Reisverhaal «Argentinië 4 : Wind in Tierra del Fuego»

Onderweg in Zuid Amerika | Argentinië | 6 Reacties 06 Februari 2018 - Laatste Aanpassing 20 Februari 2018

We zijn nog altijd onder de indruk...

van de nationale parken aan Fitz Roy en Torres del Paine, van de gletsjer Perito Moreno en van het paardrijden in deze streek als we een korte stop houden aan de Cueva del Milodon : een gigantische grot waar huiden zijn teruggevonden van de Milodon.  De wàt ? De Milodon dus, wij hadden er in ieder geval nog nooit van gehoord.Het moet een soort enorme beer zijn geweest die na de laatste ijstijd in Patagonië leefde.  Er werd op gejaagd door met stenen te slingeren en pijlen af te schieten, maar me dunkt dat er toch een bijzondere portie moed voor nodig moet geweest zijn.  Dan lijkt het vangen van guanoco’s eenvoudiger ….

Via Puerto Natalesrijden we in één ruk door naar Punta Arenas waar we de “Straat van Magellaan” oversteken met een ferry. Onderweg is de auto gevuld met tientallen verhalen over de eerste ontdekkers van deze streek, over woeste zeeën en onbekend land, over de indianen die hier toen leefden, over ijstijden en wilde beesten, ... De verbeeldingskracht die we met vijf ontwikkelen dompelt ons onder, het zijn boeiende tijden in onze LandRover 😉.

Zo was Magellaan in 1520 één van de eersten die hier passeerde, op jacht naar nieuwe werelden.  Hij was net zoals Columbus ervan overtuigd dat men via het Westen over zee een doortocht naar het Oosten kon maken.  In kleine musea in Puerto Natales en Punta Arenas worden de verhalen uit de doeken gedaan.  Het moet wat geweest zijn om met vier zeilschepen hier rond te dobberen.  De sterke wind van het Westen of Zuidwesten moest overwonnen worden. Die kon schepen tegen de kust slagen, laten zinken of volledig uit koers laten wegdrijven over grote afstand.  De eerste geografische kennis was vaag en onvolledig.  De landkaart die Magellaan toen had, valt in het niets bij wat we nu weten.  Zeker in de zestiende eeuw waar fantasie rijkelijk teelde, ontstonden al gauw legenden over deze vreemde landen, bevolkt door reuzen en fabelachtige monsters.“The country of the Patagones”, “Terra Magellanica” of “Terra Incognita” waren slechts enkele nieuwe namen die ontstonden.  Bij Magellaan zelf zou een schip zinken, eentje zou desserteren en het hazepad kiezen terug naar Spanje, de twee anderen gingen voort ... Onze ferry deed braaf  zijn werk !

    

Als we zelf de straat van Magellaan oversteken en verder rijden over kale uitgestrekte pampa’s voelen we de wind beuken op onze wagen.  Onverwachte windstoten blazen ons opzij, tien seconden later waait het windstil.  Het noodzaakt ons om elke avond op zoek te gaan naar een plekje waar we onze daktent min of meer veilig kunnen openplooien.  Geen gemakkelijke taak in een landschap zonder bomen of huizen.  En toch vinden we telkens een oplossing : in een rivierbedding, achter een heuvel, toch een eenzame boom, het lukt ! Vaak wakkert de wind tegen de avond aan om dan ’s nachts helemaal weg te vallen. Met extra koorden zoeken we oplossingen om het hard flapperen van het tentzeil – wat een oorverdovend lawaai maakt – tegen te gaan.  Ondanks de moeilijkere omstandigheden blijven we erg genieten van ons ‘buiten-leven’.  We zien er niet meer uit, te lange haren, ongewassen kleren en schoenen die stuk zijn, maar we genieten en zijn blij dat we zo in deze woeste natuur mogen opgaan. De jongens zijn we elke avond ‘kwijt’ aan de omgeving en alles wat er te ontdekken valt, van elk plekje maken ze met hun fantasie een avontuur voor zichzelf.

 

We rijden kilometers over dit Zuidelijkste stuk van Zuid Amerika.  We “doorkruisen” echt het landschap en worden ondergedompeld in de woestheid van deze natuur. Het is sterk in tegenstelling tot de eerste helft van onze reis, waar we bv. in Colombia, Peru of Bolivië vaker de afwisseling hadden met cultureel erfgoed, ruïnes, oude steden, enz.  Hier is het meer de uitgestrektheid en het pure dat onze dagen vult.  Het reizen wordt ook “harder” merken we.  De wind speelt zeker mee, maar ook veel vaker de koude en de regen.  Het is niet altijd evident en vraagt van ons allemaal extra inspanning.  Werken voor school in open lucht is geen optie als windstoten van 100 km/h langs je oren fluiten. ’s Avonds koken op ons Coleman-vuurtje is eveneens een ware beproeving. Het is intens leven met ons vijven !

