Reisverhaal «Kampong Cham»

lang op weg met Bart en Joke | Cambodja | 0 Reacties 08 November 2017 - Laatste Aanpassing 05 December 2017

Kampong Cham.

Hopekee weer in een volgepakte bus richting Kampong Cham.
Die van Joker denken waarschijnlijk, wat is dat hier allemaal. Ik boekte een busje voor 14 personen maar krijg iedere keer een krap busje. Met 14 in een busje waar er eigenlijk maar plaats is voor 12. Gelukkig is Stan fijn, dat scheelt een plaats. 

Kampong Cham is een rustig stadje langs de oever van de Mekong. We boekten in het Mekong hotel enkele kamers zonder ac, maar kregen er met ac.  Aan de 'receptie'  spreken ze geen Engels, vreemd vreemd... Het hotel is precies een witgeverfde kazerne. Met gangen zo breed dat je kunt voetballen. En kamers zo armtierig dat je blij bent dat de douche het nog doet. Uit onze douche komt geen druppel water, maar we klagen niet, we douchen in de kamer van de kinderen. Onze koelkast is verroest maar nogmaals we klagen niet ... De Jokergroep installeert zich en ik heb tijd om van alles te regelen voor hen. Ik ontmoet de waardin van de kazerne en ze belt voor me vriendelijk de gids op die met ons morgen een fietstocht aandurft. De kids kunnen ook mee, dat zullen ze fantastisch vinden.

De volgende ochtend staan de fietsen na het ontbijt in het 'Smile restaurant', iets verderop, al klaar. De avond voordien aten we er ook al. Heerlijke gerechten waarbij je een goed doel steunt, smaken altijd. We sloten de avond af met enkele bieren waardoor we aan de fietsen wat houterig verschijnen. De man ontfermt zich onmiddellijk over de kids. Myrthe kan op een volwassen rijwiel. Nina krijgt een aangepast model op haar hoogte en ik neem Stan mee op mijn voorziene kussentje op het bagagerek. Voetsteuntjes ontbreken, maar het lukt. Als iedereen zijn fiets heeft goedgekeurd, kunnen we vertrekken. De gids fietst niet. Hij heeft net zijn been laten herstellen nadat het gebroken was en heeft de fiets ingeruild voor een gemotoriseerd model.

Off we go. We rijden door de stad richting bamboebrug. Maar die is er niet meer. Tot voor kort werd het eiland Koh Pen, dat ten midden op de Mekong ligt, verbonden met het vasteland door een bamboebrug. Een brug volledig opgetrokken uit bamboe. Ieder jaar als het water laag genoeg stond, maakten ze er een nieuwe. Wanneer het water weer hoog staat werden ze genoodzaakt de brug te slopen en hem te vervangen door een veerdienst.

Vandaag heeft de bamboebrug plaatsgemaakt voor een betonnen constructie. Ze is nog niet afgewerkt want het asfalt is er nog niet, toch negeert iedereen de borden en rijden ook wij er vlot over. Voor Nina is het niet zo vanzelfsprekend. Het is lang geleden dat ze fietste. Ze fietst weliswaar op een fietsje die tegen een stootje kan, maar toch, het is hopen dat ze niet valt en het tempo aankan. Er zijn veel putten en bulten en Joke moedigt haar aan zodat ze wat zelfzekerder durft te rijden. 

De fietstocht op het eiland is fantastisch. We zien er schitterende landschappen en landelijke taferelen. We aanschouwen woningen en rijstvelden die je bij ons niet vindt. De kinderen fietsen goed mee, ook al vindt Nina de soms modderige paden maar niets. Gelukkig is Stijn, van Joker, er die met alle plezier Nina door de modder heen helpt. Stan krijgt het voorstel om bij de gids op de brommer te gaan zitten. Hij mag voor de chauffeur plaatsnemen zodat hij alles goed ziet. Hij vindt het reuze. De gids is wel een rare kwiet. Plots zien we hem niet meer en weten we ook de weg niet. Niek is ook verdwenen...

Wat verder rijden we opnieuw samen en komen we bij een volgend obstakel. Zeer modderige weg, koeien die voor ons voeten lopen (twijfelen twijfelen, zijn die beesten wel te vertrouwen? ja dus...), wielen die vastzitten want dit zijn jammergenoeg geen mountainbikes... En dan blijkt dat we echt niet verder raken ( het heeft veel te veel geregend ...), we moeten terugkeren en andere weg nemen. 

In de late namiddag krijgt iedereen vrij, de meisjes gaan mee met Sarah, van joker. Zij verwent ze met nageltje lak bij het plaatselijke schoonheidssalon. Joke, ik en Stan hoppen richting olympisch zwembad en springen er vlotjes in.

's Avonds in het Moon River restaurant stroomt het Ankor Beer er overvloedig (happy hour blijft maar duren), nadat de kids in bed zitten, gaan we nog eens langs in de Skybar. Het wordt een late avond. Joke had heel veel zin om te gaan dansen. Er werd eerst niet gedanst maar daar hebben we verandering in gebracht. Hihi... 

De volgende dag zijn we blij niet zelf te moeten trappen, maar gevoerd te worden met de tuktuk richting de rubberplantages en fabriek.

Het is een bezoek dat blijft hangen. Onderweg ernaartoe is net een ongeval gebeurd. Een dame ligt dood langs de kant. Nog geen hulpdiensten te zien. Dat doorgeslikt en uitgelegd aan de kids wandelen we door het rubberbomenbos. Kleine kommetjes uit kokosnoot vangen het witte goud op.  De latex wordt verdund met water en gefilterd, daarna met zuur behandeld om de rubberdeeltjes te laten stollen. In de fabriek wordt het verwerkt tot grote klompen rubber. We kunnen zo maar vrij rondlopen en het productieproces aanschouwen. De machines zijn verouderd, de werkomstandigheden zijn hard en de geur is er niet zo aangenaam. We mogen zomaar foto's nemen van alles.  De klompen rubber worden geëxporteerd naar Vietnam. Daar worden ze gebruikt voor het maken van autobanden, schoenzolen,... 

Na het rubberuurtje trekken we naar de tempel. Mannenheuvel en Vrouwenheuvel oorspronkelijk gebouwd voor beide geslachten. De mannenheuvel (Phnom Pros) was tijdens de Rode Kmer een gevangenis en Killing field. Het is aangrijpend om te zien. In het midden van het tempelcomplex staat een grote Stupa. Gebouwd door de hoofdcommandant van de Kmergevangenis. Dit om zijn verontschuldigingen aan te bieden voor al het leed dat hij veroorzaakt heeft. 'En nu niet verschieten': de man is tegenwoordig de eerste minister van Cambodja. Dit kan er bij mij niet in!

De Vrouwenheuvel ( Phnom Srei) is dan weer een andere tempel die hoger dan de mannenheuvel ligt maar veel kleiner is. Je beklimt meer dan 200 trappen om er te komen. Maar je hebt een mooi uitzicht op de omgeving.

De ganse dag hebben we een gids bij ons en dat is best wel handig. Bij de Vrouwenheuvel leven er veel boeddisten en we leren er heel wat bij. We mogen ook vragen stellen aan boeddistische monnik. 

Enkele weetjes:

x Het is verplicht het haar af te scheren en je te kleden in oranje gewaden (kleur van de zonsondergang)

x De monniken gaan elke dag op aalmoesronde. Alleen, per 2,... Normaal doen ze dit tussen 8 en 9 maar ik zag er ook al eens vroeger op ronde... Ze krijgen zakje rijst en wat geld. Als bedanking geven monniken soort zegen. Ze prevelen een tekst, sluiten de ogen, handen gevouwd,... 

x Als je trouwt, als er kind geboren wordt, ... kan je monnik bij je thuis laten komen om je geluk af te dwingen. In ruil geef je een mooie geldgift (volgens eigen mogelijkheden). 

x Vroeger moesten de monniken steeds op blote voeten lopen. Die regel is wat versoepeld, ze mogen nu ook al sandalen aandoen. 

x De monniken mogen 's morgens en 's middags eten, 's avonds is dit niet meer toegestaan. 

x Je mag ten allen tijde het monnikschap verlaten. Het kan dus zijn dat je nog trouwt en kinderen krijgt. 

x Vrouwen mogen geen monniken aanraken. 

Maar eigenlijk is het best een gezellige boel bij de monniken. Ze hebben een schooltje waar ze samen les krijgen. In de namiddag rusten ze wat, we zien er heel wat luieren in de hangmatten. Een andere bende zit gezellig samen. Ze hebben allemaal gsm bij de hand. Het lijkt ons wel wat om een tijdje te onthaasten en hier te leven. Geen zorgen, geen bekommernissen, geen tekorten,...

Het zweet vloeit overvloedig na al die tempels en de tuktuks brengen ons naar het olympisch zwembad. Enkele stoere mannen duiken van de duiktoren af. Ook Nina durft de 5 m te springen!

's Avonds zitten we na een heerlijk avondmaal in het Smile restaurant vroeg in ons kip want morgen vertrekken we om 8u richting Battambang.

De start van de dag verloopt chaotisch met een moeilijke check-out in het Mekong hotel in Kampong Cham. Het hotel vraagt plots een meerprijs en uiteraard wil ik dit niet betalen. Ook de groep wil dit niet. Dus ik maar onderhandelen maar het lukte me niet. De politie komt erbij om te bemiddelen, maar die kiezen jammer genoeg de kant van het hotel. Die steeds een fout verhaal brengt: ze zeggen steeds dat ik bij het inchecken kamers met airco gevraagd had, maar dat had ik niet. Ze gaven me gewoon de sleutels van de kamers en dat was het! Hoeveel ik hen ook probeer te overtuigen, niets helpt en dus kan ik enkel maar een deal sluiten.  Ze vroegen eigenlijk 168 usd meer! Ik kon niet anders, iedere keer ik probeerde het hotel te verlaten zonder betalen, hield de politie me tegen. Tot ze plots dreigden om me te arresteren. Tenslotte heb ik dan betaald om van het gezaag af te zijn! Ik betaalde ten slotte 150 USD opleg! We sturen een klacht naar booking.com en geven een keislechte online beoordeling. 

Na anderhalf uur vertrekt ons busje richting Battambang. Met een norse chauffeur die geen Engels spreekt. Wat is dat hier voor een dag? Het zit even niet mee...

Bart