Reisverhaal «first days incredible India»

lang op weg met Bart en Joke | Indië | 0 Reacties 26 April 2018 - Laatste Aanpassing 30 April 2018

26 april: naar Mumbai

Opstaan en wegwezen

Het is 5 uur als we opstaan. Nog steeds moe na een woelige nacht waar de adrenaline ons ergens tussen slapen en wakker hield. We vertrekken drie kwartier later met onze huurauto richting luchthaven. Het doel om in een half uur klaar te zijn, hebben we alweer niet gehaald. In de auto drink ik nog een laatste blikje cola. Iets wat ik nog nooit deed om 6 uur ’s morgens, maar je moet alles een keer gedaan hebben in je leven. Met een beetje chips erbij smaakt het voortreffelijk.

Vliegen naar Mumbai

De vlucht vertrekt op tijd en verloopt vlot. Alhoewel vlot, we zitten 8 en een half uur op een groot en halfvol vliegtuig wat ons extra plaats heeft. In Kuala Lumpur hebben we minder geluk. Nadat we nog eens een hamburgertje opgegeten hebben in de transferzone gaan we naar de gate. Daar wordt meegedeeld dat de vlucht 2 uur vertraging heeft. We installeren ons op het tapijt en rusten wat.

Om kwart over 8 ’s avonds stappen we op het vliegtuig waar we als het ware al in Indië terecht komen. Het vliegtuig zit vol met Indiërs, het is misschien gek maar je ruikt al de curries, ook al komen al die mensen van de zonnige bestemming Bali en hadden een tussenlanding op Kuala Lumpur richting hun thuisland.

We vliegen een goede 4 uur en slapen wat want voor ons gevoel is het al midden in de nacht.

Aankomst in India

De aankomst in India gaat vlot, we moeten eerst nog een formuliertje invullen en overhandigen dan onze visumformulieren samen met ons paspoort aan de douanebeamte. Die traag maar secuur de gegevens intikt en ons dan binnenlaat in het land. Na nog eens een controle van paspoort staan we bij de bagagebanden en onze zak is al van de band gehaald en ligt op een hoopje tussen wat andere stukken. We halen hem ervantussen en lopen naar de uitgang waar we weer gecontroleerd worden.

Bart Delaere staat op het blaadje die de hotelchauffeur vasthoudt. Hij brengt ons in een ritje van een halfuur naar ons hotel. The dragon Fly Hotel. We boekten een appartement maar krijgen een hotelkamer voor de eerste nacht omdat het al zo laat is. Om 1u30 zitten we er eindelijk in na een reis van meer dan 24 uur!

27 april: naar het pretpark

Esselworld

Hoe raken we er?

Het is op 20 km van ons hotel. We nemen eerst een taxi en dan de ferry die ons aan de ingang van het pretpark afzet.  We zoeken een taxi die ons wil brengen en onderhandelen over de prijs. Voor 500 INR lukt het. Er is geen airco in de auto, de chauffeur spreekt geen Engels, het verkeer zit bij momenten blokvast,… Het is meer dan een uur in de taxi zitten. Maar het is 'atcha', het is oké...

Het pretpark binnenkomen

HET pretpark in India, zo lees ik het toch. Tijd om onze kinderen eens te verwennen. En, we denken dat dit misschien de ideale kennismaking om een beetje te wennen aan de temperatuur en de mensen.

freaky friday

Op vrijdag is er een speciale actie: tickets aan de helft van de prijs. We probeerden dit te boeken vanuit Australië. Meerdere keren geprobeerd, veel tijd ‘verloren’ en niet gelukt. Blijkbaar kan je niet betalen met internationale betaalkaarten. Grrr...

Aan de ingang proberen we dan dit voordeeltarief te krijgen. Maar nee: je moet dit voor 9 uur ’s morgens kopen. Grr again… We proberen toch nog omdat we het niet fair vinden dat we niet konden betalen. We stuurden zelfs een mail maar daar kregen we geen antwoord op. Ze beloven eerst dat het wel zal lukken, dat we een beetje moeten wachten. Na een extra halfuur te wachten, blijkt dat het toch niet zal lukken. Ok We kopen gewoon tickets. 

