Reisverhaal «Kolkende zee»

Canarische eilanden | Spanje | 0 Reacties 03 November 2012 - Laatste Aanpassing 06 Maart 2014

Gisterenavond na het eten zijn we toch nog even buiten geweest. Het regenen was gestopt en de wind was gaan liggen. Het was zelfs nog lekker warm (250°C). Santa Cruz is een leuk stadje jammer dat ik mijn fototoestel niet meegenomen heb, maar het was toch al te donker om nog foto's te nemen. We wandelen wat rond in het stadje en dat bevalt ons wel, vele leuke steegjes die je uitnodigen om verder te wandelen en vooral mooi bewaarde woningen uit o.a 17de eeuw. Er zijn steegjes die heel hard stijgen en soms ook trappen die ons terug naar beneden voeren, gezellig stadje. We bezoeken een kerk en ook een museum met een tentoonstelling van schepen op schaal gemaakt (makettebouw), knap! 

Vandaag werden we wakker van het geluid van kletterende regen tegen het vensterraam en als de regen stopt dan horen we het enorm waaien. Pfff na de verplichte rustdag gisteren willen we nu toch wel persé de fiets op en onze plannen doorzetten. We beginnen onze spullen in te pakken. Als we buiten komen is het 30°C, lekker warm maar toch wel drukkend en bewolkt. Het programma voor vandaag: fietsen van Santa Cruz de La Palma naar Barlovento. Dit ligt helemaal bovenaan La Palma, het beloofd een lange tocht te worden en tja terug een heus stijgingspercentage. We belden gisteren voor een appartement in La Fajana. Daarna bekeken we google maps om te zien waar dit juist ligt t.o.v. Barlovento.
Als we aan de rit beginnen lijkt het een makkie, wind in de rug en we vliegen de berg op.. de eerste km toch en dan plots drup drup, splasch.. ineens krijgen we een douche over ons heen, we vluchten een bushokje in maar dat helpt niks, we gaan er dan maar achter staan, uit de wind en de regen. We vragen ons af of dit noodweer komt door de orkaan die over Amerika trok? In ieder geval besluiten we na een tijdje om toch maar verder te rijden. De regen stopt maar het waait verschrikkelijk. Zo erg dat ik tijdens een afdaling opeens een meter opzij wordt gesmeten.. richting rots.. ik krijg de schrik te pakken en blijf gewoon stil staan. Mich snort naar beneden.. Als de wind wat gaat liggen ga ik rustig verder, enfin voor zover je rustig een afdaling kan nemen. Gelukkig blijven de meeste auto's mooi achter mij en kan ik de bochten nemen zoals het moet, naar het midden van de straat en dan terug naar de zijkant. Maar toch moet ik nog enkele keren stoppen omdat mijn fiets onbestuurbaar is.
De eerste 10 km neem ik aan een slakkentempo want het is serieus steil omhoog maar dan de volgende 10 gaan beter, zelfs regelmatig voel ik de wind in de rug. We rijden door het parque natural, krijgen prachtige mooie vergezichten, we rijden bijna de ganse weg naast het water en we zien ook heel veel bananenplantages, zo ver als we zien. Soms lukt het om al eens te stoppen voor een foto maar het grootste gedeelte snorren we door en proberen we te genieten van het mooie panorama, jammer maar als je op de fiets zit lukt het niet altijd om een foto te nemen.
De laatste km voel ik mijn energie op geraken, even stoppen we nog in een echt mannencafé om een chocoladekoek te kopen en iets te drinken. Een van de mannen legt ons uit dat we nog een serieuze stijging voor de boeg hebben, hij doet met zijn hand alsof we de koppenberg moeten oprijden. Gratia om mij wat moed in te spreken zeg ik.. en die kerel had gelijk. Pff klimmen, stijgen, tot mijn tong op de grond hangt, gelukkig krijg ik een duwtje van Mich, ik kan echt niet meer. Nog 1 bocht en daarna mogen we rechts naar beneden, woow dat is hier echt naar beneden. Mich is er zeker van dat het dit straatje is en ik geloof het ook want we hadden gisteren op google maps gezien dat we niet het eerste straatje mochten nemen, maar wel het tweede..
We fietsen met de remmen en de billen dichtgeknepen recht naar de zee, een keer ben ik afgestapt, ik durfde gewoon niet meer op de fiets blijven zitten, ik zag gewoon de straat eindigen in de lucht en daarachter zee, help.. en dan na een duizelingwekkende afdaling en terwijl ik regelmatig tegen Mich herhaalde: 'hier geraak ik nooit meer bovenop'. Stonden we voor een gesloten poort! Carreterra cerrado! Godverdenondepierenmiljaardenonde.. en nog wat. Wat we zagen leek ik niks op appartementjes. Mich kroop tussen het hekken door en ging es kijken.. bleek het een oefenterrein te zijn van de bomberos.
Bleek kwam hij terug met de mededeling dat er niks anders opzat dan terug omhoog. De moed zakte nog dieper dan mijn schoenen en mijn suikers waren ver te zoeken, NEEEEE ik kan niet meer. Puur op karakter probeer ik terug op mijn fiets te klimmen maar na enkele metertjes moet ik opgeven, te voet.. zelfs dat lukt niet meer, het is zooo steil dat ik pijn in mijn kuiten heb en ik krijg met moeite mijn fiets voortgeduwd.
In een volgende bocht zien we beneden iets wat de plaats wel moet voorstellen waar we moeten zijn, zoals we het gezien hebben op google maps. Hoe kunnen we daar geraken zonder terug naar boven te gaan??
Na wat zoeken en wegjes tussen de bananenplantages door dan weer omhoog en dan weer steil naar beneden lijken we dichter bij ons doel te komen, alhoewel we zien steeds een kloof liggen en we hopen dat we daar over kunnen. De ganse weg loop ik te denken: help, als nu blijkt dat we ook deze weg terug moeten dan val ik dood!
Uiteindelijk komen we op de goede weg en na een laatste steile daling vinden we ons appartement. Het beeld wat we in ons hoofd hadden klopte helemaal. Deze plaats is zalig! We zitten in een leuk appartement met zicht op zee, de golven stormen hier op de rotsen af en we horen ze kletteren tot in onze living en ons bedje, zalig....
Vandaag op onze teller 52 km, en op die van Mich nog meer want hij is nog eens 7 km teruggekeerd om boodschappen te doen. Verschrikkelijk steil zegt hij, dus dat beloofd voor als we hier terug weggaan, maar eerst gaan we toch wel enkele dagen blijven denken we. Eens wandelen en eens fietsen staat alvast op ons programma en misschien ook eens zwemmen want ze hebben hier een soort 'zwembad' ttz een stuk zee afgemaakt met een muurtje en daarin kan je zwemmen terwijl de golven over het muurtje klotsen. Lijkt me wel leuk, misschien morgen eens proberen want ze geven terug slecht weer.