Reisverhaal «nieuw vriendje»

Chili - Argentina - Patagonia | Chili | 0 Reacties 04 November 2014 - Laatste Aanpassing 04 November 2014

To do uit lijst geschrapt

Deze ochtend gemerkt dat de metro op zondag pas om 9 uur open gaat en ook al stond er een lange wachtrij, de meisjes beginnen pas tickets te verkopen als er door de micro een startsein wordt gegeven. Toonbeeld van geduld!

Na 2 uur bus en enkele straten zoeken hoorde ik Belgische klanken en ik dacht: tiens die man heb ik nog gezien. Twee vrienden van Jan liepen naast mij, we hadden elkaar nog enkele dagen voor ons vertrek gezien. Samen klommen we de weg op naar de eerste Ascensor want als je Valparaiso bezoekt moet je zeker enkele liften uitproberen. Ze hebben er een stuk of acht en slechts enkele zijn buiten werking. Boven kon je zien dat heel wat huizen een mooie graffitigevel hebben. Valparaiso is gekend om de graffitigevels, je kan zelfs een rondgang boeken speciaal om de graffiti te bezichtigen. Dirk en Hilde trokken naar een volgende lift en ik wou mijn 'lijstje' afwerken. Tijdens de twee uur durende rit had ik in de bus een 6 tal bezienswaardigheden aangeduid die ik de moeite vond. Dus ik daalde lukraak enkele straatjes af, sommige waren echte achterbuurten, maar ik kwam toch wel heelhuids terug in de bewoonde wereld. In de Trotter las ik dat je een mooi ritje met de micro 0 kan maken, dus ging ik op zoek naar het punt waar ik die kon nemen. Toen ik een man vroeg waar de bus stopte liep deze vraag uit tot een leuk gesprek. Met een smile gelijk een breedsmoelkikker omdat mijn Spaans al goed verstaanbaar wordt vervolgde ik mijn weg. Ik had besloten niet langer te wachten op de bus maar het bord naar Sebastian te volgen, dit is het huis van Pablo Neruda. Inderdaad zijn tweede, hij heeft er ook nog een op Isla Negra, maar jammer genoeg zal ik daar niet meer geraken. Onderweg vroeg ik nog eens de juiste route aan twee oude mannetjes en die wilden mij verplichten om de bus te nemen. Toen rolde ik eventjes mijn broek omhoog en vroeg: zie je die benen? Awel die zijn jong genoeg om dat al wandelend te doen. Maar het was inderdaad wel ver, alleen voor de sportieve trotter stond in de gids, awel dus.

Het huis was prachtig en hoe meer ik van Pablo zie en lees hoe meer hij in mijn hartje komt. Ja ik heb een nieuwe vriend en bij vrienden mag je ook wel eens thuis eten, dus besloot ik even te picknicken op zijn balkon.. Ik installeerde mij met mijn broodjes, kaas en chocomelk en ik dacht voila se nu maak ik zijn spreuk waar: ik beken ik heb geleefd! Weer iets wat ik uit mijn to-do lijstje kan schrappen: eten bij Pablo Neruda. En ze hebben me deze keer niet opgepakt.

Zoals ik al zei het huis was prachtig. Het is zo n vier etages hoog en ieder verdiep heeft rondom vensters zodat je vanuit zijn living, slaapkamer, studeerkamer gans Valparaiso ziet, ongelooflijk prachtig, Zijn bed stond bij het raam en vanuit zijn bed zag hij alle boten in de haven binnenvaren. Zijn dagen waren in al zijn huizen - hij had er ook een in Madrid en Barcelona- gelijk. Hij werd vroeg waker en hield ervan om in zijn bed te ontbijten en de krant te lezen. Amaai met zo n huis of slaapkamer zou ik ook wel alle dagen ontbijt op bed willen en ik zou ook wel beginnen dichten. Je ziet daar gans de stad en niemand ziet je, je kan daar gewoon in je blootje rondlopen.

Een andere lift bracht me terug met de voetjes op de grond, op weg naar een volgens de Trotter prachtige buurt met 'meest-gefotografeerde huizen' en toen ging het fout.. de micro passeerde en ik jumpte erop.. in gedachte met wat ik gelezen had.. een rondritje door Valparaiso om de 'colines' te bewonderen, voor de vloamingen: heuveltjes.. Een kwartiertje later draaide de chauffeur een iets grotere straat in en een beetje verder stond een heel gekend blauw bord dat aangeeft dat je op een autostrade komt, shit dus.. Ik zat op de micro 001.. euh.. FF een gesprekje met de chauffeur houden.. tja een uur zal het duren eer hij terug in Valparaiso komt. Ach wat sightseeing kan geen kwaad, we rijden naar Vina del Mar en dat is ook mooi, euh na een half uur ben ik het toch wel beu want we rijden wijk en wijk uit, allemaal nieuwbouwhuizen. Het gelijkvloers van zo'n huis is in beton, maar de bovenverdieping trekken ze op in gewoon hele grove vezelplaat, help Roger!! Je weet wel van die platen die ik in mijn bijkeuken heb als schoenenplank! en daar zetten ze dan een planchetteke voor! Heel raar vind ik die Chilenen, ze hebben hier regelmatig aardbevingen en dan bouwen ze zo'n 'kaartenhuisjes' en ook nog eens hoge appartementen, dat snap je niet. En toen stopte de chauffeur en zei dat ik moest betalen. Wat! ik ben toen maar in een Spaanse furie gevlogen en met zwaaiende armen, ah ja zo moet dat toch heb ik hem uitgelegd dat ik niet akkoord was om nog eens te betalen voor mijn problemen. En weetje wat hij antwoordde? Compasie da schijt nen hond..

Dus iets meer dan een uur later stapte ik terug op identiek dezelfde plaats als een uur daarvoor, op weg naar die mooie wijk. Terug een lift omhoog en inderdaad die wijk was leuk, met een Belgische ViaVia met Belgisch bier enne inderdaad Belgische prijzen. Dus ik liep kriskras straatjes in en straatjes uit, gezellig maar wat krap bij tijd want mijn engelbewaarderke zei me dat ik beter maar eens naar de terminus terug ging kwestie om nog een bus terug te vinden.

In de terminus was het enorm druk. Una pasaje porfavor en die leukert antwoordde: no hay! alles uitverkocht! Maar da kan toch niet zei ik hem toen ik aankwam heb jij me verteld dat er bussen genoeg waren tot 21u15 en het was amper 18u. Tja t is een druk lang en feestweekend. Alle maatschappijen liep ik af en toen probeerde ik bij de buschauffeurs zelf, maar mijn charme mocht niet helpen. Nada! Er stond een kiosk met 'alojamentes' ah zo doen ze dat.. bussen vol dus moet een mens blijven slapen. Toch probeerde ik nog eens bij die ene busmaatschappij en niks.. deju.. ik liep verder en opeens tikte een man op mijn schouder: we hebben er nog eentje gevonden voor jou.. Aha toch nog charme! Tengo suerte!

Een half uur later zat ik op de bus en de ganse tijd dacht ik aan die Belgische vrienden, hopelijk zijn ze er ook geraakt want zij moesten de volgende dag het vliegtuig op naar de paaseilanden.

Halftien was ik thuis, de bus had vertraging door een accident en de deuren van de metro waren gesloten.. maar ik vind nog altijd dat ik enorm geluk had.

 

 

 

 

 

Plaats een Reactie

 

      
This site is only viewable in landscape mode !
Session Tracking