De attracties

De attracties lijken zo uit de Meli te komen. Ze zijn best wel leuk, maar vertonen toch al enige slijtage. Sommige lijken op kermisattracties van de jaren ’80, bv. Hoola hoop.

Er loopt wel wat volk rond, maar eigenlijk moeten ze nooit lang aanschuiven. En laat dat nu zo geweldig zijn voor de kinderen. Het langst moeten de meisjes aanschuiven voor een nieuwe attractie: de tunnel twister ( virtual reality coaster). In een rups moet je een speciale bril aandoen. Terwijl je een ritje maakt met de rollercoaster zie je jezelf als knuffelbeer en gebeuren er grappige dingen. Misschien wel de topattractie.

Stan vindt de boksauto’s zo fantastisch dat hij er meerdere keren opgaat.

Myrthe gaat na lang twijfelen op een attractie die volgens mij ook in Walibi staat. De Daltons geloof ik. Je zit in een stoel, na aftellen schiet je pijlsnel verticaal naar boven, en dan val je terug naar beneden, en dit gaat een paar keer door. Mijn hart staat af en toe stil want ik weet echt niet als we de veiligheid helemaal kunnen vertrouwen. Myrthe durfde eerst niet. Het eerste wat ze vraagt als ze opnieuw veilig beneden is: mag ik nog een keer?

Nina vond alles superleuk…

Bij de ‘splash’, een soort boomstammetjes, wordt iedereen drijfnat. De kleren moeten uitgewrongen worden! Maar het is zo warm dat de kleren heel snel drogen.

Om de dag volledig kindvriendelijk te maken eten we ’s middags een stuk pizza en in de namiddag mogen ze een ijsje kiezen.

Het is voor Indiërs niet onbeleefd om te staren naar mensen en dat merken we. Blond en superknap natuurlijk... 

28 april Indische pech met wat sightseeing

We willen heel graag van wat overbodige bagage vanaf en pakken de avond ervoor een rugzak met onze ‘te veel en niet meer nodig bagage’ in om op te sturen naar ons Belgenland. Dikke truien, speelgoed wat soevenirs. We nemen de trein naar het Bumbai Central.

Sporen in Mumbai

In Mumbai zijn er 3 spoorlijnen: de Central Line, de Western Line en de Metro.

Treinen

Central Line loopt door Gatkophar station tot aan het Victoria station

Western Line loopt van Bolivar in het noorden naar Churchgate in het ziden van de stad

Tickets

Treintickets kosten gemiddeld INR 20/ volwassene voor een redelijke afstand. Tussen een 4-tal stations betaal je amper 5/volwassene. Kinderen aan de helft van de prijs. De trein is goedkoper dan de metrolijn. In het station zijn er ‘Ticket Counters’ soms aangegeven als ‘Booking Office’. Waar je in de rij staat voor een ticketje. Er zijn kassa’s voor eerste klas en aparte voor 2^de klas. Er kan soms wat gedrumd worden in de rij. Daar zijn ze hier specialist in, gewoon voorsteken en drummen! 

De trein nemen

De trein nemen is een avontuur op zich. Er zijn twee soorten treinen de Slow-train, die in ieder klein stationnetje stopt en de Fast-trein, die enkel de grotere aandoet. Op het aankondigingsbord aan het perron staat een S of F.

Als de trein aankomt staat hij minder dan 30 seconden stil. We staan dus klaar om erop te springen. Als de trein vertraagd dan springen de mensen er al uit. De eerste keer dat we de trein in springen (voor Joke was dit heel letterlijk want de trein vertrok al toen zij erin sprong) zaten we in een eerste klas gedeelte met onze 2^de klas kaartjes. Maar er is nooit controle op de trein zelf. De tweede keer lukt het ons wel om in 2^de klas te zitten. Dan vertrekt de trein weer en sommige mensen kunnen nog net op de al rijdende trein springen. Tijdens de rit hangen er ook veel buiten de deuren want die gaan nooit dicht. Levensgevaarlijk.

