Reisverhaal «Sepilok»

Malaysia | Maleisië | 0 Reacties 13 November 2018 - Laatste Aanpassing 15 November 2018

Het is al behoorlijk donker als het vliegtuig ons uitspuwt. De droge warmte doet deugd na het kletsnatte geplens waar we vertrokken.

Grab bracht me naar Sepilok, daar is een nationaal park waar je orang-oetangs kan bewonderen en neusapen in een rahabilitatiecentrum verzorgd worden maar ik kom vooral voor het BSBCC. Het Bornean Sun Beat Conversation Center, een fantastisch initiatief van een professor die begaan is met het lot van sun bears. Deze schattige Winnie the Pooh beertjes worden namelijk nogal graag door chinezen als huisdiertjes binnen gepakt. Geheel verwaarloosd worden ze gered door de professor die papa-bear wordt genoemd omdat hij ze verzorgd en benoemd als zijn kinderen. Hij redde bijvoorbeeld ‘Mary’, haar lichaamsverhoudingen zijn niet juist, ze is te klein en kan onmogelijk overleven in de wildernis. Mary blijft dus in het centrum wonen en de eigenaar vertelt : ik heb twee dochters en Mary betekent voor mij evenveel, dus zij is mijn derde dochter. Op vier jaar dat het centrum bestaat is het hem wel al gelukt om 4 van de 55 beertjes terug in de wildernis te zetten. De slachtoffers worden helemaal ontheemd binnen gebracht. Sommigen hebben zelfs nog nooit een groen blad gezien maar zijn enkel gewend aan tralies. Hij laat ze langzaam kennis maken met de natuur. Eerst binnen, daarna als ze er klaar voor zijn buiten. En het zijn deze die de bezoekers vanaf loopbruggen kunnen bekijken. Vandaag zitten er net twee in 'de tuin’ en ik kijk mijn ogen uit. De ganse tijd moet ik aan Jets denken en ik heb zo medelijden dat ze haar lievelingsbeertjes niet zelf ziet. Ze zijn zo schattig. Voor ik buiten kwam had ik wel al een uur naar filmpjes van ze zitten kijken. Zalig!

Terwijl ik een praatje maak met een verzorgster kraakt haar walkietalkie en ik begreep Orang-oetang.. we staan alleen op het platform voor bezoekers en ze vraagt me of ik wil helpen uitkijken naar… een orang-oetang die is komen binnen wandelen. Als we geluk hebben is het Wilma zegt ze, die was nog al eens op bezoek geweest. Vorige week hadden ze pech want toen werd één van de bewakers gebeten.

Oeps dacht ik, vijf minuten geleden was ik nog op mijn eentje een rondje in het park aan het maken op zoek naar andere beren.

Daar kwam er eentje aangewandeld, over de trap waar ik daarnet helemaal alleen liep.. hij zag er niet agressief uit vond ik, ook niet toen hij recht in mijn ogen keek en ik mij realiseerde dat je een aap nooit recht in de ogen mag kijken, even voelde ik toch de kracht die van hem uit kwam zeker als ik weg keek en een stap achteruit zette.. toen merkte ik dat hij opeens 'zachter' werd, hij wankelde verder, dus ging ik terug wat dichterbij om hem te filmen,.. ik was aanvaard..

Even later liep ik anderhalve kilometer alleen terug naar de lodge. De meeste bezoekers komen per minibus of met een taxi. Net zoals deze ochtend vroeg ik mij af hoe het zou zijn wanneer je zo'n beest zou tegenkomen want uiteindelijk is dit hun territorium.

Om half één word ik opgehaald door Nasalis Larvatus tours. De organisatie waarbij ik een paar dagen geleden via mail een Adventure trekking boekte. Ik ben benieuwd..

https://photos.app.goo.gl/pBazCqQZiJFq81Xx9