Reisverhaal «La Palma»

Cuba | Cuba | 0 Reacties 20 Maart 2013 - Laatste Aanpassing 16 Januari 2014

Na het luie dagje gisteren laten we ons vroeg wekken door de kippen en de kalkoenen. Met een overheerlijk ontbijt in ons buikje springen we onze fiets op want we willen vandaag zo ver mogelijk geraken, tot in Vinales hoopte ik stilletjes. Het gaat goed, we rijden op de carreterra nacional en die weg is zoals men zegt vrij golvend. Ik ben optimist: als het zo verder gaat dan zie ik ons vanavond nog in Vinales te arriveren. Maar rond de middag komen we aan een splitsing en hier moeten we een keuze maken: ofwel de carreterra volgen en dan naar boven, maar dit is een omweg. Ofwel hier afslaan, naar boven fietsen en dat lijkt de kortste weg, maar op de landkaart zien we dat we een berg over moeten. Dit ziet er wel veel verleidelijker uit dan de hoofdbaan volgen en we kiezen wat overmoedig... afslaan. Eerst drinken we op het kruispunt nog een lekkere Guarapa dit is puur geperst suikerriet, overheerlijk! We hebben veel bekijks want hier passeren er weinig of geen toeristen, dat is duidelijk. 's Middag stoppen we in San Diego de Los Banos, een dorpje waar we op zoek gaan naar iets eetbaars. In Cuba is dit niet zo simpel, je vindt hier niet echt winkels en als je al iets vind wat er op lijkt dan verkopen ze enkel suiker, bloem, rijst. We ruiken brood, ja daar is een 'bakker' dat herken je omdat er wel 20 man staan aan te schuiven. 15 minuten horen we zeggen dus we besluiten te wachten. Mich gaat op zoek naar bananen, een man gaat met hem een eindje mee maar tevergeefs komen ze terug. Terwijl Mich een km terug rijdt omdat we daar een benzinestation hadden gezien en we dachten dat ze daar misschien wel een stuk chocolade zouden kunnen verkopen, komt die man naar me toe met een tros bananen. Hij was op iemand zijn fiets gesprongen en was voor ons om bananen gereden. Hij wou er geen geld voor! Ondertussen deed de bakker een deurtje open en iedereen ging mooi in de rij staan. Cubanen gaan altijd heel plichtsbewust allemaal mooi achter elkaar op een rij staan, niemand denkt eraan om voor te steken, zoiets is hier ongehoord! Ik nam een tshirt uit onze bagage en bracht die naar de gulle bananenschenker maar toch ging ik niet in de rij staan omdat ik dacht dat er wel voldoende brood voor iedereen zou zijn en wij hadden alle tijd. Opeens deed de bakker zijn deurtje terug dicht, het brood was op. De bananenman kwam naar ons toe en wou ons twee broden geven, we aanvaarden er 1 van want dit was voldoende voor ons 2, hij wilde terug geen geld aanvaarden! Mich had gezien dat de man vlug nog drie broden kon bemachtigen toen hij zag dat het de laatste waren, dus hij had dat speciaal voor ons gedaan. Ze zijn echt wel heel vriendelijk die Cubanen en zeker niet altijd om iets terug te krijgen.
Toen we onze tocht verder zetten werd het echt wel heftig. Steil omhoog en denderende afdalingen, komt daarbij dat de straten vol putten en bulten zitten. Soms kneep ik niet alleen mijn billen dicht van schrik maar ook mijn ogen. Maar als je niet in volle vaart naar beneden stoof dan kwam je veel tekort in de klim. Je nam een steile bocht en na die bocht werd het gewoon nog twee keer zo steil! Help! Mich hielp zo veel mogelijk, met goede raad en met duwen waar ik echt niet meer kon. Tot ik stil stond. De zon stond op haar hoogste punt en brandde onze quadriceps knalrood! Onze knieen zien eruit als een landkaart met bolletjes. We smeerden nochtans om het uur.. Toen ik al voor de tweede keer mezelf in de graskant neerplofte besloten we om toch maar het eerstvolgende dorp aan te doen en er een casa particular te zoeken. Nog 10 km en dan kwamen we in La Palma.. ironisch genoeg leken de hellingen ook zo heftig als in La Palma. Vinales was uitgesloten.. ons water was op en bananen eten hielp niet meer, ik was uitgeput. We reden al ettelijke kilometers zonder drinken te vinden. laat staan een cola kopen. 3 km voor La Palma vonden we nog een stalletje waar een vrouw Guarapa verkocht. De vliegen zaten met tientallen op haar pers, maar je kon wel zeggen dat het vers van de pers was, zo je glas in! Lekker!
Terwijl Mich de drankjes haalde plofte ik mij neer in het bushokje. Natuurlijk wilden alle aanwezigen weten vanwaar we kwamen en waarom ik zo rood zag als een tomaat. 75 km hadden we gereden dacht ik en a la alpe d'huez volgens Mich. Met het weinige Spaans dat ik versta kon ik wel begrijpen dat we voor de moeilijkste weg hadden gekozen. Lap!
La Palma stond niet vermeld in de Trotter, dus vroegen we iemand of hij een casa particular wist zijn. We namen gewoon de eerste de beste, goedkoop maar very basic. Ach gisteren wat luxe, vandaag wat minder. Ik hoorde het hem graag zeggen: Mich was ook uitgeput.. enne ik hoor hem nu al snurken.. het was een zware rit. Op de teller staat ongeveer een 90 km. Tijd om ook onder de lakens te duiken.
Gefietst van Soroa naar La Palma: 93 km
slaping: cp Mariette (35 CUC all in)

Onze prijzen zijn altijd ontbijt inbegrepen, meestal vragen ze 4 a 5 cuc voor ontbijt pp en 8 a 10 cuc pp voor avondeten. Hier kregen we ontbijt en avondeten inbegrepen. Zoals ik al zei was het basic ook de zwarte kip die we s'avonds kregen en het ontbijt s'morgens.