Reisverhaal «Jodhpur, the blue city»

lang op weg met Bart en Joke | Indië | 0 Reacties 04 Mei 2018 - Laatste Aanpassing 07 Mei 2018

3 mei: met de trein naar Jodhpur

Met de trein, altijd een avontuur

We stappen in een Uber-taxi richting het treinstation van Jaipur. Na 10 minuten zijn we er al en we vragen even aan de ‘booking office’ waar we moeten zijn. Een strenge juffrouwachtige dame toont me met een aanwijsstok een aantal krabbels op een whiteboard. Ik concludeer eruit dat we om 5 voor 11 op spoor 5 moeten zijn om in te stappen. Er worden nog wat woorden Hindi naar mij gesmeten maar daar begrijp ik niets van. Ik bedank met een Indisch hoofdknikje. We stappen naar het juiste perron en daar vernemen we dat de trein een uurtje vertraging heeft. Niet dat dat meteen duidelijk is. We kopen wat snacks en drankjes en wachten op het perron. We worden hier echt aangestaard. We nemen er genoegen mee want staren is in India een deel van hun cultuur en wordt als niet onbeleefd gezien. Maar toch voelt het heel bedreigend: zeker als we af en toe helemaal omsingeld worden terwijl we gewoon op onze valies zitten. De trein arriveert inderdaad een uurtje later dan gepland. De wagon waar we moeten opstappen stopt voor onze neus. We waren dan ook goed ingelicht. We waren gaan zitten bij het digitaalbordje met het nummer van onze wagon: A2. Dit blijkt dus te kloppen.

Bij het opstappen merken we dat we elk een bed hebben. Onze plaatsen liggen in de lengte van de wagon tegen de rechterkant langs de ramen. Het is hier ook proper: een man komt de vloer van de wagon poetsen. We maken het gemakkelijk en de kids maken van hun bed een echt kamp. Stan begint onmiddellijk met het maken van zijn bedje. Er zijn nl. lakens en een kussen. We geven de kids wat schoolwerk waar ze een tijdje zoet mee zijn. Deze rit duurt 7 uur, maar dat gaat verbazend snel.

We vroegen aan Nina om wat zinnetjes te typen over de treinreis. Hier is haar korte verhaal:

We nemen de trein van Jaipur naar Jodhpur.

Op het perron moeten we lang wachten

Dan moeten we zeven uur op de trein zitten

Wij zagen dat niet zitten

Maar we vonden dat superleuk.

We hadden in de trein bedden

op de trein moesten we superveel werken

we keken ook een filmpje

Voor dat we er erg in hebben staan we op het perron van het station van Jodhpur. Met een tuktuk en wat hard onderhandelen over de prijs, tuffen we naar Dylans Café and Guesthouse. We worden er hartelijk ontvangen.

Jodhpur staat ook bekend als de blauwe stad. Heel wat huizen zijn indigo geverfd. Oorspronkelijk was dit enkel zo om de huizen van de hogepriesters te herkennen maar doorheen de tijd verfde meer en meer mensen hun huis blauw. Het zou een koelend effect hebben in dit woestijngebied en de insecten afweren. Het is echt wel prachtig om in de kleine straatjes rond te wandelen en af en toe naar binnen te piepen. Je ziet de mooiste binnenplaatsjes, blauwe muren en groene deuren,... Lachende gezichten van bewoners. 

Dylans Café and Guesthouse

Dylan is een kleine hostel. Ze doen super hard hun best voor ons. Ze sloven zich werkelijk uit. De kamers zijn eerder klein en warm, maar je kan ook op het dakterras slapen. Het dakterras is heel gezellig ingericht. de hostel is niet super proper maar zeker ook niet vies. Het eten is er heel erg lekker en goedkoop. Maar we moesten wel héél lang wachten.

De eigenaars zijn broers en komen uit de woestijn, van arme komaf (zijn nooit naar school kunnen gaan), zijn aan het sparen om een soort van resort in de woestijn te openen ooit. Zalige kerels, hippies eigenlijk. We ervaren zo ook het contrast van het Indisch leven: egoïsme, chaos, snelheid, rumoerigheid, etc op straat tegenover zorg, gastvrijheid, openheid en gechill binnenshuis. De eigenaars slapen op het dak. Het is pokkewarm dus veranderen we onze kamers met enkel ventilator in een kamer met een moderne airco en één met een préhistorische Indische airco. Een systeem dat je moet opvullen met koud water. Het maakt een dof luid geronk.

