Reisverhaal «El Nublia»

Chili - Argentina - Patagonia | Argentinië | 0 Reacties 21 November 2014 - Laatste Aanpassing 21 November 2014

Vijf uur zie ik op mijn klok, OK daar kan ik mee leven.

Van horizontale houding naar verticaal, rugzak aanriemen en wegwezen, nog nooit was ik zo vlug klaar maar nog nooit zal ik zoveel plaats op de bus hebben haha.. zelfs tandenpoetsen sla ik vandaag over. Zo vlug mogelijk buiten geraken.

Het is een eindje stappen richting bus maar als echte 'mochilero' kan geen zatte Argentijn mij inhalen noch in verlegenheid brengen. Gelukkig is de weg vinden gemakkelijk met het Amerikaanse stratensysteem, je moet gewoon in blokjes denken. Tien quadras links en 15 naar rechts ha en een half uur flink doorstappen sta ik aan het busstation..

Silvina, de vrouw uit Buenos Aires zei me dat ik zeker naar Tafi del Valles moest gaan en hier sta ik nu.. het dorp ligt in de wolken, het is koud en er valt nattigheid. Alle mensen klagen: frio,frio, ok dan trek ik maar mijn fleece aan.. De man van de busterminal is niet zo vriendelijk en even later stap ik met mijn rugzak achter een man aan die vroeg of ik slaping nodig had. Bij 'Mamita' - zo noemen alle vrouwen hier - kan ik mijn rugzak achter laten.

Tafi is een echt 'Gaucho-dorp' de paarden lopen hier gewoon los op straat, het is gezellig en nodigt uit om langer te blijven behalve het weer dus. Enkele km verder stap ik het Jezuïetenklooster binnen, ttz het museum want het dateert van rond 1500 maar het is wel goed bewaard en eigenlijk wel een bezoek waard, dit was iets voor jou Jan..

Tafi is gekend wegens de kaas, die zou even lekker zijn dan de Mancheco, dus neem ik de bus naar een 'Estancia' of kaasmakerij. Een uur later wordt ik ergens gedropt, in the middle of nowhere. Er is niks, geen kerk, enkel een huis, gelukkig loopt er iemand waar ik de weg kan aan vragen. Enkele km stappen in een verlaten gebied tussen loslopende koeien en paarden, kom ik bij de 'Estancia'. De dame des huizes verteld me dat de mannen nu niet werken dat ik om vijf uur maar es moet terug komen. De moed zakt me in de schoenen, al die verloren tijd, en ik keer op mijn hielen terug. De eerste beste auto die ik zie klamp ik aan en ik heb geluk, even wachten en hij brengt me terug naar Tafi. Daar stap ik een gezellig restaurantje binnen en vraag: Queso, vino y pan.. eindelijk genieten! In een streek die gekend staat voor de beste kaas en de beste wijn kan enkel maar het brood slecht zijn ;-)