Reisverhaal «Barcelona»

Spanje | Spanje | 0 Reacties 30 Augustus 2017 - Laatste Aanpassing 30 Augustus 2017

20170828 – Barcelona

Wat een dag vandaag! Hij begon heel goed Carmen bracht ons naar Barcelona. Ons zijn een meisje van 22 met haar zieke moeder en ik. De moeder zei de ganse weg niets dus we waren met drie maagden, blijkbaar vieren we binnenkort alle drie onze verjaardag, de ganse weg aan het tetteren, eigenlijk luisterde ik meest. We hadden het over Carmen haar beroep, ze schrijft namelijk boeken.. en heeft een eigen uitgeverij.. ze kent heel veel van planten, homeopathie enz.. ook het meisje achterin zat op dezelfde golflengte.. ze studeerde verpleging maar nam zelf geen medicatie. We zijn ook alle drie veggies. Carmen zette hun 'voor de deur' af en mij in het midden van het centrum. Ze woont ver buiten Barcelona vertelde ze, anders had ik met haar mee gekund. Ze was heel grappig en we lachten met mijn fiets'probleem'. Ik heb me goed geamuseerd.

Mijn laatste CS slaper, deze die mijn soep had opgegeten had me beloofd dat ik vanavond bij haar kon slapen, dus dat betekent dat ik de ganse dag met mijn rugzak rondloop want ze is pas laat thuis. Na een lekkere pizza loop ik naar de tourist information. Met vier zaten ze binnen en toch waren ze gesloten: siësta tot vijf uur! Manmanman in een bruisende stad waar alles open is zijn zij DICHT! Ik besluit dan maar om naar het park te wandelen.. daar krijg ik telefoon van Sara dat ze toch niet thuis zal zijn vanavond. Dus boek ik maar vlug een bed voor 20€ in een jeugdherberg en ga er mijn rugzak afsmijten.

Dan begin ik aan een wandeling door het stad… Ongelooflijk! Ik loop wat verder, passeer de ramblas en nee je kan er niet naast…een zee van bloemen, knuffels, kaarsen, ik sta minutenlang stil… een beroepsfotograaf is foto’s aan het maken en ik zie deze de volgende dag in de krant. Aanslagen worden bijna 'dagelijkse kost', het gebeurt overal de laatste jaren en het is en blijft allemaal zo verschrikkelijk. Anderzijds is het ‘gelukkig’ maar een peulschil met wat er in Sirie gebeurd. En toch denk je het meest aan je eigen volk, aan die Vlaamse vrouw die erbij was.. en blijf je je de vraag stellen: waarom?

…

Barcelona is groot en er is van alles te doen, ik sta even stil bij een straat flamenco danser die geweldig goed danst. Bij een groepje artiesten die op en over elkaar springen en amuseer me wel, tot ik een filmpje krijg via Whatsapp en merk dat dit niet open gaat.. er is iets mis met mijn gsm,.. ik probeer en probeer, doe wat de instructies zeggen maar niks help, ik loop binnen bij Orange, bij the Phonehouse, niks helpt.. dan ga ik maar terug naar de jeugdherberg en vraag of er ergens iemand rondloopt die kan helpen, eerst probeert een Nederlandse en daarna een gast die er werkt.. meer dan twee uur later hebben we alles geprobeerd, zelfs hem aan de computer gelegd, niks helpt.. hij vertelt steeds hetzelfde: dat er een overlay is ingesteld de over alle apps staat.

Teleurgesteld ga ik slapen, of althans dat probeer ik.. tussen de bende kleren, de hoestende zieke, ondertussen krijg ik overal jeuk en huiduitslag.. bedbugs? Zonnebrand? De zeep waar ik mij mee waste? Het houd me wakker… maar als mijn bovenste slaapster om vier uur binnenkomt met veel lawaai en licht merk ik dat ik nu pas goed wakker ben.. om acht uur besluit ik wraak te nemen, stap met veel lawaai mijn bed uit, stap niet meer rond het mooie roze bloesje dat op de grond ligt, ga uitgebreid douchen, gooi alles terug in mijn rugzak en vertrek.. naar Sara…

Maar Sara is niet thuis, ze zit op de trein.., hier zit ik weer, een uur wachten.. het is mijn dag niet, het is mijn vakantie niet..