Met dit idee in ons achterhoofd lezen we  een ander straf verhaal : dat van Pedro Sarmiento de Garboa die in 1582 in opdracht van Spanje met 3000 man en 21 schepen naar hier vertrok. Hij kwam aan met slechts 330 man in het huidige plaatsje Punta Dugenes. Daar liet hij 180 man achter om een eerste nederzetting te stichten, “Nombre de Jesus” genoemd, de rest voer nog meer zuidwaarts en stichtte de stad “Rey don Felipe”. Volledig op zichzelf aangewezen kwamen ze allen om van honger, dorst, koude en ziektes.  Na drie winters schoot er nog 3 man over. In 1587 voer Thomas Canvendish voorbij en herontdekte de nederzetting die hij prompt omdoopte tot “Port Hunger”. Hij vond welgeteld nog 1 overlevende, de gelukkige Tomé Hernandez … We zijn er gepasseerd, aan Punta Dugenes: er is echt niets!  Eindeloze grasvlakten, niets te zien, geen meer, geen rivier, geen boom om hout te kappen, geen of weinig zoet water, hopeloos. Wat een idee om daar 180 man achter te laten. Gedoemd om niet te overleven in een eindeloze openlucht gevangenis…

Ondanks dat alles naderen we de zuidelijkste tip van heel Zuid-Amerika.  Het kompas staat op Ushuaia gericht en het voelt echt aan alsof een einddoel in zicht komt.  Via Porvenir rijden we langzaamaan de vlakten van vuurland binnen, “Tierra del Fuego”.  Eeuwenlang was dit gedeelte van Patagonië bewoond door indianenstammen die weer en wind trotseerden.  Helemaal in het zuiden leefden de Yamana’s van de visvangst, iets noordelijker leefden de Aonikenk of Tehuelches van de jacht over land.  De Yamana’s waren straffe gasten: bloothuids en slechts ingesmeerd met een laag vet van dieren, voeren zij in hun kano’s over zee en trokken te voet in kleine groepjes rond.  Steeds hadden ze vuur bij om zich te verwarmen. Toen Charles Darwin hier voorbij voer met de Beagle in 1832 zag hij vanop zijn schip overal vuur branden op het land.  Hij doopte het gebied prompt om tot “vuurland” en zo is het de geschiedenis ingegaan.  Anno 2018 hebben wij hier geen vetlaag gesmeerd op ons lijf zoals de Yamana’s. Ons bloot bovenlijf is heerlijk bedekt met dikke truien en een donzen jasje als we onderweg stoppen om te genieten van een kolonie koningspinguïns aan Onaisin.  Van op afstand weliswaar, maar o zo de moeite!  De papa van Katya is weer even heel dichtbij ! 

 

Even verder wijzigt het landschap en komt er opnieuw begroeiing in de kale vlaktes.  Een eenzame gaucho te paard begroet ons en vraagt zich af wat we hier nog komen zoeken… "Op weg naar Lago Lynch", vertellen we.  Zijn linker wenkbrauw fronst omhoog, hij begrijpt er duidelijk niets van. Lago Lynch ligt ver voorbij de route waar er nog verkeer rijdt en is – van horen zeggen – de moeite om te gaan ontdekken.  We zouden er echter nooit aankomen, zelfs niet met onze 4x4, maar de trip ernaartoe kleurt onze dag : woeste wouden met onbereikbare wegen en knie-diepe plassen houden ons tegen, om ons heen liggen afgeknakte bomen als spaghetti’s over de weg.  De wind doet duidelijk zijn werk in een bos dat ouder is dan de tijd dat de eerste ontdekkingsreizigers die hier ooit kwamen.  Wij besluiten wijselijk om de nacht door te brengen op een open plek, weg van gevaar voor omvallende bomen… We worden beloond als ’s avonds en ’s morgens wilde guanoco’s en vosjes voorbij razen 😉.  Heerlijk toch, die vrijheid !

  

Via Lago Fagnano en Lago Blanco rijden we uiteindelijk terug naar de grens met Argentinië.  De grenspost van Bella Vista stelt niet veel voor maar brengt ons naar de grote weg RN3 richting Ushuaia. Een fietsster, Isabell, staat eenzaam langs de gravelweg te zwaaien als we komen aanrijden.  Verkleumd en bevroren van de koude en de regen geraakt ze niet meer voort.  En dan herhaalt het fenomeen zich: Katya wringt zich op de achterbank bij de kinderen, de fiets wordt op ons reservewiel gebonden, de fietsbagage verdwijnt waar er nog een plaatsje over is en Isabell stopt na 20 minuten met bibberen als de chauffage van onze auto haar werk doet.

