Reisverhaal «The Wicklow way»

Ierland | Ierland | 1 Reacties 04 Mei 2018 - Laatste Aanpassing 17 Mei 2018

The Wicklow way

Een paar jaar liggen de plannen samen met het boekje om the Wicklow way te wandelen in mijn schuif. Toen ik dit Jan vertelde was zijn antwoord: 'dan ga ik mee..' en zo rijpte het plan en ondernam ik actie.. een half jaar later zaten we na een wandeling met zeven te genieten van een rijpe kaasschotel en wat biertjes. De laatste afspraken werden gemaakt. Ondertussen had ik reservaties geboekt en tickets gekocht. Drie musketiers vertrokken gisteren op verkenning en nu zitten wij met vier op het vliegtuig en vliegen van regen naar zon. Benieuwd naar een nieuw avontuur.

Dankzij de digitale vooruitgang hadden we elkaar al vlug gevonden midden in Dublin. Zelfs een gezellige bruine pub liet zich gemakkelijk vinden waar de carnivoren al direct hun eerste Ierse stew aten en ik mijn eerste limonade biertje dronk. Na een wandeling namen we de bus naar Kildavin en vandaar wandelden we naar het beginpunt in Clonegall.

We wandelen de Wicklow way in omgekeerde richting. De eerste dagen zijn dan minder zwaar en vlakker, terwijl het klimwerk pas op het einde komt. De wind zullen we meestal in de rug voelen en aangezien de weg altijd korter lijkt op de terugweg besloten we om naar Dublin terug te stappen.

Onze eerste host was al direct een schot in de roos: een vriendelijke madam stelde haar ganse huis voor ons ter beschikking. Drie mannen mochten in de kamer van haar dochter slapen. Gelukkig voor het meisje was ze al lang het huis uit.

Dag 1 van Clonegall naar Schillelach 26.6 km - 4u55 gewandeld - 651 hoogtemeters

Na een echt Iers ontbijt met spek, eieren, worst, bonen, porridge.. trokken we door de regen naar het beginpunt waar een straatwerker ons goede reis wenste. ’s Middags maakte twee mannen plaats voor ons in een soort garage/opbergruimte. Tussen de koppennetten en hondenkorrels smaakten onze boterhammetjes. Door de Ierse regen tsjokten we verder tot onze volgende halte.

In Schillelach sliepen we in de tuin achter een exclusief winkeltje. In dat winkeltje verkocht onze gastvrouw gevechtsstokken die haar man maakte. De stokken zagen eruit als wandelstokken. Vroeger was het een nationale sport maar nu werden ze gebruikt voor een soort ‘Martial Art’. Het duurt drie jaar voor zo’n stok droog genoeg is om te bewerken. Ze werden zwart geschilderd en zwaar gevernist. De tuin en de gang stonden vol met stokken en we kregen een leerzame uitleg in haar winkeltje. Ze had ook kleine stokjes voor huishoudelijk gebruik.

Dag 2 wandelen van Schillelach naar Moyne 23.7km – 4:55 gewandeld – 736 hoogtemeters

Dirk had een mooie alternatieve weg uitgestippeld zodat we niet langs dezelfde mainstreet moesten stappen. Op het kruispunt waar onze weg aansloot op de Wicklow way vonden we een piepkleine Ierse pup met een schitterend verhaal. The dying cow was te gezellig om zomaar voorbij te lopen dus: tijd voor een terras. Binnen was het zo klein dat er geen koe in kon, maar dat was niet de reden van de speciale naam. Dit café dateerde van de tijd dat er nog heel strenge regels waren op de openingsuren van een café en de overgrootmoeder van deze man was toen eigenares. Als weduwe had ze het niet gemakkelijk en toen er op een zondag controle kwam en haar café vol zat met mannen terwijl op zondagnamiddag openingsverbod was, vertelde ze de controleurs dat deze mannen haar hadden geholpen om haar stervende koe te redden en dat ze uiteraard niet anders kon dan die sterke mannen trakteren op een pint bier. Een gewiekste dame.

