Reisverhaal «Villa La Angostura»

Chili - Argentina - Patagonia | Argentinië | 0 Reacties 01 December 2014 - Laatste Aanpassing 01 December 2014

Toen ik gisteren op een aanlegsteiger stond sprak een man mij aan en we hadden het over het mooie uitzicht en hij vertelde me dat Bahia Manzana en Villa Traful ook mooie plaatsen waren, dus besloot ik om nog een dagje langer te blijven.

Deze ochtend vroeg ik mij een betere MTB dan gisteren, maar na enkele km had ik door dat die even slecht was en bovendien ook nog een verschrikkelijk slecht zadel had. Op zoek dus naar die bahia waarvan de man gisteren sprak, maar ik was serieus ontgocheld bij het aanzicht van het armtierige baaike. Dan maar naar de cerro Bayo want vanop deze berg zou je naar Villa Traful kunnen. De berg beklimmen met de fiets moet goed te doen zijn want het is amper 6 km rijden! Maar amaai mijn kont het leek of er geen einde aan kwam, die fiets hing echt mijn strot uit! Een klein wandelingetje door een bos brengt me bij de Cascado Rio Bonito en ze is echt wel bonito! Een mooie waterval en even blijf ik in de zon zitten genieten, ik krijg gezelschap van enkele gekko's, eentje kijkt me een hele tijd recht in mijn ogen en komt zo dicht dat hij met zijn neus tegen mijn tenen zit. Wat is het leven toch mooi!

Een van de grootste clichés is een vakantiekiekje op een luchtmatras in het water met een cocktail. Amaai probeer dat maar eens! Ten eerste geraak je nooit met een cocktail op een luchtmatras. Als je er dan toch opgeraakt en er zou nog een druppel in je glas over zijn dan moet je maar eens proberen om liggend op die luchtmatras van je glas te drinken! Die 'gelukkige' dingen zijn zo fake, zoals het eten van kaviaar! Eik dat is zo vies! maar het klinkt mondain.. wat mij gelukkig maakt is genieten ten midden van de natuur en in de ogen kunnen kijken van een of ander dier, met op de achtergrond het geluid van een waterval. Geen mensen horen praten en geen zonneproduct ruiken! Zalig is dat - maar dat weet alleen degene die dit al ooit eens heeft meegemaakt.

Na de eindeloze kilometers kwam ik niet eens boven maar wel in een skistation. Om echt op de top te geraken moet je nog een zware wandeling maken van 2 dagen. Dat was wel een ontgoocheling. Maar de afdaling was wel leuk, ook al had ik nog nooit zo'n erge zadelpijn (niet dat mijn zadel pijn had maar ik had wel verschrikkelijk pijn ;-), met slecht werkende remmen ga je echt wel heel hard de berg af en met de wind in je haren is dit zalig!