Reisverhaal «Klotedag»

Indonesia | Indonesië | 2 Reacties 28 Oktober 2016 - Laatste Aanpassing 28 Oktober 2016

oals iedere dag wordt je wakker geschreeuwd door drie verschillende Rabi’s die vanuit hun moskee de wereld veroveren. De ene schreeuwt al luider en lelijker dan de andere. Het is een echte plaag.. bij ons de harde methode hier gebruiken ze de zachte methode maar geloof me ze zijn de wereld aan het veroveren. Binnen vijftig of honderd jaar loopt iedereen met een nikap op..

Zoals gevraagd trek ik mijn lange mouwen en pijpen aan om naar de pijpen te dansen van de feeks achter de ambtenarentoog van het imigrasi kantor. Ze herkent me nog en begint al direct op mijn gestel te werken door haar vraag waarom ik woensdag niet geweest ben. Om jou meer tijd te geven was niet het antwoord dat ze wou horen. Dat ik geen zin had omdat duiken belangrijker is dan zij, wil ik haar niet vertellen. Ik moet nog eens terugkeren zegt ze. Mijn bloed begint lichtjes te borrelen.. dat zal niet lukken vertel ik haar want om tien uur gaat mijn vliegtuig. Dat geeft haar vleugels, ze ruikt macht en dat is wat hen geil maakt. Het machtswellustige lachje komt al op haar mond.. you have to pay zegt ze. Awel dat zal ik doen… and I have to make a Picture… Awel DOET dat dan!

Met tegenzin zet ze haar computer op en blaft ‘zit’ in mijn richting.. mijn tong uit mijn bek en mijn pootjes, neenee ik bedwing me en citeer steeds dezelfde mantra: ‘geen humor, nederigheid, toneel, hou je in, rustig ademen, hou je mond…’

Een eeuwigheid later is ze klaar om de foto te maken, vingerprints te nemen en ik moest mijn handtekening zetten op een digitale zwarte plaat.. trok er langs geen kanten op. Ondertussen hadden we al tien discussies gevoerd over het feit dat haar baas zijn handtekening moest zetten op mijn stempel. Awel vraagt hem dat dan he of kan hij niet schrijven trut!

Ze liet me gewoon zitten, negeerde me als ik haar aansprak en bediende ondertussen vijf andere klanten. Twee uur vond ik welletjes dus begon ik op haar systeem te werken door rond te lopen en mijnen Teut te roeren.. ik had al gedreigd met te zeggen dat ik ook on the Government werkte, soms helpt dat in zo’n land.. maar ze voelde haar almachtig. Ik heb braaf mijn lange broek aangetrokken, heb lange mouwen en ik ben braaf om negen uur gekomen zoals je mij gevraagd heb zei ik maar dat was eerder water op de hete plaat. Ondertussen was er een koppel binnengekomen waar ik mijn gelijken in vond. Klacht indienen op FB zei het koppel, je houdt het niet voor mogelijk en ik stond te proesten van t lachen! Dat meen je niet.. maar zag ik daar een angstig spoortje op het ambtenarengezicht? Terreinwinst… en toen ineens brandde mijn lamp. Oh zei ik tegen het koppel, van aan den toog naar de wachtzaal zodat feekske het goed kon verstaan, het zal niet zo moeilijk zijn om klacht in te dienen want er is hier vandaag een ganse delegatie belangrijke Pieten aanwezig uit Jakarta. Dit had ik al van twee man horen vertellen. En toeval of niet, plots ging feekske naar haar bureau en toverde ineens mijn pas tevoorschijn! Dat ik hem daar niet zag liggen?! Nog nooit heb ik zo onbeleefd en brutaal iets uit iemand zijn handen getrokken. Zonder iets te zeggen ben ik buiten gestapt.

Elf uur, om twee uur moest ik in de luchthaven zijn dus nog vlug naar de massage, jaja negentig minuten totale ontspanning kan ik nu wel gebruiken. Daarna nog even in de creperie binnen voor een heerlijke pannenkoek met bol ijs! Voor de zoveelste keer de 123, jaja ik heb ze geteld, trappen op naar mijn bungalow, alles in de rugzak gepropt, 123 trappen af. De gast achter de balie riep boos dat ik voor twaalf uur moest uitchecken. Imigasi kantor riep ik hem toe en sprong een motor op.. nog eventjes gestopt bij de winkel. Timecheck! Right on shedule!

Rugzak ligt op de weegschaal en het gemompel van de grondhostes doet me vermoeden dat er iets niet klopt. Delay! Mijn tweede vlucht van Bali naar Lombok haal ik niet. Een steward brengt me naar de kelder waar ik – net alsof het deel twee van de soap is – terug van mijn oren moet maken tegen de regels, de procedures van dit kloteland!

De ene maatschappij wil niks doen omdat de vertraging te weinig is, de andere wil mijn ticket niet omboeken omdat dit tot vier uur voor de vlucht moet gebeuren. Ze zitten naast elkaar maar willen niks regelen, een vent met strepen zegt tegen mij dat ze het moeten doen maar doet of zegt niks tegen hun, de politie erbij gehaald, maakte geen verschil. Omdat ik echt boos werd en hun zei dat ik de opleg wel zelf zou betalen maar dat ze tenminste konden vragen of ze het wilden herboeken gaven ze me de prijs van een nieuw ticket. Pas op het gaat hier over een ticket van 18€!!! Ongelooflijk.. ik ben het gewoon afgebold.. als ik een ticket koop dan zal het zeker bij een andere maatschappij zijn maar niet bij een van jullie zei ik.

Dus besloot ik maar om in Bali te blijven. Misschien doe ik Lombok later nog maar ik heb nu eventjes geen zin in een land waarvan iedereen negatieve dingen verteld, het is absoluut niet vrouwvriendelijk, zeker niet voor alleen reizende vrouwen en het is streng moslim. Ik heb eventjes genoeg van misselijkmakend gebraak in het holst van de nacht!

Omdat vandaag iedereen tegenwerkt zet de Ojek me op het verkeerde adres af, moet ik verschillende keren de weg vragen, zegt de ene links, de andere rechts en loop ik meer dan een km rond in een oorverdovende, klaterende, drukke Denpasar, je houd het niet voor mogelijk maar zo’n volgestapelde stad met elkaar verdringende winkels, toeristen, motors en auto’s heb ik nog niet gezien. Help wat heb ik een spijt dat ik niet in Labuan Bank gebleven ben. Het was er zo rustig in vergelijking met dit zottekot!

Gelukkig vind ik een rustig hotelletje met de badkamer buiten – nee niks exotisch, geen planten of bamboe – gewoon betegeld met blauwe faience, en de kakkerlak binnen. Maar tja wat wil je het kost maar vijf euro. Morgen zoek ik wel verder, ik ben nu te moe en wil nog eventjes mijn frustraties van vandaag afschrijven.

Manana vamos a la Playa!