Treintickets zijn wel spotgoedkoop!!! Je zit gemakkelijk een uurtje op de trein voor minder dan een halve euro met z’n allen.

Ik zie er wel heel weinig vrouwen. Veel mannen nemen de trein van en naar hun werk. En de vrouwen blijven thuis. Er zijn wel aparte coupés voor vrouwen. Daar is er ook vrouwelijke begeleider. We worden er heel erg aangestaard. Maar meestal is er wel een vriendelijke Indiër die wat Engels spreekt en die een babbeltje wil maken. Fijn! Al moeten we er ook wel bijvertellen dat hun Engels dikwijls heel moeilijk te begrijpen valt!

Naar het postkantoor

Aan het station Mumbai Central is er een hoofdpostkantoor. We stappen er binnen en zien een klein kantoor met 6 loketten en veel mensen die niets zitten te doen. We vragen hoe we onze spullen kunnen opsturen. ‘Het moet in een doos.’ Krijgen we als antwoord. Dus gaat Bart op zoek naar enkele dozen die hij in een plaatselijk winkeltje met computerproducten vindt. De plakband om alles dicht te tapen komt uit het schilderszaakje wat verderop in een steegje. Weer in het postkantoor horen we dat iets opsturen via de trage post ruim INR 900 kost per kilogram. We hebben 8 kg. Dat wordt dus een dure bedoening. En dan ook niet zeker te zijn of het wel goed zal aankomen. We besluiten om alles niet op te sturen en mee te zeulen door India. Bart loopt vervolgens een hele dag door een heet Mumbai met een kolos van 8 kg op zijn rug!

We nemen vanuit het postkantoor een taxi naar het Victoria Station. Prachtig mooi gebouw!!! We lopen vervolgens langs het fort en door de kleine straatje en voetpadwinkeltjes naar de Gateway of India.

Gateway of India.

Deze monumentale toegangspoort aan de rand van het water is zoals de naam het zegt de toegang tot India. Ze staat te blaken in de zon en is één van de highlights van Mumbai. Vele verkopers proberen je een mooie foto aan te smeren die ze direct kunnen afdrukken. Op dit plein zien we veel mensen wachten om in te schepen op één van de vele bootjes die je naar Elephant Island varen. De verkopers van de tickets klampen je aan om hun elephant-tickets bij hen te kopen.

Wij zoeken een schaduwplaatsje bij de enige boom die wat schaduw werpt en worden meteen gevraagd om foto’s te laten nemen van onze 3 blonde kopjes. Iedereen haalt z’n smartphone boven en wil met onze blondjes erop. Het wordt wat hectisch als er echt getrokken en geduwd wordt. Bart roept dan plots, stop! Iedereen stopt inderdaad als ze zien dat ook de kinderen het niet meer leuk vinden. Er is toch nog een fotograaf die je foto’s probeert aan te smeren van het monument die er zijn brood in ziet en hij sleurt Stan bijna bruut mee om samen met een toerist op de foto te staan. Dit gaat niet door en Bart maakt hem boos dat het nu welletjes is geweest.

Nadat de gemoederen bedaard zijn kunnen we lunchen. We beslissen na wat raad te gaan vragen in de ticketkantoortjes voor de boottochtjes naar Elephant-Island dat het daarvoor te heet is. Je bent ook 4 uur onderweg. 1 uur varen, een uur wandelen, een kort bezoek en dan nog terug. Dus wandelen we richting Coloba Market.

Coloba-Market

Dit is een straat met de typisce Aziatische winkeltjes die het voetpad versieren. We wurmen ons tussen de vele kopers. We kopen elk een zonnebril en Nina krijgt uit een schoenenwinkel nieuwe sandalen. Na wat geslenter en geshop wandelen we terug naar Victoria Station om terug te keren naar huis. Plots passeren we ‘Bombay Vintage Restaurant’.

‘Bombay Vintage Restaurant’

We hadden al gelezen dat dit een erg lekker restaurantje is. We kijken even op de kaart en voelen onze magen knorren, ook al is het pas 16u. We stappen binnen en eten heerlijk indisch in een gezellige zaak. De smaken zijn enorm en we genieten. Tis wat aan de duurdere kant maar het is erg lekker. 

