Reisverhaal «The North Face»

Colombia - Ecuador | Ecuador | 0 Reacties 15 Juni 2014 - Laatste Aanpassing 24 Augustus 2014

Even overleggen wat het zou worden, er zijn namelijk verschillende opties: van 1 tot 3 uur wandelen in de sneeuw. Buiten een oude fleece en een dun versleten jasje heb ik niks bij, ik dacht niet dat we 'koude' zouden moeten trotseren. Bij de hostal kan je een 'uitstap' boeken voor 40 dollar pp maar voor 1 dollar nemen wij de gewone bus. Waar ze ons 'uitsmijten' staat een kraampje met warme mutsen en handschoenen, Laura beslist om haar warm in te duffelen en koopt muts en handschoenen. Met drie truien en thermisch ondergoed en windstopper en jas zijn mijn drie compagnons goed uitgerust. ik vertrek in T-shirt en fleece, ik veronderstel dat ik het wel 2 uur zal uithouden in de sneeuw. in mijn binnenste hoop ik dat het me lukt. De winkeljuf belt een gids op en we hebben geluk. Oscar, een toffe gast van 25 brengt ons met zijn aftandse jeep waar wij willen en dat voor 60 dollar in totaal. De drie meisjes zitten achterin de bak van de 4x4, de wind loeit verschrikkelijk en mijn zomerbroek wordt al nat van het druppen van de gesmolten sneeuw. Net voor we uitstappen op meer dan 4500 meter hoogte waaien we uit ons kleren. Ik doe nog vlug mijn donsjasje aan en mijn dun regenvestje erover, mijn zonnehoed met kap gaat ook op. De striemende regen bijt in ons gezicht! Vanaf hier moeten ze 1 uur wandelen naar basecamp. We warmen onze handen nog even aan de radiator van de jeep. Met de moed in mijn schoenen vertrekken we, we zijn nu eenmaal naar hier gekomen om af te zien, dus dan doen we het ook! Het wordt afzien, we waaien bijna de berg af. Ik zet me uit de wind door net achter de gids te lopen en stap voor stap, met het hoofd tegen de 'storm' trek ik mij voort. Regelmatig moet ik stoppen omdat mijn ademhaling zo hard gaat en natuurlijk ook om mijn tikker weer tot rust te laten komen. Als ik omkijk zie ik dat de anderen op een afstand volgen. Regelmatig stop ik om enkele foto's te maken want het uitzicht is ook wel mooi, maar het weer is zo slecht dat ik geen idee heb hoe de foto's eruit gaan zien, mijn handen bevriezen van de kou. Rond mijn rechterhand heeft Jets een plastiek zak gebonden, dit helpt want het heeft minder kou dan links. Net voor de refuge krijg ik pijn in mijn nieren, ik zet de fles water aan mijn mond en dit helpt wel maar toch de pijn blijf ik voelen: nieren?, rug? longen? geen idee maar liever doodvallen dan opgeven en we stappen verder, gelukkig lopen nu Jets en Jo net voor mij zodat ik in hun kielzog mezelf naar boven kan trekken. De refuge! zalig - thanks to  Pedro Bruggie - ik heb het gehaald! maar dan zie ik Laura buiten staan? buiten? tja de refuge is dicht.. pff geen chocomelk geen haardvuur.. Jets en Laura vinden achter de refuge een WC.. en Jo komt het fototoestel halen.. het resultaat is zaaaalig.. de pot op boven op een berg! Op 4810 meter hoogte! Nog duizend meter tot de top maar dit kunnen wij niet doen want daarvoor moet je echt klimmen. Mijn vingers krijg ik niet ontdooit en ik krijg een paar handschoenen toegerijkt. Als ik ze wil teruggeven moet dat niet zegt het meisje want zij is de vriendin van onze gids en ik mag ze hem beneden teruggeven. Gratias!!! Die komen goed van pas. De lucht zat potdicht, ik hoor de gids bellen en het woord musketon valt enkele keren ook hoor ik hem twee keer lawine zeggen dus vroeg ik of we niet best terug gingen. Vamos! hij riep de andere van de pot en we trokken naar beneden, na enkele meters kwam hij me een arm geven en samen 'stoven' we naar beneden, het ging zalig goed, we liepen zowat de berg af en als we om keken zagen we de anderen niet meer, zoveel voorsprong hadden we. Later hoorde ik dat Jets wel 6 keer was gevallen, ocharme! Met de storm mee vlogen we de berg af, in een mum stonden we terug aan de jeep, Jets met een natte broek. Toen we verder reden klaarde het op en de zon kwam erdoor. Oscar bracht ons nog naar een mooie laguna waar we ook nog even rond wandelden. Daarna stopte hij nog bij een restaurant waar ze heerlijke soep hadden met aardappelen en kaas. Op de weg naar huis stopte hij ook nog bij een enorme grote steen die ooit uit de vulkaan was gespoten en op 40 km ervandaan stil kwam te liggen. De steen was enorm!

Deze zalige dag wassen we af met een lekkere hot-douche!

We slapen in hostal Tiana in Latacunga voor 12 dollar pp ontbijt inbegrepen. 

Foto's: https://plus.google.com/photos/+AnnGlobetrotter/al...

 

 

 

 

 

Plaats een Reactie

 

      
This site is only viewable in landscape mode !
Session Tracking