Gelukkig waren we gestopt bij dit gezellige café want de rest van de dag kwamen we enkel nog schapen, koeien en een paard tegen. De zon bleef net lang genoeg om droog te picknicken maar daarna werden we getrakteerd op Ierse buien. Voldoende om een beetje nat te worden voor we arriveerden op onze luxueuze verblijfplaats waar ons een lekkere maaltijd stond te wachten. Het onthaal was wat kil, net zoals het stenen behangpapier dat omgekeerd aan de muur hing. Het ontbijt daarentegen was grandioos: vers fruit, vers fruitsap, melk van de koe, eieren van de boer, spek van het varken, porridge van de boerin,…

Dag 3 van Moyne naar Glenmalleur 26 km - 5:19 gewandeld - 873 hoogtemeters

Met de belofte van de gastvrouw dat het niet zou regenen vertrokken we met volle moed en Dirk met korte broek… Al goed nat geworden werkten we ons lunchpakket naar binnen en even later hielden we siësta in een trekkershut. Daarna trokken we onszelf door regen en wind verder, en verder en verder.. we ontdekten dat hier het liedje ontstond: it’s a long way to tiperary.. ook al liepen wij in omgekeerde richting zingen was nodig om er te geraken. Uitgeput en als verzopen kiekens kwamen we aan in ons gastverblijf. Daar stond de gastvrouw ons op te wachten met thee en koekjes. De man des huizes stapte buiten naar de volle merrie die de volgende dag moest werpen. Onze kleren en schoenen mochten op en rond de vuurhaard. Nog een grote ouderwetse stoof waar je zelfs je schoenen kon op en in zetten.

Tegenover ons verblijf was een restaurant waar we naast de open haard konden genieten van een copieuze maaltijd en waren we niet met onze kop in de soep gevallen van moeite hadden we kunnen genieten van een echt Iers groepje maar tegen die tijd lagen we al in dromenland.

Dag 4 van Glenmalleur naar Glendalough 14,2 km – 3,11 u gewandeld – 575 hoogtemeters

De volgende dag was het rustdag. We stapten slechts 15 km tot Glendalough en ploften toen neer op het terras. Verder dan het restaurant en de jeugdherberg geraakten we niet. Aangezien het hier vol toeristen loopt is dit ook niet zo erg. Morgen bij het krieken van de dag bezoeken wij wel de ruïnes terwijl de rest nog slaapt. We slapen in een ouderwetse jeugdhotel echt vergane glorie maar het is netjes en de jeugd is rustig. We krijgen ook maar een gematigd continentaal ontbijt.

Dag 5 van Glendalough naar Roundwood 17.3 km – 4 u gewandeld – 777 hoogtemeters

Voor het ontbijt lopen Jan en ik nog even rond op de ruïnes van het kerkhof, héél fotogeniek met de mist die er hangt. Na het ontbijt lopen we met zijn allen nog even rond het fotogenieke meer, veel aangenamer dan de dag ervoor want dan liep het vol met toeristen. Blij vertrekken we daarna op wandel, eindelijk weg van het drukke toeristische Glendalough. Even verder trakteren we ons eigen nog op een ijsje, want suikers zijn altijd welkom!

Vandaag wordt het een rustig dagje wandelen, vandaar dat we pas rond de middag echt vertrekken.. rustig maar we krijgen wel schitterende landschappen te zien. We picknicken op een schitterende plaats met een fantastisch uitzicht. Bijna op het einde stelt Dirk voor dat wie moe is gewoon rechtdoor kan gaan op de asfaltweg waar 4 km verder onze hostal ligt. Ik besluit met de ‘die hards' mee te gaan de berg op en het is fantastisch.. prachtige landschappen krijgen we te zien. In de verte de zee, mooie heuvels en enkele meren.. als we aankomen bij onze hostal zijn onze 'voorlopers' kei enthousiast en met reden. Mooie slaapkamers, prachtig huis, fantastisch uitzicht en een knappe host. Ik wil direct hier blijven.. James, onze host brengt ons naar de winkel in het dorp want morgen krijgen we geen diner, dus we moeten ons voorzien. Vanavond daarentegen eten we alles krot en mot op want het is delicieus: gekruide zalm, puree, lekkere groentjes en quinoa. Daarna genieten we nog van het mooie uitzicht en de gezellige muziek.. Terwijl ondertussen James onze was doet. Het is hier een paradijs op aarde en volgens James wordt onze tocht morgen de mooiste van de hele Wicklow way.