We sporen terug naar ons hotel en kruipen allemaal uitgeteld in bed.

29 april: Sloppenwijk

Wandeling in de slongs: Reality Tours Dharavi slum tour 

Deze tour hebben we pas gisterenavond geboekt. Eerst gingen we voor de toeristische hoogtepunten gaan en een bezoek brengen aan de elephant caves. Maar het is zeer warm om daar naartoe te gaan. En eigenlijk, wilden we liever de sloppenwijken bezoeken. 80 procent van het geld dat ze verdienen met de activiteiten van reality tours gaan naar de gemeenschap. Ze investeren vooral in beter onderwijs.

Om 10 uur hebben we afgesproken aan het station van Mahim station. De gidsen staan er al klaar.

programma (even gekopieerd...)

Recycling Area

Metal and plastic comes from all over the world to Dharavi to be recycled. See the entire recycling process from sorting to the finished plastic pellets

Rooftop Visit

The tin hutments that house so many human lives stretch on as far as you can see. You will never forget this view!

Community Centre

Our Community Centre, supported by funds from the tour, provides education in English, computers and life skills to the teenagers and young adults of Dharavi. Other activities such as sports, dancing, and yoga are also hosted at our community centres.

Popaddom Making

Two tons of food is produced every day in Dharavi and a large part of that is popaddoms, the essential appetizer or side dish of many Indian meals. They are typically made by women in Dharavi in the residential areas.

Kumbharwada Pottery Colony

The Kumbbharwada neighborhood is more than 150 years old and is the oldest part of Dharavi. Artisans create various types of earthen pots that are shipped all over India.

We leren enorm veel bij en komen voortdurend ogen tekort. Foto’s mogen we niet nemen tijdens deze toer. Je kan wel foto’s zien op de website: www.bit.ly/dharaviphotos

De sloppenwijk

In deze wijk leven er ongeveer 1 miljoen mensen op anderhalve vierkante kilometer. Het is de tweede grootste slum van Azië. Eerst zien we het recyclageproces. Plastic afval wordt gekocht van hotels, ziekenhuizen, … om hier verwerkt te worden. Plastic uit India maar ook uit buurlanden. Het plastic wordt verpletterd, dan gewassen, gedroogd op het dak, dan gesmolten tot lange, dunne plastieken draad. Die werd dan in stukjes gehakt om plastieken pellets te maken. En deze pellets gaan dan naar fabrieken waar ze er stoelen, tafels, … van maken. Alle harde plastieken. Alles wordt met de hand gedaan behalve het pletten. Daarvoor hebben ze pletmachine. Maar ze hebben geen geld om zo’n machine te maken, ze maken die machine zelf. We zagen in Cambodja een gelijkaardige machine om crunched ijs te maken. We zien ook enkele mannen zo’n machine bouwen. Die mannen kunnen niet lezen of schrijven maar ze kunnen wel machines bouwen. Die machines worden ook verkocht. We zien hoe ze de plastieken stukjes wassen en zeven. Hier werken uitsluitend mannen. Ze wonen hier terwijl hun vrouw en kinderen ergens anders wonen. Voor een loon van 200 inr (2,40 euro) per dag werken ze 8à10 uur, 6 dagen in de week. Met dit geld moeten ze hun vrouw en kinderen onderhouden. Het zijn natuurlijk ook geen gezonde werkomstandigheden, maar de meesten zijn blij dat ze werk hebben en hiermee kunnen overleven.

Kleding- en leerindustrie

De kledingindustrie is de vierde grootste industrie van India. Leerindustrie de tweede grootste. En recyclage de derde grootste. We zien verschillende huisjes waar ze kleren aan het naaien zijn. Zo worden er krulletjes op hemden genaaid. Die hemden gaan dan naar de fabriek waar ze hun merk erin naaien.

