Reisverhaal «Tonnen water en vurige hitte: Hongarije/Kroatië»

op reis | Hongarije | 0 Reacties 11 Juli 2016 - Laatste Aanpassing 11 Juli 2016

Het is als vloeken in de kerk. We peddelen op de Donau, tussen kunstenaarsdorp Szentendre en culturele hoofdstad Boedapest.

Twee dagen kano varen op de Donau

En op die weidse rivier leren we ongeveer 25 jaar na dato onze zonen enkele Bart Kaël klassiekers. Het begint met de Marie-Louise en eindigt met ‘zeil je voor het eerst’. Zouden we deze muzikale zangstonde kunnen inbrengen als M.O. les? Terwijl wij zingen gaat onze kano op en neer als de Marie-Louise. Met harde klappen valt de boot steeds terug op het water. Ik zit van voor, dus al het opspattende, bruine water is voor mij. Achter mij hangt Gijs op de waterdichte tonnen. Hij vond het kanoën welgeteld een kwartier interessant. Daarachter peddelt Ties op volle kracht. Joris is onze stuurman. Logisch, hij heeft de meeste ervaring en kracht. Maar net als ik heeft hij deze tweede dag al wat kleine blaren op zijn handen. Onze tweede dag is jammer genoeg ineens ook de laatste dag. En de zwaarste: de tegenwind is krachtiger dan gisteren en hoe dichter we bij Boedapest komen, hoe meer boten er voor verrassende golven zorgen. Tot drie keer toe moeten we de steven wenden om verloren materiaal op te pikken. Een peddel, een pet en een zitmatje: gelukkig blijven ze alle drie drijven.

's ochtends vroeg

Vannacht sliepen we in tenten langs de oever van de Donau. Daar vonden we moerbeibomen krakend onder het gewicht van hun heerlijke rijpe bessen. Bessen die erin slagen kinderhanden nog paarser te maken dan braambessen. Over Arjomjerom moeten we ons geen zorgen maken. Die staat deze twee dagen veilig op de afgesloten oprit van Ana. Ana wint met voorsprong de prijs van sympathiekste onbekende tijdens deze reis. Ana is 78 en weduwe. Na een nacht wild kamperen in een residentiële wijk, vlak bij de kanoloods, komt ze ’s ochtendsop ons toegestapt en biedt ze ons aan om een nacht bij haar te slapen. Ze kan een beetje Duits en zo verstaan we elkaar. Tranen in haar ogen als ze over haar overleden man vertelt, een glinstering als ze vertelt al 78 te zijn en over haar kayakavonturen. Ze wil geen geld. We geven haar zakosta (die heerlijke aubergine-tomaten spread). Krijgen dadelijk een pot zelfgemaakte abrikozenconfituur. Als we de volgende ochtend het onkruid tussen haar tegels zien, komt de boerderijvrijwilliger in ons naar boven: we weten immers dat ze een valse heup heeft. Er is zelfs geen beleefdheidsweigering als we aanbieden om het uit te trekken. Fijn om te ervaren dat mensen elkaar zo kunnen helpen.

de fantastische Ana

 Bij Ana brengen we onze laatste Boedapestse nacht door. Onze eerste was op een camping. Met uiteraard veel van het leven profiterende, energieke jonggepensioneerden. Maar ook twee energieke Poolse jongens van 3 en 5 waar onze jongens achteraan liepen en vice versa. De vader gaf ons zijn GSM-nummer voor als we in Polen zouden komen. Maar Joris en ik beslisten net onze geplande route om te gooien. Geen Slovakije en Polen voor ons. Na vier maanden en half leven op het ritme van de kinderen bereikt Joris zijn V02 max. De eerste week van juli kan hij mee een kayakstage begeleiden in de Franse Alpen. We hebben nog twee weken en half om daar te raken. We stippelen een traject uit langs Myriam en Goran in Kroatië en Helmuth en Sarah in Zwitserland. Afwijken van de route voelt niet fijn. Maar het blijkt debeste manier te zijn om met vier verder te reizen. We kijken ook met vier de wedstrijden van de Rode Duivels. Tijdens de eerste zijn we nog op de camping in Boedapest. Niemand lijkt geïnteresseerd te zijn in de match. Joris trekt op onderzoek en vindt in de verste uithoek van de camping een eenzame Hongaar met een groot scherm. Zonder gène ploft Ties neer. Joris en ik zetten ons met wat meer schroom én met biertjes voor de Hongaar neer. Teleurgesteld draag ik om kwart voor 11 een slapende Gijs naar zijn bed.

De volgende wedstrijd zien we de Duivels, in een café aan het Balatonmeer, winnen tegen Ierland. Fijn, dat brengt ons in de stemming voor onze uitdaging van de komende dagen: de 160 kilometer rond het Balatonmeer fietsen.

