Reisverhaal «Surabaya»

Indonesia | Indonesië | 0 Reacties 04 Oktober 2016 - Laatste Aanpassing 21 Februari 2017

20161004 – Surabaya

Om zes uur werd ik verdwaasd wakker omdat de vriendin van mijn host iets nodig had op mijn kamer. Ai ik voel alle spieren in mijn stijve benen maar geen getreuzel, deze namiddag moet ik de trein halen en ik wil nog het één en ander zien, o.a. het paleis van de Sultan. Als ik het Kraton binnen stap is het eerste wat ik hoor Nederlands. Twee koppels staan rond een gids in mooi gewaad die oud Nederlands praat. Volg ons maar zei een van de mannen dus kreeg ik een gratis rondleiding… misschien was het hun bedoeling dat ik meebetaalde maar dit is in niet gelukt. Op zo’n moment ben ik voor het bidden de kerk uit😋 ik had trouwens al genoeg betaald want eerst stond ik op de verkeerde plaats waar niks te zien was maar waar ik toch voor een ticket had moeten betalen. Dat is balen in Aziatische landen, op één of andere manier voel je je er steeds wat opgelegd. Gelukkig was er een 'wacht' die hoorde dat een gids me de verkeerde info gaf, vriendelijk genoeg om me te vertellen waar ik wel moest zijn om een gamelanconcert te zien. De rondleiding was leuk, blijkbaar had de Sultan zijn opleiding in Leiden gehad en was hij Christelijk opgevoed en vandaag was het Nieuwjaar volgens de oud Indonesische kalender.

De rest van de dag zat ik pijnlijk en vermoeiend op de trein naar Surabaya. Een helse motorrit door pikkendonker bracht me bij het huis van Sue. Een schitterend CS adres. In haar profiel stond: 'behandel me niet alsof je in een hotel bent'. Dat haat ik ook, van die mensen die je huis binnen en buitenlopen en je als lucht behandelen. Dus ik stelde haar al meteen op haar gemak. Er moet gewassen worden, foto’s uploaden en plannen maken voor de komende dagen. Ga ik naar Borneo of niet. Sue is schitterend en geeft me een hoop uitleg. Ze geeft me de elektronische versie van de LP en helpt me een ticket te boeken voor een vliegtuig naar Sulawesi. Kalimanten lijkt me te moeilijk, het zou nog ongerept zijn en weinig toegankelijk. Op internet kan ik ook geen info vinden over dit Amazonegebied. Dus geen urang utangs maar kies ik voor het meer toegankelijke Sulawesi.

Trouwens over orang-oetangs gesproken, misschien moet ik eens uitleggen hoe een ‘mandi’ werkt. Eerst en vooral heb je dus het 'franse toilet' op een verhoog wat maakt dat je tamelijk behendig moet zijn om er gehurkt te gaan op staan. Dit verhoog is nodig omdat anders tijdens grote regenvlagen, de inhoud van 'het putje' naar boven komt. Dit maakten we inderdaad vroeger mee in Kroatië. Na de 'boodschap' kunnen de edele delen gespoeld worden met water dat je met een plastic steelpan uit de mandi schept. Daarna spoel je overvloedig ‘alles’ weg en proper. Je kan ook op dezelfde manier een douche nemen, alleen is het dan niet nodig om op de troon te gaan staan uiteraard.

Zoals mijn host zei: ‘they don’t use paper but they have a clean ass'. En ach je wordt het gewoon en eigenlijk voel je je properder. Zo heeft ieder land zijn gewoonte en als backpacker pas je je aan, alleen het boeren in publiek dat lukt me niet. Er wordt hier ook ontzettend veel gerookt. Soms heb ik het gevoel dat ik stoned rondloop. Misschien was het wel dankzij de kruidige dampen van de gids dat ik de Merapi opliep😋

https://goo.gl/photos/mEBo7QFMX5QffM2V9

https://goo.gl/photos/b3UQfnX5HHAxgLnY6