We zien ook mannen bezig met leer. Hele pakken met leren vellen liggen gestapeld. Sommige worden voorzien van een print zodat er uitzien als ‘slangenleer’. Wordt met de machine gedaan. In een klein winkeltje krijgen we nog wat meer uitleg. Je wordt helemaal niet aangespoord om iets te kopen. Laat dat nu juist zo aantrekkelijk zijn om er wel iets te kopen. En het feit dat mijn Cambodjaanse sjakos zijn beste tijd heeft gehad. Ik vind er een mooi sjakosje gemaakt van waterbuffelleer. Gemaakt in slongs. Voor een mooie prijs:18 euro. Voor het goeie doel.

De economische activiteit is gigantisch in deze slum.

Kleine ruimtes, smalle gangetjes

We wandelen een stukje door hele smalle gangen. We moeten opletten waar we stappen (veel plasjes, losse stenen, soms wat afval,…) Ook (vooral Bart) moet opletten voor de lage elektriciteitskabels… Links en rechts zien we de vele deuropeningen. Stilstaan hoort er niet bij, maar we kunnen wel binnenpiepen in de huizen. Piepklein zijn ze, met heel veel mensen binnen. In dit stuk wonen wel gezinnen. Heel veel kinderen lopen er rond. Tafels en stoelen zie ik niet. In deze kleine huisjes slapen de mensen op de grond. Er leven zo’n 5 à10 mensen in. De helft slaapt beneden, andere helft boven. De matrassen worden ’s avonds uitgerold. Er is stromend water en elektriciteit. Toiletten zijn er dan weer niet. Wel publieke toiletten, maar niet genoeg. 700 toiletten voor 1 000 000 mensen. Enne… die worden maar 1 keer per week schoongemaakt. Gelukkig zijn wij nog eens naar een gewoon toilet geweest voor onze wandeling startte. 

Ik mag er niet aan denken hoe het hier uitziet als het regenseizoen is…In de huisjes regent het ongetwijfeld lekker binnen. 

Pottenbakkers

We wandelen door de straten waar potten en olielampen gemaakt worden. In oktober is er een driedaags festival in India. Bijna alle olielampen die dan gebruikt worden, komen van hier. Stan zegt: o, jammer dat we hier dan niet zijn We passeren langs de ovens waarin de potten gebakken worden.

Indiase jongens

Onze gids vertelt ons nog wat meer over de verschillen tussen jongens en meisjes in India. We vertelden haar dat wij leerkrachten zijn en van daaruit wou ze precies ook haar verhaal kwijt. In India heb je 2 soorten scholen: publieke en private. In publieke scholen zitten kinderen samen met zo’n 60 kinderen per klas (10 jaar gelden nog meer: 140 kinderen was zelfs mogelijk). Deze scholen zijn kosteloos. Je moet wel een uniform en boekentas kopen.

Het onderwijs is er niet echt goed. Je hebt ook private scholen waar je met zo’n 25 kinderen per klas zit. Beter onderwijs. Kost wel wat natuurlijk.

En nu komt het: het is heel normaal dat meisjes naar publieke scholen gaan en jongens naar private scholen. Onze gids heeft 2 zussen, die zijn naar publieke school geweest en ze heeft 1 broer die naar de private school mocht.

Het harde leven van een Indiase vrouw

Als vrouw mag je heel veel dingen niet zelf beslissen. Je mag niet kiezen wat je wil studeren (als je al de mogelijkheden krijgt om nog te studeren). Je mag je man niet zelf kiezen. Er wordt meer geld uitgegeven aan je huwelijk en bruidsschat dan aan je onderwijs. En dan nog iets onvoorstelbaar: je mag als vrouw niet kiezen hoeveel kinderen je wil. Als je man en zijn familie nog meer kinderen willen, dan wordt je verwacht daarvoor te zorgen! Veel gezinnen hebben heel wat kinderen omdat het maar niet lukt om een jongen te krijgen. Zo vertelt onze gids ons dat zij de oudste is binnen het gezin (en eigenlijk nog gewenst), dat haar 2 zussen helemaal ongewenst geboren zijn, en dat haar kleine broer zeer welkom op deze aarde werd geboren. Er wordt wel anticonceptie gebruikt, maar dat moet dus goedgekeurd worden door de schoonfamilie. Onze gids is dus opgegroeid in de sloppenwijken en heeft het toch ver geschopt. Ze heeft verder gestudeerd. Trouwen wil ze voorlopig niet doen als ligt dat wel heel gevoelig. Ze vertelt me dat er dikwijls kinderen vermoord worden door hun eigen ouders als ze niet trouwen met de uitgekozene… Brrr… 1 jaar geleden heeft ze Engels geleerd en eigenlijk spreekt ze dat al behoorlijk goed! Dankzij haar job als gids is dat alleen maar verbeterd. Heel trots vertelt ze ons dat zij het later anders wil aanpakken dan haar eigen ouders. Jongen of meisje: gelijke kansen, gelijke liefde,… Ik hoop oprecht voor haar dat dat zal lukken.