Drie dagen fietsen aan het Balatonmeer

Aangezien we onszelf kennen, zetten we alles in op de sportiefste onder ons. Met zijn vieren fietsen we twee dagen zover als we kunnen en de derde dag maakt Joris de trip af voor ons allemaal. En daar aan de oevers van het Balatonmeer dompelen we Ties onder in het Vlaamse wieleridioom. Flanellen benen, de man met de hamer: hij leert al trappend. De gewone taalles, met schrijfoefeningen, is voor hem steeds meer een col van derde categorie geworden. Lezen is een verslaving, schrijven een nachtmerrie. De eerste nacht van onze fietstocht brengen we door in een uitgeleefde bungalow op een camping aan de oever van het meer. De tweede voelen we ons als koningen in een klein appartementje in een pension in Kesthelezy. We hebben t.v. op de kamer en er is een zwembad in de tuin. ’s Avonds gaan we uit eten. De kinderen in bed stoppen en dan zelf genieten van onze ruime kamer, zo schat Joris het verdere verloop van de avond in. Maar eigen ervaringen met het delen van een tweepersoonsbed tijdens familieweekends in de Ardennen maken van mij de betere voorspeller. Ook voor Ties en Gijs is dat een zware opgave. Zo eindigt onze luxe-avond met Joris die in slaap valt voor de kinderen. De dag erna vertrekt Joris om twintig na zes voor zijn lange tocht. Wij profiteren zo lang mogelijk van tv op de kamer vooraleer we aan een eveneens pittig, zij het wat korter, fietstochtje beginnen. In de late namiddag amuseren we ons aan het Balatonmeer. Dat is een vreemde gewaarwording. Er zijn golven, er is strand, maar het water is niet zout en het duurt vele tientallen meters voor het diep wordt.

twee jongens

 Ideaal voor een vakantie met kleine kinderen. Maar voor het indrukwekkende landschap moet je er niet naar toe. Eerlijk gezegd: fietsen in Limburg is mooier. Om half zeven pikt Joris ons op en zo brengen we onze laatste nacht in Hongarije weer door in onze vertrouwde mobilhome. We vertrekken zonder hartzeer. Hongarije was ons wat te vlak en na onze intense Roemeense periode leek het ook alsof we hier weinig doorleefd contact met de mensen hadden. Met Ana als grote uitzondering. Wie houdt van opgeblazen, gedopeerde fitnesslichamen en tatoeages komt aan het Balatonmeer echter wel aan zijn trekken.

Het weer, tijdens deze laatste junidagen is prachtig. Misschien zelfs iets te warm. Dus vertrekken we om 6u ’s ochtends richting Kroatië om de heetste uren van de dag niet al rijdend door te moeten brengen. Aangezien we afwijken van onze route, zijn we absoluut niet voorbereid. Op de kaart zoeken we een locatie halfweg richting Myriam en Goran in Pazin. Duga Resa ligt in heuvelachtig landschap, ideaal om te fietsen en te lopen. Onze eerste nacht hier spelen de Duivels tegen de Zweden. Keurig op tijd begeven we ons naar de bar van de camping - speciaal uitgezocht op broodnodige luxe: een wasmachine en een tv. Ze zenden Italië -Ierland uit. Geen probleem: als het om Duivels wedstrijden gaat, hebben wij onze schroom ondertussen overwonnen. Dus nodigen we onszelf weer uit. Deze keer bij koffiedrinkende Nederlanders. Een pakje lekkere koeken volstaat als entreegeld.

Het is tijdens deze trip de derde keer dat we Kroatië aandoen. We blijven er vier stikhete dagen. De ijskoude rivier aan de camping zorgt voor de nodige afkoeling. En terwijl Joris zich de voorlaatste dag al fietsen en lopend ( het lijkt er op dat de enkel weer wat beter is) afbeult, vlucht ik met de kinderen naar Zagreb. Voor het eerst deze reis in de trein en dan een koel museum in. Het technologisch museum was gekozen met het oog op de kinderen. Als de eerste halte bestaat uit brandweerwagens van meer dan 100 jaar oud, is het helemaal een voltreffer. Dus kan er in de namiddag zelfs een bezoekje aan de beroemde Mariakathedraal met de twee torens af. In de kathedraal zelf zijn onze jongens engelachtig stil. Buiten de kathedraal steken we alle drie iets op over restauratiewerken. Op Dolacmarkt snoepen we v(oor een prikje van lekkere kersen een aardbeien. Een kalende conciërge biedt ons aan ze op te eten in de koelte van zijn appartementsblok. Ik weet niet of het de drukkende hitte is die onze jongens zo volgzaam maakt, maar ik heb ze nog nooit zo braaf geweten in een stad als vandaag. Slechts één vechtpartij op de overvolle markt.

Fijn weerzien met Myriam op het Ekodromfestival in

Ons bezoek aan Myriam en Goran in Pazin gaat niet door. Goran blijkt immers op te treden in de buurt van onze camping.Onze laatste dag in Kroatië brengen we dan ook door op een hippiefestival in een ecodorp. Een lange smalle grindweg voert ons naar een vierkantshoeve waar een DJ muziek draait. Achter de hoeve ligt een weiland met zicht op de bergen en een biologische moestuin. Het is één van die dagen waarop de zon je als een smeltend ijsje doet voelen: zoveel zweet drupt er van onze lijven. We bewonderen baby Amber, Joris leert smeden, we doen er zelf de afwas na een portie gezond festivaleten, de kinderen lopen achter een stelletje Nederlandse kinderen aan. Namens onze jongens: dank aan alle reislustige en praatgrage ‘ Hollanders’ die we in de periode februari-juni tegenkwamen. De avond sluiten we af met een optreden van Zycopops met Goran op de bas en een wandeling onder een schitterende sterrenhemel. Een festival met een optreden van iemand die je kent: weerom een nieuwe ervaring voor onze jongens. Het ecotoilet daarentegen was als een oude vertrouwde vriend. En dat is onze volgende bestemming ook. We rijden richting Nendaz waar Joris jaren skiles gaf. Bye-bye Balkan. Op naar de Alpen.

 

 

 

 

Fotoalbums van Hongarije

Op en naast het water in Hongarije (32)

05 Juli 2016 | op reis | Hongarije | Laatste Aanpassing 05 Juli 2016

  • Balatonmeer
  • Vertel nog eens van vroeger papa
  • één jongen in het Balatonmeer.
  • IMG 3772

 

Plaats een Reactie

 

      
This site is only viewable in landscape mode !
Session Tracking