Het avondmaal is lekker maar we moeten lang op ons eten wachten. Stan houdt het niet meer vol en we moeten hem wakker maken als eindelijk ons eten op tafel staat!

4 mei: Jodhpur Fort

We ontbijten met wat fruit op onze kamer en tegen negenen zijn we de stad in. Het is een gekronkel van kleine straatjes tot we bij het plein met de klokkentoren zijn. We zien langs straat van alles gebeuren en foto’s worden een onderdeel van deze korte wandeling. Op het plein zoeken we naar het Royal café, maar dat blijkt nog niet open te zijn. Ze zouden daar heerlijke koffie hebben. De koffie smaakt even heerlijk bij de lassieshop op de hoek aan de noordelijke stadspoort. ‘OM lassiecorner’ heeft ook lekkere verse lassies. Een lassie is een fruitmix op basis van melk. Het is dik en stroperig, lekker fris en overheerlijk van smaak. We kiezen voor mangolassie en pineapplelassie.

We springen in een tuktuk die ons voor 100 INR naar het fort brengt van Jodhpur. Dit is DE toeristische attractie van Jodhpur.

Jodhpur Fort

Ingang: 600 INR/ volw en 400/ kind of student (voor Stan moeten we niet betalen. Audiogids is inbegrepen) Officiële gidsen te regelen aan het kantoor voor 300 INR.

Prijzen zijn serieus opgeslaan. In 2017 nog 400 INR/volw

Je mag geen voedsel meenemen naar binnen. Drank mag wel. Ze controleren rugzakken. Onze bananen eten we op voor het bezoek, de koekjes geven we in bewaring aan de ingang.

MEHRANGARH FORT

Het is één van de grootste forten van India. De bouw ervan is echt wel magnifiek! Doordat het laagseizoen is, zijn er niet superveel toeristen. Het fort is gebouwd in 1460 door Rao Jodha. Het ligt 125 m boven de stad. Het is ingesloten door heel dikke muren. De muren zouden zo’n 36 meter hoog komen en 21 meter breed zijn. Het is heerlijk genieten op de mooie binnenplaatsen.

Er zijn zeven poorten, waaronder Jayapol (wat 'overwinning' betekent) en Loa Pol. Bij de Loa Pol zie je ijzeren pinnen op de poort. Vroeger gebruikten de vijanden olifanten om aan te vallen. Deze pinnen doodden de olifanten. Aan de binnenkant zien we handjes op de muur geschilderd staan. Veel Indiërs stoppen er even. De handafdrukken wijzen naar een wreed gebeuren. Als de maharadja omkwam, doodden ze de vrouw. Ze moest zichzelf opofferen. Zonder haar man, had haar leven geen zin meer. Dit heet ‘sati’. Beknopte uitleg: sati= deugdzame vrouw. Een weduwe werd samen met haar overleden man op de brandstapel geplaatst. In principe was dit een vrije opoffering maar in de praktijk werd dit een stuk opgelegd. Het gebeurde bij ongeveer 1% van de vrouwen, maar veel meer bij vrouwen van hogere kasten.

Het museum in het Mehrangarh-fort toont wapens, kostuums, schilderijen, draagzetels om op de olifant te plaatsen (en daar mocht de maharadja in zitten).

De betekenis van ‘Mehrangarh’ verwijst naar de zonnegod, de belangrijkste god uit de Rathoredynastie.

Het is tof dat de wachters in traditionele kledij gekleed zijn. We zien verschillende vertrekken. De slaapzaal vonden wij heel indrukwekkend. Je ziet hoe er systeem bedacht werd om de koning koelte toe te brengen terwijl hij sliep. Een wapperdoek met touwtjes aan werd bediend vanuit een ander vertrek.

Vervoer terug

Vervoer terug: we denken 100 RS om naar boven te komen, dat betekent ook 100 RS om naar beneden te gaan met de tuktuk (of zelfs minder want het kost minder brandstof). Maar dat blijkt niet zo evident. Eerst vragen we aan een taxichauffeur die toch terug naar beneden moet, om ons mee te nemen. Maar hij weigert dat te doen voor 100 RS. Een tuktukchauffeur maakt hem ook kwaad , heftige discussie tussen die twee. De tuktukchauffer wil ons ook niet naar beneden brengen voor 100. We zijn ervan overtuigd dat dit de correcte prijs is (vertelde Dylan ons ook) dus gaan we wat verder op een soort parking iemand zoeken. Het lukt eerst ook niet hoor. Ach nee, want ze moeten parkeergeld betalen om hier te wachten. Normaal dus 120 RS. Nu, voor 100 RS lukt het plots toch. Het is misschien stom om over kleine bedragen te discussiëren maar het hoort er gewoon ook bij.

Plein met klokkentoren

Als we terug afgezet worden bij de klokkentoren, wandelen we daar wat rond. Heel veel bedrijvigheid, vooral de kraampjes met kleurrijke kleren spreken ons aan. Verschillende mensen porren ons aan om de shop ‘blue bohemian clock tower’ te bezoeken. Ze willen ons er zelf onmiddellijk naartoe brengen. Dit komt nogal geforceerd over maar we nemen er uiteindelijk toch een kijkje. Vooral omdat het naast minikraampje van een fruitverkoper is waar we deze ochtend bananen kochten. We beloofden Stan om er terug te gaan en watermeloen te kopen. Maar eerst stappen we het winkeltje binnen. De man is héél erg vriendelijk (en wij nog erg terughoudend). Myrthe past verschillende broeken. De meeste zijn te groot en te speciaal qua model (vindt zij toch). Ik pas ook allerlei broeken (en aangezien ik wel hou van speciaal kies ik er een paar uit).

Hoe profileer ik me in India?

De prijzen blijken enorm goed mee te vallen. Aangezien het laagseizoen is, heeft hij heel veel tijd. Hij vertelt ons van alles: 1 van zijn jeugdvrienden zijn droom was om met blanke vrouw te trouwen. Hij woont in Gent samen met Lien. We krijgen foto’s te zien.

We krijgen allerlei tips voor Jodhpur, maar ook hoe we ons best opstellen in India om niet te vaak bedrogen te worden. Elke verkoper vraagt hetzelfde: ‘Where do you come from?’ ‘Where do you stay?’ ‘How long in India?’ Zo maakt die verkoper een soort profiel van zijn mogelijke kopers en bepaalt hij ook zijn vraagprijs.

We kunnen beter zeggen dat we vrijwilligers zijn en enkele maanden in Mumbai vrijwilligerswerk gedaan hebben. Een goedkoop backpackershotel waar je verblijft geeft een goedkopere prijs dan een sjiek hotel. Als je lang op reis bent, betekent dat dikwijls ook dat je niet snel iets zult kopen. Allee hop, weer bijgeleerd.

Henna

Ik wil heel graag henna laten plaatsen, hij vertelt dat eigenlijk supereenvoudig is en dat we best eens zelf kunnen experimenteren. Met een drietal tubes gaan we zelf eens aan de slag gaan. You tube zal ons wel helpen. We kiezen ook nog boekjes uit met een leren kaft voor alle kids en een portemonneetje. Eigenlijk wil ik er nog meer kopen maar onze bagage is nog steeds te groot. Het opsturen van een postpakket bleek veel te duur te zijn in Mumbai maar Vicky wil ons helpen. No problem, i can help you sir!!

Pakketje opsturen

Hij heeft zelf zakencontacten in Europa en hij toont ons hoe zijn pakketten verstuurd worden. Ojei, joepie, jei, tjoelala: zo kunnen we pakket opsturen en nog wat souvenirs kopen. Tot nu toe had ik daar niet zoveel behoefte aan maar in India heb je zoveel mooie stoffen. Zo kunnen we nog wat langer nagenieten van onze grote reis…

Na zeker twee uur in de winkel te zitten, kopen we dus ons fruit (Stan en Nina kwamen zot van zolang wachten in de shop). Terug in Dylan’s guesthouse nemen we een verfrissende douche en trek ik mijn nieuwe jumpsuite aan. Stan kleurt een tekening, Myrthe maakt een korte rekenles en Nina typt een klein beetje op de computer.