Evaluatie van de wandeling

Heel geslaagd! Goeie gidsen! Blijkbaar bestaan er enorm veel vooroordelen over deze sloppenwijk (vooral ook door de Indiërs zelf). De mensen denken dat ze er leven in erbarmelijke omstandigheden en dat ze er niet werken. Door deze toer te doen ontdek je dat dit helemaal niet zo is.

Stan zegt op het einde: het was heel leuk. De gidsen waren supergrappig. Op het einde waren een paar gidsen die meewaren met een andere groep grapjes aan het uithalen met hem. Hij vond het ook leuk om 2 miniratjes te zien. Tja,… hoort er natuurlijk ook bij. De grote geiten die er rondliepen vond hij minder leuk.

Een leuke ontmoeting

Deze morgen leren we 2 meisjes kennen, 1 uit USA en 1 uit Canada. Superlieve meisjes!!! Ze studeren volgens een heel speciaal systeem. Hun universiteit reist rond de wereld. Met hun afdeling (zo’n150 studenten) reizen rond de wereld. Zo waren ze al in Berlijn, Buenos Aires, Seoul, … De afgelopen maanden studeerden ze in India. Hun studieperiode wordt nu enkele maanden onderbroken. Tijd om nog wat te reizen en het thuisfront te bezoeken. Hun groep bestaat uit studenten van over de hele wereld. Ook veel Europeanen. Wat een machtig idee. En het blijkt nog heel betaalbaar te zijn ook. Fiona vertelt me dat het goedkoper is dan dat ze zou studeren op 10 minuten van haar huis… Waw, Myrthe vindt dit ook een geweldig plan en wij eigenlijk ook! Minerva heet hun universiteit. We zijjn erg onder de indruk. Zij is dan weer onder de indruk van ons verhaal. Ze vindt het fantastisch dat wij zo’n reis maken met ons gezin. Ze hoopt op een dag hetzelfde te kunnen doen met haar gezin. Haar tante woont in Mumbai. Toen ze 8 jaar oud was, is ze voor de eerste keer naar India gekomen. Ze vertelt ons dat dat haar enorm aangegrepen heeft en dat haar leven toen veranderde. Vooral in de zin van: dankbaar zijn voor alles wat je thuis hebt. En eigenlijk is dat ook wel ons doel voor onze kinderen. De voorbije dagen in Mumbai hadden we geen tijd om les te geven maar ze hebben zoveel bijgeleerd…

Bezoek van de grootste publieke wasplaats van Mumbai: dhobi ghats

We nemen de trein naar Mahalaxmi om er de grootste publieke wasplaats te bezoeken. Vanop de viaduct die over de sporen naar het station gaat, hebben we een mooi zicht op de wasplaats. Hier komen alle lakens en handdoeken van de hotels toe om te wassen. Maar heel wat kledij wordt hier onder handen genomen. Grote wasbassins zijn hier naast elkaar gebouwd. Ze zij ongeveer een vierkante meter groot en gevuld met zeepwater. De was wordt hier door de mannen gedaan. Het is allemaal handwerk en hard labeur, zeker in de hitte. Er is nu geen wassen aan de gang want alles hangt te drogen in de felle namiddag zon.

Vroege terugkomst op ons appartement

We hebben genoeg indrukken opgedaan vandaag en beslissen tijdig terug te keren. Tijd om valiezen te maken, klein beetje schoolwerk, eens te bellen,… En te bekomen.