Reisverhaal «Dikke Maria»

Cuba | Cuba | 0 Reacties 23 Maart 2013 - Laatste Aanpassing 16 Januari 2014

Met het krieken van de dag, toen de zwijntjes nog sliepen en bij het eerste hanengekraai kwamen we krabbend ons bed uit. Ook al had ik een zware discussie gehad met de madam voor de te dure prijs besloot ik om er toch maar wat kleren achter te laten, je zal er maar geboren worden. Zonder veel na te denken trokken we onze kleren aan, geen douche want het rantsoen van 1 emmer water hadden we gisteren al opgebruikt. De madam had ons bovendien gisterenavond erop gewezen dat we ons in de zee moesten wassen, dat was goed voor onze verbrande benen. Ach we hadden toch een goed vooruitzicht want gisteren hadden we onderhandeld met de plaatselijke 'ordehandhavers' en we mochten mee bovenop de vrachtwagen naar La Bajada. Vandaar was het nog 16 km fietsen naar Maria La Gorda. Omdat we onze fietskleren niet hadden kunnen wassen trokken we die maar terug aan, het is toch maar om recht te staan op de camion dachten we. Toen we gezellig in het deurgat naar de zonsopgang stonden te kijken voelde ik ineens "kwak" op mijn schouder. Pas op, een mens wordt er wel rustig van hoor, ik gilde niet eens, maar voelde wel iets vettigs toen ik met mijn hand mijn schouder afwreef. Nee het was niet Mich zijn hand, wel Amedee de pad die goedemorgen kwam zeggen. We vertrokken op zijn Cubaans: eerst een uur staan wachten en dan vlug de vrachtwagen - die er al die tijd al stond - opspringen terwijl hij al verder reed en dan rodeo. Mich sprong om de fietsen vast te grabbelen en ik schranste mijn benen wagenwijd open om onze zakken tegen te houden want een ervan schoof al tot net voor de opening terug naar buiten toe. Maar het ging goed, heel goed, onze haren wapperden in de wind. We werden helemaal dooreen geschud, de bus stopte regelmatig en een voor een sprongen de andere mannen eraf. In het volgende dorp leek het net 'jaarmarkt'. Er liep veel volk en er stonden verschillende karren met etenswaren erop naast elkaar. De bus stopte en .. ja hij bleef staan. De chauffeur wou niet meer verder, we probeerden te onderhandelen, maakten ons kwaad dat hij beloofd had ons tot La Bajada te brengen, maar niks hielp. We zouden wel betalen zeidden we en dat bracht hem op het idee om 50 CUC te vragen. Goe zot dat was dezelfde prijs dan gisteren 83 km verder. Klotesysteem riep ik en we sjokten maar weer onze fiets op. Fietsen dan maar. Vanuit Vinales was het 173 km en we hadden er al 73 gedaan. Mich zei dat we onderweg nog wel eens zouden moeten blijven slapen. Daar had ik nu echt geen zin in. Mijn doel was : Maria La Gorda en dat hield ik als een wortel voor mijn konijnenogen! 

's Middags kwam er water uit die ogen.. pompaf! Ik kon niet meer, we hadden de laatste kilometers constant geklommen tegen een felle wind in. Overal waar we stopten zeidden de mensen hetzelfde "oeh.. Luego". Mich bekeek met lede ogen zijn teller en die vertelde hem dat we niet goed bezig waren. We gingen zo traag of beter gezegd ik ging zo traag, voor hem is dit euh bijna kinderspel maar voor mij is dit hetzelfde als zou hij de ronde van Frankrijk rijden. Het is hier ook moeilijk om water en eten te kopen onderweg. Flessen water vindt je hier zo goed als niet. Toen Mich op zoek was naar brood stopte ik bij een stalletje waar ik een ananas kocht en vroeg om de pel eraf te doen. De man pakte zijn machete. Toen Mich terug kwam had ik hem helemaal opgegeten, zo lekker was hij. De ananassen hier zijn niet zo groot en ze zien wit van kleur en je krijgt er ook geen pijnlijke lippen of verhemelte van, kortom ze zijn heerlijk. Maar op is op en als je energie op is dan sta je stil. Mijn schatje had medelijden met me, en trakteerde me op een ijsje! Zo een pot die je - meestel vrouwen - in de film ziet eten als ze LDVD hebben, allez iets kleiner, maar wel van Nestle, gevonden bij de apotheker.
Dit gaf me terug energie en ook het feit dat we een andere windrichting in moesten. Vanaf daar ging het beter. Ik fietste terug aan een deftige snelheid. We hadden Sandino bereikt en dit was 60 km wist ik en ik had ook een bord gezien met nog 47 km te gaan en dat gaf me moed. Mich zijn doel voor mij was Sandino maar mijn koppigheid dacht niet anders dan Maria. Hij hoopte om La Bajada te kunnen bereiken, dit was nog 30 km. Het ging zo goed dat ik hem opeens hoorde zeggen: "We hebben al 20 km afgelegd, het is nog 12 km te gaan. Ik dacht nee we zitten halfweg voor Maria, want als ik die 12 nog kan dan kan ik ook daarna die 16 km nog"
Het leek net of we een ganse tijd door een brede laan reden. Dat Cuba een links land is, dat werd ons duidelijk want de linkse kant van de baan is beter bereidbaar dan de rechtse, sorry flauwe mop. Dus we reden links van de weg, daar kregen we ook een beetje beschutting van de bomen. Nu en dan passeerde een auto en die toeterde dan alsof ons leven ervan af hing.. ach tijd genoeg om naar de rechterkant te verhuizen. Het ging prima en dan zag ik ze.. de zee! mmmm Dan weet je waarom je het doet.. ineens kwam mijn zin in duiken terug, dit was al twee dagen verdwenen. Waarom al die moeite dacht ik toen maar gelukkig ben ik nogal een beetje een doorzetter. We hadden La Bajada bereikt! Volgens de enkele inwoners het enige CP, weeral. We wisten dat er in Maria La Gorda geen slaping was, behalve een (duur) hotel, maar toch wilden we verder. Nog 14 km met tegenwind, maar wel de ganse tijd naast de zee en dat gaf mij de nodige energie. Toen ik aankwam kreeg ik een dikke proficiat van mijn schatje! En we hadden geluk, de prijs van het hotel viel mee en we konden duiken! Enkele dagen luxe nu, we zitten in een grote hut op palen, we hebben een grote badkamer met lekker warm water, alleen het eten trekt op ni veel maar tja dat kennen we.. buffet.. worteltjes, spaghetti, pizza.. allemaal taai of watergekookt.. hoteleten nee dankje.
Vandaag gefietst van San Juan y Martinez tot de dikke Maria : 99,92 km
Slaping voor een dag of drie in het hotel Maria La Gorda, deze keer niet met hangbuikzwijntjes in de tuin maar wel koeien en verschrikkelijk veel katten rond de tafel in het restaurant.