Reisverhaal «Eindejaar»

Chili - Argentina - Patagonia | Argentinië | 0 Reacties 31 December 2014 - Laatste Aanpassing 03 Januari 2015

Aangezien ik serieus verkouden was vond ik het ook wel eens tijd om wat te rusten en in de warmte te blijven, gelukkig is het overal keiwarm binnen, terwijl ramen en deuren dikwijls open staan. In het huis van Pupi is het 'de zoeten inval'. Iedereen komt hier binnen en buiten, iedereen kent Pupi en iedereen voelt zich hier thuis. De deuren gaan nooit op slot, ook 's nachts niet, er zitten trouwens geen sleutels op. Het gebeurt dat ik 's nachts naar het toilet ga en dan staat de voordeur wagenwijd open. Soms ligt er iemand ergens te slapen die ik nog niet gezien heb, of komt er iemand een deur uit die me dan een knuffel geeft en die dan achteraf een vriend of vriendin blijkt te zijn. Het weer is verschrikkelijk, bewolkt, regen en sommige dagen klaart het gewoon niet op. De volgende dag maken we een kleine wandeling naar de watervallen van El Chorillo del Salto. Als het de dag nadien terug regent en bewolkt is besluiten we toch om een wandeling van 10 uur te maken om de Cerro Fitz Roy te zien. Ik voel me nog niet 100% dus als ik terug in het huis van Pupi kom ben ik steendood, maar we hadden geluk want we konden de Fitz Roy zien! Het was een zware klim over de berg maar wat we daarna te zien kregen was fantastisch mooi. Onderweg kregen we via enkele miradors, regelmatig al een voorsmaakje zowel van de Fits Roy als van de Glacier Piedra Blancas. De Fitz Roy is een bergketen die bestaat uit verschillende toppen, de grootste top is Fitz Roy, daarna de cerro Torre en eentje noemt de Saint Excuperry. We passeren de lago de Capri en trekken verder naar de laguna de los Tres. Na een uurtje stijgen kijk ik boven mij en zie ik dat ik nog maar halfweg ben. Tandenbijtend kom ik boven op de top, deze was echt niet gemakkelijk, tja met een zware verkoudheid blijf je misschien beter in bed denk ik maar het machtige uitzicht maakt alles goed. Van hieruit krijg ik een perfect zicht op de Torres en op laguna de los Tres. Achter enkele rotsen plaats ik mij uit de regen en de wind, want die maakt het snijdend koud en ik probeer Anna te zoeken tussen de verschillende kleurtjes die ik beneden zie lopen. Ja je kan van hier naar de laguna klauteren en dan weer een heuvel over zodat je lago Suica zit en nog dichter bij de glacier komt. Maar mijn beetje gezond verstand dat nu nog werkt zegt me dat het beter is om te keren voordat ik een longontsteking opdoe en als ik even later voel ik dat mijn longen dit ook willen want ze laten mij dat voelen via enkele steekjes. Gelukkig zie ik Anna in de verte en we zwaaien naar elkaar om duidelijk te maken dat ik terug keer. Onderweg naar beneden haalt ze me in en we zeggen elkaar dat we ontzettend geluk hadden om de Fitz Roy te kunnen zien want onderweg hiernaartoe was alles potdicht en nu trokken er zelfs zwarte wolken over al dat mooie. We krijgen een ganse dag misserig weer, regen waar je niet helemaal nat van wordt maar dat toch vervelend is en dat je belet om foto's te maken. We trekken langs twee meren, laguna madre en laguna hija en wandelen verder richting lago Torre, maar dan moeten we de weg naar El Chalten terug nemen want het weer is zo slecht, er hangt zelfs een reuze regenboog. Op het einde van onze trip komt de zon er terug door en als we thuis komen dan merken we dat we vandaag voor de eerste keer de Fritz Roy vanuit ons bed kunnen zien!

Doodmoe val ik in slaap maar om 5 uur wordt ik wakker van het lawaai. Beneden hoor ik Pupi zingen - ze is zangeres en heeft een goeie stem - Frederiek speelt gitaar en iedereen is tango aan het dansen. Gisteren waren we naar een café gegaan waar tango werd gedanst. Waarschijnlijk had Pupi iemand verteld dat ik doodgraag nog eens tango wou dansen want er waren maar twee koppels en een van de mannen kwam me halen. Het was pijnlijk want mijn tangotalent was verdwenen, ook al kreeg ik op het einde een applaus, toch besef ik dat er heel veel werk aan de winkel is. Maar ik geef niet op, in Buenos Aires ga ik er werk van maken om terug in vorm te komen, ook al zal het nooit meer worden wat het ooit geweest is..

Ja het zijn hier straffe gasten, iedere dag trekken ze er 's nachts nog op uit en komen dan onder de ochtend thuis. Overdag wordt er veel geslapen en daardoor wordt er pas om 23 uur gegeten.

Meestal kook ik maar het is onmogelijk om vroeger aan tafel te gaan. Inkopen doen is niet gemakkelijk want het gebeurd regelmatig dat ze om 20 uur nog in hun bed liggen. Twee dagen voor oudejaar ga ik boodschappen doen en ontmoet ik een Belgisch koppel. We praten over de toestand hier, het slechte weer, de schaarste in de winkel en voor hun komt er nog eens bij dat de ATM's leeg zijn, dus geen geld! Ze vertellen dat hun vrienden vast zitten in het park Glacieres. Vanuit El Chalten kan je verschillende trekkingen doen, de zwaarste is een trekking van 10 tot 15 dagen over het ijs naar El Calafate. Keizwaar en gevaarlijk want je bent verplicht om een gids mee te nemen. Hun vrienden waren hier al eerder geweest om alles voor te bereiden, waren ook over het park gevlogen met een helikopter om alles goed te bekijken en nu de grote tocht was aangebroken waar ze lang hadden naar uitgekeken zaten ze vast en konden geen stap vooruit komen, dus kwamen ze terug. Ik las ook een verslag van een fietser die enkele dagen had vastgezeten in Villa O'Higgens. Het Belgische koppel waren van O'Higgens te voet naar hier gestapt, ze hadden er twee dagen over gedaan en waren onderweg in de tent moeten overnachten. Anna en ik dachten ook naar Villa O'Higgens te gaan maar we hebben onze plannen herzien en trekken de grens over naar Chile.

De laatste dag van het jaar besluiten we ondanks het slechte weer toch een wandeling te maken, we stappen langs de rio Electrico richting Laguna del Desierto en hopen dat een auto stopt om ons mee te nemen want het is 37 km enkel. Even later hebben we geluk maar de vrouw is onderweg Poincenot, het kamp aan de voet van de Laguna de los Tres waar we geweest waren om de Fitz Roy te zien. Haar man was daar blijven slapen en ze kwam hem ophalen. Wij besloten dan maar mee te stappen richting Los Tres ook al waren we er al geweest en dat was een goede beslissing want de regen verdween en de zon kwam tevoorschijn. Toen we ter hoogte van de Laguna en de Glacier piedras Blancas kwamen was het zo zonnig geworden dat we een prachtige kijk kregen op deze natuurwonderen. Ook de Friz Roy zagen we zonder een wolkje aan de hemel. Na een picknick in het zonnetje namen we de weg terug naar El Chalten. Twee dagen geleden namen we dezelfde weg maar deze keer zagen we hoe prachtig deze was. De hoogste bergen hadden de nacht ervoor een laagje poedersneeuw gekregen en het panorama was schitterend, sommige bergen waren als een schilderspalet groen, rood, geel gekleurd en dan het slingerende melkblauwe riviertje daartussen, schitterend!