Dag 6 van Roundwood naar Knockree 16.8 km – 4.14u gewandeld - 530 hoogtemeters

Met volle zon en goesting vertrekken we voor de voorlaatste etappe. James heeft gelijk: na iedere bocht komt een nog mooier uitzicht. Met open mond kijken we rond en blijven regelmatig boven op een heuvel staan om het 360° uitzicht te bewonderen. Ik maak enkele filmpjes om dit alles vast te leggen want zoiets krijg je niet gekadreerd binnen een gewone foto. Dit is inderdaad het allermooiste stuk.

Ontgoocheling als we op onze bestemming toekomen, we staan urenlang te wachten eer we ingecheckt zijn. De betaling loopt verkeerd, de madam is niet vriendelijk, we moeten meer betalen dan afgesproken. We worden met zeven op een kleine kamer gestapeld en de bedden dateren nog van het ijzeren tijdperk. De jeugdherbergen in Ierland staan nog 50 jaar achter op onze jeugdherbergen en deze van Duitsland en Nederland. De matras van Dirk hadden we op de grond gelegd omdat het bed uit zijn voegen kraakte als hij er ging inliggen.

We slaan de keuken aan en koken zelf wat spaghetti die we van de dag ervoor gekocht hadden en maken het gezellig met enkele spelletjes Qwirkle. Zo vergeten we de armtierige bedoening in deze Ierse jeugdherberg.

Dag 7 van Knockree naar Dublin 25.6 km - 5:30u gewandeld - 686 hoogtemeters

De volgende ochtend proberen we de man in de keuken tevergeefs op te jagen. Gelukkig is het uitzicht prachtig, dit verzacht zowat ons ongenoegen. Opgewekt vertrekken we op onze laatste tocht. Na enkele kilometers wordt het prachtige uitzicht ingeruild voor een gewoon panorama van bruine vlakke bergen begroeit met - maar op sommige plaatsen verbrande - heide. Enkele dagen geleden zagen we nog een familie herten maar hier zien we enkel een gehumaniseerde eekhoorn bij aankomst in het park van Dublin.

Omdat het onze laatste dag is en alsof we allemaal het idee hebben ons verblijf in de vrije natuur te kunnen trekken, nemen we al onze tijd. Regelmatig stoppen we voor een foto, om even te chillen in het gras en om een stenen mannetje te maken. Een wandeling zonder een wandelmannetje bestaat niet. De mannen lopen voorop en horen ergens waaien dat er een pub in de buurt is. Iemand stapt een oprit op en vraagt de vrouw des huizes of we onze rugzakken daar mogen afkappen.. zonder bult lopen we twee kilometer om naar Johnnies Fox. Blijkbaar is dit de meest bezochte, grootste, beste en hoogst gelegen pub van Dublin. Ook de meest toeristische uiteraard want toeristen worden er met bussen tegelijk afgezet. In het café dat inderdaad enorm groot is hangt het vol met spullen, antiek, aluminium borden, spreuken, foto's, pispotten ed.. een Iers bandje zorgt voor gezellige muziek. Als we verder stappen zien we een paaltje, net hetzelfde als deze die we volgen, even is de verleiding groot want we zijn slechts op 8 km van Dublin. Maar we werken trouw onze WW wandeling af en zoals het spreekwoord zegt: de laatste loodjes wegen het zwaarste. Het uitzicht is gewoontjes, het paadje loopt vol dagjestoeristen en geeft weinig variatie. Opeens krijgen we het meest contrasterende beeld van de ganse trek: mooie natuur op de voorgrond, een drukke stad op de achtergrond en in de verte ook nog wat industrie erbovenop. Terug in de bewoonde wereld snuiven we de stank op en iedereen wordt stil, weemoedig en zet een rappere tred in.. voor het eerst dacht ik: pff op dit moment zou het leuker zijn om de trekking toch van Dublin te beginnen, maar al vlug realiseren we ons dat de beste manier toch wel onze manier was, namelijk stappen van Clonegall naar Dublin. We hadden altijd de wind in de rug, ook de regen en de zon. We begonnen vlak en kregen het moeilijkste stuk op het einde, als we al opgewarmd waren. En voor nu, op dit moment vielen ook de weergoden ons goed mee. We hadden mooie zomerse dagen op het einde, een beetje regen tijdens de eerste dagen en het zou zonde zijn regen te hebben tijdens de meest fantastische uitzichten.

