Reisverhaal «Rangitane»

Nieuw Zeeland | Nieuw Zeeland | 1 Reacties 16 November 2019 - Laatste Aanpassing 16 November 2019

Mijn host is schitterend. Guy is Zuid-Afrikaan en woont al meer dan 20 jaar in NZ. Momenteel woont al een maand een collega bij hem. Thomas solliciteerde naar een job en Guy nam hem aan, presenteerde hem ook zijn huis om tijdelijk in te wonen totdat hij zelf iets vind om te huren. In december komen zijn vrouw en twee kinderen over naar NZ. Guy is gescheiden en woont enkele maanden in dit prachtige huis. Het is funny om die twee bezig te horen in het Zuid-Afrikaans, meestal versta ik ook wat ze zeggen en soms zeg ik de dingen gewoon in het Nederlands of Frans want Guy spreekt ook Frans. Ik zat al op de bank te wachten tot ze beiden thuis kwamen van het werk en Guy vloog er direct in om het huis proper te maken want twee Duitse meiden hadden er enkele dagen verbleven. Met ons drie was de klus vlug geklaard en even later zaten we in de auto naar een prachtige baai, de mannen visten terwijl ik genoot van de ondergaande zon. Aangezien de vis niet beet zijn we maar fish and chips gaan halen.

Rangitane is een prachtige baai en telkens we er passeren met de auto stopt Guy om van het uitzicht te genieten. Hij is een echte levensgenieter. Deze ochtend gingen we met ons drieën naar de markt. Nu heb ik al veel markten gedaan maar deze was veruit de gezelligste markt ooit. Naast verse groenten en fruit stonden er veel alternatieve spullen, eco-producten, zero waste artikels, een microbrouwer, wijn, een Franse kaasboer, een bandje dat muziek speelde. We aten er Franse patisserie en iets typisch van hier: een soort pannenkoek van mossels! Heerlijk! Ongelooflijk hoe vriendelijk de mensen hier zijn. Guy woont hier nog maar enkele maanden en verschillende mensen kwamen hem een hand geven of begroeten hem en deden een babbel. Iedereen zegt hier goeie dag tegen elkaar. Je kan hier ook rondlopen hoe je wil, al loop je hier in pijama of als konijn verkleed, geen kat die erom geeft. Zalig! Iemand in sjoffele kledij gaf Guy een hand en toen hij weg was vertelde Guy dat dit een multimiljonair is, hij was CEO van een grote maatschappij. Er zijn ook massa’s verschillende nationaliteiten: Engelsen, Ieren, Schotten, veel Kroaten. Dit lijkt me het beloofde land! Maar wel pokkenduur een stukje grond of een klein huisje betaal je al gauw meer dan 500.000€. De lonen liggen ook wel een pak hoger en stress kennen ze niet.

Na de markt bracht Guy ons naar een chocolate-factory, een houtsnij-atelier en top of the Bill een mooie plaats bij een waterval. Zalig genieten va de energie van het vallende water en de zon. That’s live!

In de bocht van de baai stopte hij terug naar gewoonte en terwijl Thomas en ik genoten van het zonnetje op de pier probeerde Guy zijn lunch uit het water te vissen.

Deze namiddag vertrok ik samen met Thomas naar een woud waar de grootste Kauribomen ter wereld staan. Tenminste dat had ik gelezen, we reden Omahuta forest binnen over een onverharde straat vol keien. Na enkele meters zagen we een bord, we stapten uit, Thomas stapte al verder terwijl ik mijn rugzak aantrok en na 5 meter konden we niet meer verder. That’s it I think zei Thomas, maar ik kon het niet geloven, er lag een ‘brok hout', helemaal geen boom, zelfs geen ontwortelde boom! Dat kan toch niet zei ik maar toen zei Thomas dat er op het bord stond dat we slecht 5 meter moesten stappen. Ik lag plat van het lachen daar stond ik met mijn rugzak, 1 liter water, regenjas, picknick. We lachten ons krom. Terug in de auto baanden we ons een weg tussen de stenen, putten en bulten. Thomas reed met een spiksplinternieuwe prachtige VW golf, helemaal niet geschikt voor deze offroad waar je best een 4x4 voor nodig had. Maar tja we waren nu éénmaal aan deze klus begonnen en keren was geen optie. Maar de kilometers bleven komen en na wel tien keer dat ik OMG had uitgeroepen kreeg ik echt wel serieus compassie met Thomas zijn mooie car die regelmatig kreunde tegen de puntige stenen die tegen zijn onderkant krasten. Bij een grote plas water stapte ik uit om met een stok te meten zodat hij wist waar en hoe hij die put over kon. Daarna zat ik constant op Google maps te zoeken hoe we eruit moesten komen. Stom en onzinnig hoe men zo’n weg door het woud trekt en dan geen bord zet met een waarschuwing. Het was in ieder geval gekkenwerk waarin we terecht gekomen waren maar gelukkig konden we erom lachen, vooral van zodra we eruit waren. Even later stonden we stil voor honderden koeien die de weg over staken. Zoveel koeien had ik nog nooit gezien en blijkbaar is dit hier gewoon. Onderweg naar huis zagen we nog enkele van die cowfarms. Enorm groot en Thomas vertelde dat zij enkele dagen terug uitgenodigd waren door zo’n eigenaar en die vertelde hen dat deze koeien ganse dagen een enorme lange weg aflegden. Ze hadden geen halsband of honden die de weg wezen zoals bij schapen. Ze wisten gewoon de weg en stapten die vanzelf! Ze waren ook een stuk magerder dan bij ons en de melk die ze geven is fantastisch lekker.

Toen we thuis kwamen moest Guy lachen met ons avontuur, hij was thuis gebleven omdat hij nog moest werken. Hij maakt namelijk mooie dingen uit hout.