Reisverhaal «Seppe vertelt : "Zo was Bolivië voor mij"»

Onderweg in Zuid Amerika | Bolivië | 1 Reacties 02 Januari 2018 - Laatste Aanpassing 02 Januari 2018

Zo was Bolivië voor Seppe... 

Het Titikaka meer ligt voor de helft in Peru en voor de andere helft in Bolivië. Die van Bolivië zeiden dat hun helft groter was, maar die van Peru zeiden dat over hun helft.  Dat vond ik wel grappig.

De hoofdstad van Bolivië is La Paz; allé, eigenlijk is dat niet de echte hoofdstad, want dat is Sucré, maar iedereen noemt het de hoofdstad! Daar hebben ze geen trams of bussen, maar wel ‘Telefrikskes’ waarmee je over heel de stad kon kijken en precies erover vliegen. La Paz is super groot, er wonen even veel mensen als in heel België.

We zijn ook naar de jungle gegaan met Rambo, dat was onze gids. Hij noemde mijn papa Rocky omdat hij de naam van mijn papa niet kon uitspreken. Rambo was heel grappig. Toen we met de boot naar onze hut voeren, zagen we heel veel krokodillen. Bij de hut zagen we de vlag van België hangen omdat er al een keertje eerder Belgen waren geweest. We zijn daar Piranha’s gaan vangen. Ik vond het raar hoe ze daar vishengels maakten, dat was gewoon een touwtje met een haakje eraan. Daar hingen ze een stukje vlees aan. We gingen nog een keer weg met het kleine bootje varen naar een plek. Daar stapten we uit in de vieze modder.  We gingen de Anaconda zoeken. Dat is een hele grote slang die mij in één keer zou kunnen opslokken om dan voor drie maanden te kunnen gaan slapen tot ik helemaal verteerd was. Jammer genoeg hebben we hem niet gevonden. Ik ben er ook tussen de dolfijnen, krokodillen en Piranha’s gaan zwemmen met mijn zus en papa. Mijn mama en broer waren watjes, die gingen niet mee. Ik vond het zelf ook spannend, ik dacht dat er misschien een Piranha of krokodil aan mijn tenen zou bijten. AAUU. Gelukkig is dat niet gebeurd, spijtig genoeg heeft er ook geen enkele krokodil mijn zus opgegeten 😉.

Toen we terugkeerden in het bootje naar onze auto zagen we 543 krokodillen!

In Potosi zijn we een mijn gaan bezoeken. Ze gebruikten daar nog dynamiet, dus je mocht daar gewoon met een dynamietstaaf over straat lopen. Dat vond ik wel bijzonder. Toen we al een tijdje in de mijn waren, had de gids gezegd omdat er geen mensen aan het werk zijn vandaag, zal ik zelf het dynamiet voor jullie laten ontploffen. Ik vond dat wel spannend! Er kwam ineens een BOOOM, en je kon twee uur niet meer in die mijngang binnen omdat er zo veel stof was. De mijnwerkers die moesten heel de dag cocabladen kauwen.  Dit zijn bladen van de cocaplant die ervoor zorgen dat je niets meer voelt van de vermoeidheid, de honger en je wordt daardoor sterker. Maar je mag het in België niet doen omdat dat je hersenen kapot maakt. Het is een soort van drugs.

In Bolivië is er ook een zoutvlakte. Die is heel groot, groter dan België en heel wit. Het is eigenlijk een heel groot zoutmeer waarin heel veel zout zit, maar daarbovenop is een hele grote dikke zoutkorst gekomen door de zon die het water verdampt. Het lijken wel plakkaten die allemaal tegen elkaar zijn vastgegroeid. Die korst is zo dik dat je er met een auto over kan rijden. Ik vond het spannend omdat er geen wegen zijn op de zoutvlakte en je er dus kan verdwalen en omdat je er ook in kan vastrijden. Gelukkig is dat allemaal niet gebeurd. Je kon er hele coole foto’s maken, bijvoorbeeld dat je op een speelgoed quad ligt of dat je in een brancard ligt van playmobil. Doordat het overal wit is geeft het deze speciale effecten. Ik vond het wel heel grappig! We zijn ook naast de zoutvlakte een hele hoge berg gaan beklimmen. We moesten een uur klimmen en toen we er aankwamen vroeg mijn zus niet om chips (ook al hadden we erbij) en dit is niet normaal, want anders zaagt mijn zus altijd voor chips. Maar deze berg was zoooo mooi dat ze het zelfs vergat! Die berg die had heel veel verschillende kleuren. We konden ook naar die kleuren stappen maar dit duurde 8 uur, dus dat hebben we niet gedaan.
Na de zoutvlakte waren we in een hele grote woestijn. Er reden heel veel tours in rond die drie dagen op stap waren. We hebben er heel veel mooie meren gezien. Bij één van de meren hebben we een woestijnvosje gezien. Iedereen was naar het meer naar het kijken toen één iemand zei ‘een vosje’ en ineens verhuisden alle mensen naar het vosje. