Reisverhaal «Party time»

Cuba | Cuba | 0 Reacties 27 Maart 2013 - Laatste Aanpassing 16 Januari 2014

Deze nacht kregen we alle twee bezoek van las touristas.. dus besloten we om vandaag in Havana te blijven, enerzijds om cola met limoen te drinken en rijst te eten, anderzijds omdat je zonder eten moeilijk zoveel kilometers kan fietsen. Dus vandaag wordt het bezoek aan de tabaksfabriek, het museum van de revolutie en last but not least het museum van de rum!

Volgens ons moeten we meer rum drinken om de beestjes te doden, dus gaan we eraan beginnen. De rum kost hier trouwens goedkoper dan een fles water! De goedkoopste fles die we tot nu toe gezien hebben was iets meer dan 2 euro voor een fles en 8 euro voor de anejo! Jammer dat we geen bak kunnen meebrengen.
De rondleiding in de sigarenfabriek was heel interessant, de gids vertelde ons veel over het leven in Cuba en spuidde zijn ongenoegen over het regime. Veel mensen zitten gewoon te wachten tot Raoul zijn hoofd neerlegt. We denken dat er hier toch wel wat opstand zal uitbreken. Die gids was ingnieur maar verdiende meer met gidsen in de sigarenfabriek. Waarschijnlijk door de fooien. Wij waren zo maar binnengelopen zonder te betalen en we hebben ons entreegeld aan hem gegeven. Zijn vrouw werkte er ook en verdiende op een maand de prijs van twee sigaren. Een werknemer maakt ongeveer 150 sigaren per dag, afhankelijk van de soort. Maar ze verdienen dus meer dan een leraar of een ingenieur. In de tabaksfabriek werken is een eervolle en fel begeerde job zei hij. Als leerling krijg je negen maand de tijd om het te leren en als het je niet lukt krijg je de bons. Als gids moest hij wel opletten wat hij vertelde, alles werd gecontroleerd, gelukkig kunnen ze geen Engels zei hij. Trouwens controle staat hier overal, op de weg, in de winkel, bij de bank. Alles wordt gecontroleerd en zwaar belast of beboet. Iemand zei gisteren 'La Habana telt 2 miljoen inwoners, 1 miljoen politie en 1 miljoen echte mensen'. De 'politie' doet hier niks dan controleren en worden er dik voor betaald, zij betalen alles met pesos en de 'werkmens' verdient niks en moeten in CUC betalen. Gisteren zijn we hier een soort 'grootwarenhuis' binnen geweest. Schreinend, net 30 jaar terug en dan de manier waarop de dingen gebeuren. Je kasticket moet je bij het buiten gaan aan een 'controleur' laten zien die scheurt het dan kapot. Je kan er amper de dingen kopen die je bij ons in een buurtwinkeltje vindt. Een soort tandpasta, een stuk zeep, 1 soort spaghetti enz.. Een pot choco moet je hier niet zoeken, laat staan een stuk chocolade.
Het museum over de revolutie was niet anders dan promotie voor hun 'systeem'. Net alsof ze heel wat vooruitgang boekten. Voorbeeld de situatie van 'elektriciteit' vergeleken in 1958 met 1990. Tja zag er goed uit, maar trek van die 1990 maar 20 jaar af want in '90 had iedereen bij ons toch wel al een computer en hier moet die nog uitgevonden worden. Als je dan de situatie in 1990 vergelijkt met nu dan is er niks veranderd. We zijn hier nog nergens een PC tegengekomen behalve in de duurdere hotels, daar staan er wel een paar maar de werkwijze is nog zoals 20 jaar geleden in Croatie bijvoorbeeld.
In Maria La Gorda konden we drie dagen niet betalen met Visa want 'den draad' was kapot. Ook telefoneren ging niet wegens hetzelfde probleem. De technieker van Etecsa heeft daar enkele dagen op een stoelleke gezeten. We zagen niks veranderen op die drie dagen dat we er geweest zijn.
Het museum van de rum zal voor een volgende keer zijn, in de plaats daarvan zijn we in de rum gevlogen. In een chique bedoening trad de buena vista social club op, je kon reserveren maar je moest er ook eten en aangezien wij nog last hadden van het vliegend.. wilden we niet binnengaan. We zagen enkele mensen voor de venster staan en we zijn er dan maar gaan bij staan. Na enkele liedjes stonden we daar allemaal uit volle borst mee te zingen met Guanta na mera. Een van hen was een fles rum gaan kopen en deelde de fles.. we stelden ons aan elkaar voor. Paula was jarig, ze werd 26 en haar vriend noemde Roberto. Volgens de Cubanen 'Lobelto' zei hun vriend Joaquin, hij sprak perfect Engels want hij had enkele jaren in Engeland gewoont. Hij kon ook Italiaans want daar had hij ook een tijdje verbleven. Samen met nog een Cubaanse gast vertrokken we de nacht in, op zoek naar een plaats waar we konden salsa dansen. Paula en haar vriend kwamen van Columbia. We moesten zeker eens op bezoek gaan zei ze. Het werd een zalige avond, misschien wel de beste van onze reis.