Ushuaia binnenrijden is speciaal, het staat al jarenlang op de Bucket-list van Dirk ! De stad zelf stelt echter niet veel voor en is niet bijzonder fraai. De omgeving is wel heel mooi, Ushuaia is prachtig gelegen in een baai onderaan de bergen.  Het is een einddoel voor veel reizigers.  En die sfeer voel je: backpackers, mobilhomes, fietsers, motards, touroperators, … ze zijn er allemaal, de straten lopen vol.  Hotels en internetcafe’s doen hun werk, cruiseschepen naar Antartica liggen klaar in de haven (een nieuw item werd toegevoegd aan de Bucket-list).  Enkele musea lonken om opnieuw de geschiedenis van Tierra del Fuegoweer te geven.  Wij snuiven de stad op en kuieren rond.  Aan de haven staat een monument ter nagedachtenis aan de Falkland-oorlog. “Malvinos Argentinos !” wordt er stilzwijgend geroepen aan de gedenksteen.  De bijhorende foto’s maken diepe indruk op Seppe en Bent en ook dit verhaal proberen we op kinder-niveau uit te leggen.  We bedenken dat de geschiedenisboeken van de school niet mee zijn op reis, maar dat ze de laatste zes maanden echt wel andere koek gegeten hebben…

   

Voor ons is Ushuaia nog niet het echte eindpunt.  

Het Parque National Tierra del Fuego – waar we illegaal mosselen plukken en lekker opsmullen – krijgt ons nog over de vloer. Zwemmen in het Beagle-kanaal wordt afgevinkt.  Een avondtocht naar de Martial-gletjser die boven Ushuaia hangt, hoort er ook nog bij.  Maar dan richten we ons op Moat: nog eens 100 km verder dan Ushuaia en meteen het verste punt dat je met de wagen kan bereiken op onze aardbol.  Er is geen kat meer.  Buiten twee wachters van een piepklein wachtpostje van de marine van Argentinië zijn we moederziel alleen op de wereld lijkt het ons.  Als we doorwandelen naar een vuurtoren nog eens enkele kilometers voorbij de wachtpostkruipt het gevoel ons écht op het lijf: verder gaan we niet geraken.  “Wat zou het mooi zijn als we nu nog eens walvissen zouden zien”, zegt Katya. “Die wachten op ons straks, als we aan de vuurtoren van Moat zijn”, antwoord Dirk.  Twee uur later staan we met ons gezin te kijken aan het bijna-laatste-puntje van Argentinië.Daar ergens ver weg ligt België, denken we als we naar het Oosten wijzen. Het is 6 februari 2018, rond 3 uur ’s middags. We zijn op dat moment met ons vijven waarschijnlijk elks één van de meest zuidelijkste mensen op de hele aardbol.  Toch wel wat emotioneel, als we terugblikken op de route van de afgelopen maanden en dankbaar beseffen waar we nu staan. Enige tijd later maken we ons klaar om de plek achter te laten en bedenken dat we met elke stap die we nu gaan zetten de echte terugweg van onze reis aanvangt.  Net als we ons omkeren roept Enya : ”Dààr, kijk dààr !!” en wijst naar de oceaan.

En in de verte zwemmen twee Humbock-walvissen aan onze neus voorbij…

 

 

 

 

 

Plaats een Reactie

Veerle Kips Nog eens net alle jullie foto's opnieuw bekeken ... Zo'n mooi avontuur! Blij om alles te hebben mogen meebeleven. Tot heel gauw!!! Geplaatst op 24 Februari 2018
Evi Mijmer, mijmer... onze bucket(dream)list is weeral aangevuld. Prachtig hoe ongereptheid rust brengt! Dat we maar met ons allen proberen te zorgen dat het er eeuwig mag blijven ?? Geplaatst op 24 Februari 2018
Inge V Ja! Inderdaad! Supercool allemaal! Bedankt lieverds voor jullie avonturen, verhalen en foto's.. We hebben ervan genoten en hier hebben ze ook allemaal goesting gekregen in een wereldreis... Tja, David .. T zit er niet zo meteen in, maar dromen mag hé ?? Tot binnenkort in Borsbeek! Geplaatst op 23 Februari 2018
David g Woow super cool , nog nooit zoiets gezien !! Ik zou dat ook wel eens graag willen doen. MAMA !? Geplaatst op 23 Februari 2018
Piet Boeiend, onvergetelijk, wat een reis en dat met jullie kids. Geweldig dat jullie dit hebben kunnen waarmaken Geplaatst op 23 Februari 2018
Johan F. Snik! Zo schoon... bedankt voor de kleurrijke verslaggeving! Bedankt dat we mee op reis mochten! Geplaatst op 21 Februari 2018

 

      
This site is only viewable in landscape mode !
Session Tracking