, ik wil skypen met mijn dochter en dat lukt maar niet dus ik besluit om op zoek te gaan naar een plaats met degelijk Wifi.

Op straat zie ik Mike, een Nederlander die ik al op verschillende plaatsen ben tegengekomen en we zijn blij om elkaar terug te zien. Hij omdat hij doodmoe is en niet geslapen heeft en op zoek is naar een slaapplaats, maar doordat hij zo ongeveer aan het slaapwandelen is lukt het niet zo goed en ik doordat ik ben blij om eens Nederlands te kunnen praten en ook wel een beetje omdat ik een opkikkertje nodig heb.

Mike beslist om in mijn hostal te slapen en we trekken de rest van de dag samen op, we bezoeken Recoleta - het kerkhof waar Evita Peron begraven ligt - en terwijl Mike op een graspleintje in slaap valt bekijk even verder een paartje dat tango danst.

We lopen nog wat door de straten en pleinen, bekijken enkele gebouwen en 's avonds drinken we samen een artisanale pint. Het lukt me niet om naar LaBoca te gaan om het vuurwerk te zien, enerzijds omdat Mike dit niet leuk vind maar anderzijds ook omdat er gewoon geen enkele bus af komt en er overal file staat richting La Boca, van een Duitse horen we dat het ginds overvol is dus besluiten we maar om een gezellig café op te zoeken.

De volgende dag lukt het me om met Frau te skypen en om eindelijk mijn kleinzoon te zien via skype. Eindelijk krijg ik terug energie om verder te trekken, ik zie het terug zitten en even later vertrek ik naar een gratis rondgang. "Free tour" zou je zowat in iedere stad ter wereld terugvinden, en ik leer dat nu pas kennen! Het zijn vrijwilligers die met toeristen de stad rondtrekken en hun de belangrijkste punten laten zien. We zijn met een twintigtal Engelssprekende toeristen en de gids is fantastisch! Met heel veel plezier en doorspekt met heel wat humor vertelt hij honderduit, we krijgen heel wat informatie over Buenos Aires, wat geschiedenis, wat kunst en cultuur, maar ook wat geheimen over dingen waar dikwijls moeilijk over gesproken wordt, het verhaal over Evita Peron enz.. echt leuk. 's Avonds ga ik naar een tango avond in het oudste café van Buenos Aires en tevreden kruip ik mijn bed in.

Toen ik onderweg was naar die Free tour liep ik helemaal alleen door een 'dode straat' en plots voelde ik een 'plets' op mijn hoofd, ik wreef en zag een smurrie die bovendien enorm stonk, ook op mijn schouder zag ik dezelfde grijze smurrie.. een man die plots achter mij liep tikte op mijn schouder en wees omhoog om mij op die manier te vertellen dat het uit de airco zou komen (?) en vertelde me dat ik volledig onder de smurrie zat, ook op mijn rug en inderdaad ik zag het ook op de achterkant van mijn benen druipen.. Heeeel toevallig liep er ook een dame achter hem die direct zijn rol overnam en me vertelde dat ik met haar kon meegaan naar een 'bano' om alles af te kuisen. Dit zijn dus de verhalen die je telkens hoort, mensen krijgen iets in hun ogen gespoten en worden beroofd, iemand spuit iets op je schouder en nodigt je uit om het af te kuisen, enz.. Alleen moet je zoiets niet proberen bij ons Ann want die is wel slimmer dan dat. Ik heb ze vriendelijk bedankt en ik zei hen dat ik een beetje parfum niet erg vind.. Man, het stonk verschrikkelijk en het was gênant voor de groep maar ik vertelde hen gewoon wat er gebeurd was. De ganse dag heb ik verschrikkelijk lopen stinken en mijn rugzak hangt nu nog steeds vol smurrie.

Dus 's avonds na een goeie douche trok ik mijn tango kleren aan: wijde zwarte broek met smalle taille, rood topje en op rode schoenen met hoge hakken vertrok ik richting tango.... en het is inderdaad waar wat ze schrijven, mannen fluiten, toeteren en roepen je na, ook al ben je geen 25 meer.. en was ik al blij dat ik zonder ongelukken de twee kilometer over alle kasseistenen, putten, bulten en ongelijke voetpaden heelhuids tot aan het cafe geraakte op mijn hoge hielen!