Priya Restaurant

We wandelen door de drukke binnenstad naar een plaatselijk restaurant. Het verkeer is enorm druk. Af en toe worden we tegengehouden, aangestaard, aangeklampt, … Rond de kloktoren lijken er al heel wat mensen ons te kennen: from Belgium. ‘manneke pis’

Het is moeilijk stappen zonder echt voetpad. Op de gewone weg moet je opletten dat je niet overreden wordt door brommers, tuktuks, auto’s,… Oorverdovend getoeter maakt het wandelen lastig.

In het restaurantje kiezen we voor een dosa (Zuid-Indisch gerecht): een grote pannekoek gemaakt van rijst, linzen en water gevuld met een aardappelmengeling. Niets pikant aan, iedereen vindt dit heerlijk!!! We bestellen ook Tali: verschillende hapjes met chapati brood. Ik moet 2 keer broodjes bijbestellen, iedereen heeft heel veel honger. Stan zegt dat hij wel 20 chapati’s wil eten. Zoveel zijn het er niet maar toch, hij heeft er zeker 4 gegeten. Heel bescheiden rekening: nog geen 500 rs, d.w.z. 6 euro. Rustig is het er niet, geen ramen of airco, heel veel straatlawaai. Maar heerlijk en goedkoop!!

5 mei: Bishnoi- toer

Om 8 uur hebben we een afspraak om een tour te starten naar de landelijke omgeving van Jodhpur. Geheel tegen de verwachtingen in, staat onze chauffeur al op ons te wachten. Indiërs kunnen dus ook gewoon te vroeg zijn.

Bishnoitour

In de legerjeep

In een oude legerjeep vertrekken we op pad naar verschillende gemeenschappen. Het is wel eventjes rijden om de stad uit te komen. Heerlijk is het om naar het rustiger platteland af te reizen. We passeren een dorpjes waar zeker 50 mensen in een groepje aan de kant van de weg zitten. Elke ochtend komen heel wat mensen naar hier op zoek naar werk. Allerlei klusjes. 80 % van hen vindt een werkje waarbij hij/zij enkele roepies verdient. Het is wachten tot 9 uur, als ze dan nog geen werkaanbieding kregen, mogen ze terug naar huis keren.

Pottenbakkerij

Onze eerste stopplek brengt ons naar een paar huizen waar er potten worden gebakken op een erg traditionele wijze.

Het landschap wordt alsmaar dorrer hoe verder we rijden. Plots zien we een hele groep gesluierde vrouwen opduiken. Onze gids vertelt ons dat ze betaald worden door de overheid om hier een enorme put te graven. Zeer zwaar werk volgens ons.

Bishnoi-gemeenschap

Onze volgende stopplek is bij de bishnoigemeenschap. Het lijkt meer een sekte dan een religieuze groep. De Bishnoi stam zijn bekend als de eerste ecologisten. Bishnoi betekent 29, en ze leven volgens 29 principes.

Het schoonhouden van jezelf en je woonomgeving ter voorkoming van ziektes bijvoorbeeld (en het valt ons op dat het hier inderdaad extreem proper is).

Kledij: felgekleurd voor de vrouwen en wit voor de mannen als symbool van overtuiging. Getrouwde vrouwen dragen grote ringen door hun neus (vooral bij oudere vrouwen).

Vegetarisme. Ze gebruiken ook geen eieren omdat daar kuikens in groeien. Wel melk en yoghurt.

Geen geweld gebruiken.

Als vrouwen hun maandstonden hebben, mogen ze 5 dagen rusten. Wow!!

Na de geboorte, leeft de moeder samen haar pasgeboren baby gedurende 1 maand. Niemand mag erbij, behalve 1 iemand van de familie om te kijken als ze nog hulp nodig heeft. Pas na een maand komt de vader erbij.

Bescherming van dieren en bomen.