Maar gelukkig vliegt Sara mij om de nek.. ze is blij me te zien en het is wederzijds, eindelijk iemand om mee te praten en plezier te maken. We lopen wat rond, ze toont me het oude hospitaal en verteld dat het jammer is dat je moet betalen om binnen te gaan want het zou prachtig zijn!

Na enkele tijdje wil Sara naar huis terug en ik ga alleen verder en eigenlijk ben ik blij want ik verga van de jeuk en de plekken in mijn oksels en in mijn liezen worden groter en ik krijg meer en meer 'bobbels'.. ik heb schrik dat ik een schimmel heb of dat dit komt van bedbugs en durf haar niks zeggen want als zij dan niet wilt dat ik bij haar slaap sta ik op straat. De apotheker zegt zonnebrand en ik koop calendula zalf en smeer mezelf onder.

Ondertussen zet ik mijn ontdekkingstocht door Barcelona verder maar ik verga van de jeuk en nu en dan heb ik kou, lijkt me inderdaad zonnebrand..

De diverse bloemenzeeën zijn weg.. maar er is een nieuwe gemaakt helemaal vooraan, ik zie verschillende vrouwen bloemen neerleggen en er staat ook een nieuwsreporter met camera..

’s Avonds komt Sara terug en ik kan mijn plekken en jeuk niet meer wegsteken, ik wordt zot van de jeuk, we lopen samen naar haar flat waar ik een koude douche kan nemen en mij inwrijven met bijna de ganse tube zalf.. ondertussen staat mijn lijf vol.

We lopen samen naar een gezellige plek, er is een winkel met héél veel bier, ook Belgische. Ik koop je een Préaris Quadruppel voor maar 4€! Met ons flesje gaan we voor de winkel op het grote plein zitten zoals iedereen, het is super gezellig! Alleen jammer zegt Sara dat er vandaag niemand muziek speelt, normaal is er wel altijd iemand met een gitaar of zo..

Na een etentje bij de Libanees wandelen we tot bij een goede vriend van Sara en terwijl we op het terras zitten wordt ik gek van de jeuk, ondertussen vraag ik mij af of dit wel zonnebrand zou zijn, de zon is weg en het verergerd met de minuut.

We wandelen verder en gaan helemaal bovenaan op de trappen zitten van het nationaal museum, tussen enkele romantische koppeltjes en met de stad aan onze voeten. Fantastisch, ware het niet dat ik ondertussen zit te verlangen naar een koude douche, zalf en een bed…

Sara merkt het en ze stelt voor om maar meteen naar de dokter te gaan in plaats van te wachten tot morgen… een vriendin van haar had een schimmel en ze vertelde me haar wanverhaal, ik biecht op dat ik toch wel schrik begin te krijgen voor bedbugs en schimmels en vooral ook dat ik mij schuldig voel voor haar… ook haar vriend is er niet gerust in en denkt aan erge dingen, ik vragen hij af hoe de zona eruit ziet… we besluiten om te vertrekken..

We doorkruisen de ganse stad en stappen de spoed binnen… tja als je te gierig bent om tickets te kopen om de binnenkant te zien moet een mens maar iets anders uitvinden… maar de Emergency is een koude bedoening, eerder aftands, ik kom in een zaal bij andere patiënten terecht. Daarna mag ik in het cabinet van de dokter. Honderd vragen later draait het gesprek over mijn pacemaker en hij kende uiteraard Pedro want die gaf les op de universiteit.

Ik krijg pillen die ik braaf ga slikken en een bizarre uitleg waaruit ik kan begrijpen dat het een soort contacteczeem zou zijn. Ik heb 'iets' in mijn bloed, het zou kunnen komen van zeep?? Nu heb ik wel mijn kleren en mezelf met zo’n hotelzeepje gewassen en op reis neem ik geen douchegel mee wegens te groot en kans op uitlopen, dus was ik mij met een stuk zeep..

Het is vier uur als Sara en ik door de nacht naar haar flat lopen, beiden gelukkig dat het geen één of andere 'vieze-ongedierte-ziekte' is.. we zijn zo blij dat we elkaar een goeie knuffel geven… zij zag haar al plastic in het bed leggen en een ganse nacht bezig zijn met alle kleren wassen…