Reisverhaal «Gigantische mosselen»

Chili - Argentina - Patagonia | Chili | 1 Reacties 11 Januari 2015 - Laatste Aanpassing 11 Januari 2015

Na 5 uur varen en een uur vertraging zette ik voet aan wal in Chiloe. Wat een cultuurschok. Na weken vertoeven in grandioos natuurgebied, genietend van een uitzicht dat na elke bocht verandert is dit even balen. Castro de hoofdstad van Chiloe is een echte vuile stad en lijkt ook niet zo veilig, het is dan ook wel al later dan 22 uur. De hostal die Trotter aanbeveelt ligt gans de andere kant van het stad en een stuk hoger dan de haven, dus dat wordt klimmen en stappen. Onderweg kom ik enkele ongure types tegen en als ik voor de deur staat roept iemand twee deuren verder dat de hostal "complet" is. Full! Ik negeer die man, totdat hij binnen gaat en voor mij de deur komt openmaken. Oeps hij is werkelijk van de hostal.. No place zegt hij en ik haal mijn Trotter boven, "Ach Francia" zegt hij en ik zeg "oui" dat opent alle deuren. Opeens is er toch nog een plaatsje, de kamer is net iets groter dan een kast maar voor mij is dit ok! Ik slaap en krijg ook nog ontbijt! 's Morgens trek ik even de stad in om een foto te maken van de kerk want daarvoor is Chiloe gekend voor zijn kerkjes. De binnenkant is prachtig, allemaal uit hout en heel speciaal maar de mis is bezig dus ik kan geen foto maken. Nog even loop ik langs de haven om de paalwoningen te bekijken en dan neem ik een lift naar Dalcahue want daar staat ook een mooi kerkje en bovendien is het op zondag "feria" markt met artisania's enz.. Het kerkje valt tegen want dat staat in de stelling.. maar de markt is leuk. Aan een kraampje eet ik een plaatselijke specialiteit: puyes: mosselen zo groot als mijn hand rouw met nog andere rouwe mosselachtigen, overgoten met citroen en koriander, het is heerlijk! Daarna drink ik nog een mote met huesillo en ik heb energie genoeg om verder te liften naar Ancud. Deze 'stad' is eigenlijk even groot dan de hoofdstad maar je hebt hier niet hetzelfde gevoel. In de hostal ontmoet ik Stefan, een fietser uit Nederland en het doet echt deugd om nog een gewoon Nederlands te kunnen praten. We geven elkaar enkele tips en besluiten dat Chiloe wel aardig is maar ons toch niet het waauw gevoel geeft. Misschien krijg je dit wel als je van het vasteland dus van noord naar zuid reist, maar als je van het prachtige patagonia komt dan is het wat gewoontjes. We beslissen om samen te gaan eten, en kiezen even later voor een plaatselijke specialiteit nl. curanto: een stoofpotje schelpdieren, gigantische mosselen met een stuk varkenvlees, een worst en drie soorten aardappelachtigen. Een portie die we met twee moeten opeten wegens te groot voor 1 persoon. Gelukkig is Stefan er om het vlees op te eten ;-)