363 mensen gedood

De Bishnois behoren tot de eerste boomomhelzers ter wereld. In 1730 kwamen er arbeiders naar het dorp Khejadali om daar in opdracht van de maharadja van Marwar kalk te maken voor de bouw van een paleis. Toen zij kherjibomen om begonnen te hakken, sloeg een vrouw haar armen om een boom en ze zei: als je de boom wil omhakken, moet je mij ook doden. Zonder enige twijfel werd de vrouw onthoofd. Haar drie dochters werden ook onthoofd. Bishnoimensen uit de hele omgeving kwamen toen samen om de bomen te beschermen. Zo hebben ze 363 mensen gedood.

Opiumceremonie

Onze gids neemt ons mee bij een familie. We worden uitgenodigd voor de (illegale?) opiumceremonie. Over heel de wereld wordt nog opium gerookt maar hier drinken ze opiumthee. Een baardmanmettulband komt voor ons zitten en onze gids legt uit wat hij doet. Een klein meisje (zijn kleindochter) komt erbij zitten. Haar ogen zijn zwaar gemaquilleerd en ze haar zwarte haren lijken met opzet ongekamd. We zagen al nog kleine meisjes met eyeliner op. Heel gewoon hoor zegt onze gids. Ogen komen mooier uit en het zou ook het woestijnstof tegenhouden. De demonstratie vinden we er vooral bij gesleurd maar nadien mogen we nog even in de huizen binnen kijken. Het meisje zit te tekenen in haar letterboek en samen met Stan kijkt ze in het boek. Een momentje om Stan nog eens de letters te laten oefenen en hem te tonen dat dit over heel de wereld geleerd wordt… Prachtig: zo verschillend maar ook zo gelijk!

Tapijtwevers

Bij een volgende stop zien we hoe een tapijtwever te werk gaat. Families werken hier samen aan. Elke dag werken ze gemiddeld 10 uur. Na 2 à 3 weken is het tapijt klaar. Prachtig om te zien. Respect!

Met de jeep rijden we nog door een mooi natuurgebied. Doordat het zo warm is, hebben we niet veel kans om speciale dieren te spotten. Toch zien we een grote antilope wat we al een succes vinden. Af en toe zien we ook dromedarissen. Sjiek. De max om even weg te zijn van de stad en te genieten van de natuur vanuit de jeep.

Lunch

Het was even twijfelen als we lunch erbij gingen nemen maar het voorstel klonk aanlokkelijk: eten bij de locals. In werkelijkheid blijkt het bij de broer van de gids te zijn (de man die de tours organiseert). Het is wel op het platteland maar zo megaspeciaal is het nu ook niet. Het eten is lekker maar supereenvoudig. En ongelooflijk: onze kinderen smullen er opnieuw goed van. Alleen de megapikante dingen laten ze liggen.

Na de tour gaan we terug naar onze guesthouse waar we even uitrusten, genieten van de koelte, beetje werken voor school,…

Pakket opsturen vanuit jodphur

Een pakket opsturen kan gemakkelijk bij Vicky van Blue Bohemian store, klokkentorenplein, Jodhpur.

Daarna gaan we terug naar Vicky (Blue bohemian clock tower). Deze keer hebben we een valies meegenomen met allerlei spullen die we willen opzenden naar België. In de winkel laten we ons nog eens goed gaan: souvenirs en cadeautjes kopen. Uiteindelijk weegt ons pakket 13 kg. Vicky belooft ons dat dit vlot in België zal toekomen. Spannend!!

Janta Sweet Shop

We nemen de tuktuk naar Janta sweet shop. Daar eten we in het restaurant boven. Supergoedkoop en megalekker. Dosa (rijstpannenkoek) mmmmm…. We zitten tussen de locals. Je moet bestellen aan de toog en als je eten klaar is, wordt je naam door een micro geroepen. Maar ons eten brengen ze gewoon aan tafel, hihi…

Op de terugweg halen we nog eens geld af (deze middag ook al, ambetant dat je maar maxium 10 000 rs kan afhalen).

Het is véél te laat om goed te zijn als we gaan slapen. Maar, ’t was alweer een geslaagde dag!