Reisverhaal «Kota kinabalu»

Malaysia | Maleisië | 0 Reacties 12 November 2018 - Laatste Aanpassing 15 November 2018

In het regenwoud regent het 280 dagen per jaar en vandaag is zo’n dag die kan geregistreerd worden. Ocharme de groep die klaar stond om een vierdaagse toer te maken. Mijne was van gisteren hangt er nog nat bij. Mijn idee om nog een laatste rondje te wandelen viel in het water. Tijd voor een goed boek. Als ik naar de luchthaven moet is het eventjes droog, thanks to heaven!

Een kwartier lang tuur ik uit het raampje van het vliegtuig en geniet ik van het zicht op het regenwoud met zijn kronkelige chocomelk rivieren. Een uurtje later vliegen we boven de hoofdstad van Borneo en ik krijg het benauwd als ik de stekkendozen zie staan. Het liefste wil ik direct terug naar het woud zelfs met zijn regen.

De zalige uitvinding om via een app een taxi te bestellen is goud waard. Als ik reis is dat het eerste wat ik opzoek. In de Grab taxi worden we bijna aangereden. Iemand nam zijn voorrang van rechts! Waarschijnlijk een toerist, maar mijn chauffeur kan hem met botsauto-allure ontwijken. Hij zet me af aan Pods-backpackers. Als ik de post op de grond zie liggen krijg ik een donkerbruin vermoeden dat dit inderdaad gesloten is. Daar sta ik, mijn 4g-internet werkt niet dus ik stap enkele meters verder een Mac Donalds binnen en vraag of ik even hun internet mag gebruiken. Al vlug heb ik een ander hostal gevonden, volgens het meisje achter de kassa is het niet veilig om er te voet heen te gaan. Maar mijn smartphone doet het niet. Een gast roept voor mij een Grab en is zo vriendelijk om mee buiten te gaan.. de taxi brengt me waar ik moet zijn. Niet waar ik wil zijn want de drukke stad geeft me geen goed gevoel. Ik ben blij dat ik alleen op de dorm slaap. Lui ga ik gewoon bij de buren eten. Daar laat ik me verleiden door happy hour en ik drink mijn kleinste mochito ooit, drie vingers limonadeglas. Nee ik ben niet in de mood. In de hostal moet ik van mijn oren maken want het internet doet het niet. Ik zie dat ze er twee hebben (2,5ghz en 5ghz) maar ze willen geen paswoord geven van de zwaardere. De trut zit wel zelf filmpjes te kijken op haar gsm en het ganse café naast de deur zit ook op hetzelfde netwerk. Ik moet nog een ticket boeken en dat kan niet wachten. Boos stap ik naar buiten en stap en straat verder een andere leukere hostal binnen. Als ik bij jullie een kamer boek voor als ik terug kom maar ik dan nu even op jullie internet? Dat was geen probleem. Opgelost!

Morgen vlieg ik naar Sandakan voor een trekking door de jungle en vrijdag kom ik terug om zaterdag het vliegtuig naar Kuala Lumpur te nemen.

Malaysian airlines laat weten dat mijn vliegtuig morgen pas ’s avonds zal vertrekken ipv om drie uur. Pff wat moet ik hier doen een ganse dag denk ik maar na een goed nachtje slapen ben ik een gans ander mens. Met nieuwe moed ga ik op verkenning in de stad. Na vijf keer vragen geef ik het op: er is hier geen (oud) centrum. Er zijn alleen oververhitte drukke straten met winkels of ijskoude winkelcentra’s met winkels…

Eerst stap ik richting zee.. daar is een overdekte markt. Zoals overal vindt ik er gecentraliseerd kraampjes met fruit, kraampjes met vis, kraampjes met souvenirs,.. alleen is hier heel veel ingepakt in plastic: fruit, groenten en vis! Ik zie scampi’s in plastic, kreeft in plastic, gedroogde vis in plastic, zelfs vel van vis en héél veel zeewormen of seecucumber. Kleine, grotere en hele grote zwarte piemels. Frau en Jets weten jullie nog dat we er ooit één gevangen hadden in Kroatië? We wisten toen niet wat het was. Zelfs tot op de luchthaven verkopen ze hier: vis in pakskes! Ook heel veel diepvries.

Geef mij maar een ijsje en ik dacht eens durian ijs te proeven. Durian is dé vrucht van Maleisië! Overal zie je reclame ervan, het is een hele grote groene stekelige bol met binnenin wit vruchtvlees met bruine pitten. Het stinkt verschrikkelijk en ofwel lust je het ofwel vindt je het afgrijselijk. In ieder geval: het ijsje was niet lekker!

Een ganse dag loop ik op straat, winkel in winkel uit, ik verlang naar het woud. Veel te vroeg ga ik naar de luchthaven. Tot mijn verbazing krijg ik een voucher om bij Mac Donalds iets te gaan eten. Dat is héél wat anders dan die kl.. maatschappijen die me al die toeren lapten. De voucher is vijf euro waard en hiervoor krijg ik een gans menu met frietjes, grote cola en ijs. De cola smaakte trouwens lekker naar chrisanthemum dat ik hier overal drink. Het duurt een eeuwigheid eer ik op het vliegtuig mag stappen. Omdat het pijpenstelen regent krijgen we allemaal een paraplu om over de tarmac (keetibaan) en op te stappen. Grab brengt me weer eens voor minder dan de helft van de prijs naar Sepiloc waar ik terug als enige in een mooie nieuwe dorm slaap. De douches zijn mooi, nieuw en heel proper. Ik geniet terug. Morgen ga ik naar de beertjes kijken.

https://photos.app.goo.gl/DVT6UuBPDvcuKNvM9