Reisverhaal «Op zoek naar een penis»

Chili - Argentina - Patagonia | Argentinië | 0 Reacties 15 November 2014 - Laatste Aanpassing 16 November 2014

In het hotel kreeg ik een plannetje waarop de man achter de balie voor mij tekende hoe ik moest gaan. Gisteren wandelde ik richting het noorden om daar voorbij het dorpje Palala in de Gebraede de Palala te wandelen en waarschijnlijk wandelde ik tot El Sillar want verder kon niet.

Vandaag ga ik richting zuiden van Tupiza want volgens de gids moet hier ergens een rots staan die lijkt op een penis, dus ga ik maar eens op zoek, tja als je al een tijdje van huis bent ;-)

Omdat er geen naambordjes meer staan buiten het centrum vroeg ik iemand of ik de goeie richting uitging en die wees me de weg, ik kon niet missen, enkel de straat volgen en er was maar een. Toch kwam ik op de vuilnisbelt uit, een andere weg was er niet dus stapte ik toch verder.. en verder en verder.. twee 'bergkammen' verder wist ik heel goed dat dit niet de 'officiele' weg was maar ik had geen zin om zonder iets moois te zien, terug te keren dus zei ik bij mezelf: 'nog tot daar en dan keer ik terug' maar telkens nam ik er iets bij, ook al voelde ik aan mijn ellebogen dat ik verkeerd zat. Het uitzicht was mooi maar gaf niet het verwachte waauw-gevoel. Ondertussen was ik twee uur aan het stappen en werd de weg die ik volgde nauwer en nauwer tot de doorgang zo smal was dat ik mijn rugzak moest afdoen om tussen twee 'bergflanken' door te kunnen. Opeens stond ik 'vast'. Op een vierkante meter stond ik tussen twee 'muren' en voor mij kon ik enkel 'de berg op' dus koos ik voor dat laatste. Op handen en voeten kroop ik de verschrikkelijke steile wand op, terwijl ik regelmatig wat terug gleed wegens de kleine kiezels. Helemaal boven op de berg werd mijn doorzettingsvermogen beloond. Aan de andere kant lag een droge rivierbedding met autosporen en deze moest naar het dorp lopen. De bergkammen die ik had overgestoken kon ik zien liggen en ik hoorde zelfs in de verte geluid vanuit het dorp komen. Zalig! Deze moeilijk weg terug moest niet meer. Op mijn gat liet ik mij de bergwand langs de andere kant afzakken. Soms gleed ik een eindje naar beneden en mijn broek, schoenen en handen waren rood toen ik beneden was. Het uitzicht was prachtig en Ik volgde de droge rivierbedding tot ik niet verder meer kon. Wat ik te zien kreeg klopte zo ongeveer met mijn plannetje, vooral toen ik voor een muur stond en ik niet meer verder kon. Dit moest El canon del Inca zijn. Dan maar terug langs de Valle de los Machos en nog even rechts afslaan want daar lag de Puerta del Diablo en die was ook al even spectaculair. Maar een piemel kon ik - zelfs met mijn fantasie - niet vinden. Terug in het dorp kwam ik aan de andere kant uit dan waar ik begonnen was, na zo enkele uren helemaal alleen op de wereld in een prachtige natuur krijg je toch wel een naar gevoel als je terug in de maatschappij komt. Terug in België gaat dat nog meer pijn doen.

Na een verfrissende douche nam ik de bus naar de grens. Het werd weer kwijlen want het uitzicht was adembenemend. De trein reed zo traag als wanneer ze bij ons een station binnenrijden, maar de bus reed even traag soms maar 40 km per uur. Maar met deze prachtige uitzichten kan je zoiets niet erg vinden. Toen ik deze ochtend uit de kloof kwam zag ik een regenboog naast de zon en in de bus zag ik de ganse weg zowel links als rechts van de zon een regenboog. In mijn oren klinkt het 'that girl with the rainbow'..

Aan de grens stopte de bus en er kwam een man aangelopen om een ticket naar Argentinië te verkopen, argwanend als ik ben ging ik toch eerst op zoek naar een ander kantoor, maar uiteindelijk moest ik toch toegeven en ik kocht een ticket. De bus zou aan de grens staan, ik voelde al nattigheid maar het ging allemaal wat te vlug om na te denken, tja zo gaat dat. Een taxi bracht me tot aan de grens, ik ging te voet over, maar geen bus te bespeuren. Dus ik vlug naar de busterminal, een kilometer verder. Daar kreeg ik te horen dat de bus weg was en dat ik tot 's nachts moest wachten. Een Spaanse colère verder waarbij ik mijn geld terug vroeg, schoten ze ineens in een stroomversnelling en voor ik het wist zat ik op een alternatieve bus naar Jujuy. Een verschrikkelijke vuile bus, maar soit alles is beter dan daar een halve dag te staan schilderen. Even later reed ik door het Gebraede de Humahuaca, een fantastisch mooi gebergte met zoveel verschillende kleuren die ik nog niet gezien had. Alle soorten blauw van azuur tot turquoise,.. Met mooie muziek in mijn oren geef ik mijn ogen de kost. Het is al donker als ik in Jujuy aankom, maar eerst en vooral ga ik naar het loket van de maatschappij die me het kaartje verkocht had en ik probeer daar tevergeefs een gratis kaartje te bekomen naar Salta. Bij een andere maatschappij ga ik er dan maar eentje kopen. Omdat het donker is nam ik voor het eerst een taxi naar de jeugdherberg. Het adres bleek niet meer te kloppen. De taxichauffeur was zo'n vriendelijke man, hij was zo begaan met mij. Hij zei dat ik beter dichtbij het busstation bleef en hij belde zelfs een vriendin op omdat hij zich schuldig voelde dat hij geen Engels kon, ook al zei ik dat ik hem goed genoeg verstond. Hij zocht voor mij een ander adres, ging overal te prijs vragen, ging nog eens naar het busstation om te vragen of het wel daar was waar de bus morgenvroeg vertrekt en zorgde ervoor dat ik dicht bij het station een goedkope slaping vond, hij vroeg zelfs de eigenares om niemand bij mij in de kamer meer te leggen en om mij te wekken. Hij was zo bezorgd om mij en zei dat ik moest opletten voor mijn geld en dat ik moest uitkijken enz en uiteindelijk deed hij dat allemaal zomaar voor niks. Ik ben nog nooit zo'n vriendelijke taxichauffeur tegengekomen en dat heb ik hem ook gezegd!