Dublin.

We lopen nog enkele dagen in deze trieste stad rond.. teveel, te weinig? In ieder geval genoeg. We splitsen.. onze drie musketiers zakken terug af naar hun hostal. Waar Dirk ons al direct verlaat wegens slecht nieuws op thuisfront. Veel sterkte Dirk!

Met Peter en Christel spraken we af in de Guinness, uiteraard stond dit helemaal bovenaan op onze to-do-list. Tijd om mijn talenten boven te halen en we kregen korting voor seniors (blijkbaar zie ik er toch wel ouder uit..) korting als lid van Zythos (ook al wisten ze niet wat dit betekende) en dit maakte het bezoek nog leuker dan het al was. Ja het is toch wel een aanrader, vooral het uitzicht op de zevende verdieping met een Guinness in de hand. De andere biertjes waren niet beter..

Dankzij de tips opgestreken tijdens onze gratis rondleiding vonden we The heary Lemon, een adres waar we lekker konden eten.

Roland, Jan, Lief en ik verkennen de stad met het openbaar vervoer. Roland stelde voor een Hop op hop of bus te nemen en ik slik mijn vooroordelen in want dit is helemaal niks voor mij.. maar aangezien Roland ook niet zo’n ‘kuddeschaap’ is volgde ik hem. We kochten een ticket voor 5€ en de bus zette ons af waar we wilden.. Het ticket gaf ons ook nog korting op een ontbijt, voor halve prijs lunch en een gratis Guinness ’s avonds in de pub, bovenop de kortingen op de ingang.. Dus we kregen nog geld bovenop. Een goede keuze!

De eerste dag blijven we op de bus zitten tot we alles gezien hebben, wat kan een mens meer doen tijdens de regen. We stappen af bij Teeling Whisky en genieten van een interessante rondleiding tussen de koperen ketels. De gids vertelt ons alles over het proces en eigenlijk is het begin hetzelfde als bier brouwen maar dan wordt het brouwsel drie keer gekookt en het distillaat wordt dan lekkere whisky die we ook nog mogen proeven. Zowel puur als in een cocktail is de Teeling Whisky héél lekker.

De volgende dag lopen we binnen bij John Jameson en daar krijgen we op een moderne manier een interactieve en ook ludieke rondgang. Nadien mogen we aanschuiven achter een echte proeverstafel.. Drie verschillende whisky’s en water staan klaar. De gids legt uit hoe we best kunnen proeven en wat we krijgen. Eerst proeven we de Jameson en voor het eerst vindt ik whisky keilekker. De verschillende smaken (vanille, hout,..) zijn echt herkenbaar. Daarna mogen we proeven van Johny Walker en die lijkt nergens op. Terug de lekkere Jameson die als een engeltje over mijn tong rolt.. daarna Jack Daniels.. ook niet lekker, deze smaken precies chemisch. Net alsof je een goede trappist vergelijkt met een slechte Leffe!

Met ons busticket gaan we terug eten in O’Murrays een gigantische zaak. Daarna stappen we terug op de bus en omdat we alles al gezien hebben laten we ons vervoeren naar het stadion.. dit was geen goede keuze.. het stadion was dicht – ah ja wat dacht je – en de bus reed niet meer terug.. dus na een stop in een koffieshop trekken we te voet terug. Onderweg krijgen we bericht van Christel en Peter, zij willen nog samen afscheid nemen.. Even later stappen we voorbij Porterhouse en mijn feeling voor bier roept.. we stappen binnen in een schot in de roos! Dit is het.. een bruin café met enorme keuze lekkere bieren. Eindelijk blij om gekende namen te zien kies ik voor een Straffe Hendrik Quadruppel. Jan laat zich verleiden door iets onbekend en de rest van de avond heb ik spijt van mijn keuze want wat Jan te drinken krijgt is even fantastisch als de Gouden Carolus Whisky indulced. Maar mijn fantastisch stapvrienden trakteren mij op enkele gadgets waaronder een T-shirt met tekst die me bevorderd tot gids! Thanks fellows!

Deze wandelvakantie is zeker voor herhaling vatbaar en als ik thuis kom heb ik twee dingen te doen: proeven van de oude fles whisky die al jaren in mijn kas staat en dan uitkijken naar een nieuw initiatief dat we misschien wel samen kunnen bewandelen.