Reisverhaal «Uyuni»

Chili - Argentina - Patagonia | Bolivië | 0 Reacties 10 November 2014 - Laatste Aanpassing 04 Januari 2016

The Blue Line is de maatschappij waarmee ik op uitstap vertrek. Drie dagen reis ik samen met Brigitte en Jean-Paul een Frans koppel, twee Braziliaanse meisjes Viv en Chris en Timothy uit Australie. Hem had ik al op de bus uit Calama gezien. Mijn eerste indruk was: dit wordt saai, geen hippe gasten, geen "sportievelingen" en de eerste stop was bij een "treinkerkhof". De chauffeur vertelde dat de spoorlijnen vertrokken vanuit de zoutvlakte en dus mineralen zoals lithium, magnesium, borax enz. vervoerde naar San Pedro, Santiago en vandaar naar Europa. Er stonden of lagen beter gezegd een hoop treinen als oudijzer bijeen. Enkele foto's later zetten we koers naar een 'artisanaal' dorpje, met gesloten museum. Enfin souvenierkraamkes, amaai dacht ik wat wordt dat, maar uiteindelijk viel het mee want ik had ontdekt dat mijn zonnehoed in mijn rugzak op het dak zat dus ging ik op zoek naar wat ik vond: een prachtig hoedje waar ik direct verliefd op was en wat ik thuis nog veel zal dragen! Ik was zo blij en mijn vreugde werd nog groter toen ik ineens mijn naam hoorde en daar Chubby zag. Dat was een hartelijk weerzien met een knuffel, mijn dag kon niet meer stuk. Hij was op het einde van zijn toer en zei dat het fantastisch was.

Even later stonden we op de zoutvlakte, ondertussen was de groep al wat 'ontdooit' en er werd al heel wat fototips uitgewisseld en we fotografeerden elkaar. In de 4x4 reden we de Paris-Dakar tot aan inderdaad het standbeeld waar hij volgens mij begon. Omdat hij hier dit jaar passeerde hangen overal stickers van de Dakar rit en waar we nu waren, bij het zouthotel staat een groot standbeeld met een hoop vlaggen, waaronder ook de Belgische. Onze vorige gids vertelde dat de rit van hieruit over Argentinië en via San Pedro reed en hij had hem ook op twee plaatsen gezien. Ook volgend jaar zal hij hier passeren. Het moet volgens mij fantastisch zijn om dit met de moto te doen, ook al is dit zeer slecht denk ik voor een moto. Aan het zouthotel kregen we quinoa bij het middageten. Quinoa wordt hier in september geplant en als het regent kunnen ze hem 6 maand later oogsten, geen regen is geen oogst.

Vijftig kilometer verder over de immense zoutvlakte die 280 km lang is stoppen we bij het visseneiland (Isla des pescado). Hoe ze aan die naam komen snap ik niet, maar het was wel al enkele km lang een mooi zicht. Als je op de salar rijdt dan zie je een berg bijvoorbeeld 'hangen' ook dit eiland zag je als een zwarte vlek 'hangen'. Je ziet ook 'mirages' net spiegels boven de horizon en we zagen ook een zandhoos. Rijden over de salar is wonderlijk.. het is alsof je op een witte zee rijdt. Of over wit zand, het is niet glad maar het lijkt wel zo. Hier en daar zie je mannen die het zout 'ontginnen' dat wil zeggen: ze leggen het op hoopjes. Eigenlijk doen ze dit het meest uit het zicht waar de toeristen niet komen, gelukkig want anders zou het zout niet eetbaar zijn. Verschrikkelijk ongezond werk, maar dat komt hier al meer voor. De mijnen van Potosi bijvoorbeeld is daar wel het toppunt van, maar euh ons Jets heeft mij verboden om daar naartoe te gaan. Het is niet aangeraden voor mensen met claustrofobie en zij was er ook niet goed van omdat het zo aangrijpend is, er zouden dagelijks verschillende mensen sterven en ze worden ook niet oud uiteraard.

Ondertussen zijn we bij het eiland met de cactussen aangekomen. Op Lanzarote staan een paar cactussen, in vergelijking daarmee staan er hier een ganse zee. Amaai we keken ons ogen uit want het was ongelooflijk. Enorme grote, dikke, lange, dunne, kromme.. alle vormen stonden tussen een soort rotsachtige lava-achtige gesteentes. Eigenlijk zijn het dezelfde rotsen die je ook onder water tegenkomt. Uiteraard want vroeger stond de ganse salar onder water, toen was dit een zee. Doordat het water teruggetrokken is, is deze zoutvlakte tot stand gekomen. Ik vraag mij wel af of dan pas die cactussen zijn beginnen groeien? Volgens een gids zou een cactus maar enkele mm per jaar groeien, dus zijn enkele duizenden jaren oud. Er was ook een grot waar ik enkele foto's aan kwijt kon. Nog wat van die grappige zoutfoto's verder trokken we met de jeep richting ons hotel. Een plat gebouw opgetrokken uit zoutsteen en op de vloer lagen dikke zoutkorrels, een beetje zoals in de himalaya sauna in Rijmenam, iets minder dik. De tafels, stoelen en bedden zijn ook uit zoutsteen. Alles was netjes en we sliepen er heerlijk na een gezellige avond babbelen. Uiteindelijk is het toch wel een aangename groep en we genieten samen. Er kwamen ook nog twee Belgische koppels bij, eentje uit Kortrijk en het andere koppel komt uit Leuven, ze hadden elkaar ontmoet tijdens het studeren in Leuven.

Deze ochtend werd ik al om 5 uur wakker, om 6u30 dacht ik: tijd om op te staan. Aangekleed realiseerde ik mij dat mijn uurwerk nog op Chileens uur staat. Dus het is een uur vroeger! Maar gelukkig ben ik net op tijd voor de zonsopgang en kan ik weer stilletjes in mijn eentje genieten! En deze tekst schrijven terwijl ondertussen iedereen begint te ontwaken en de huisvrouw het ontbijt heeft klaargezet. Tijd om te eten! 

Foto's:https://picasaweb.google.com/105900013451389874251...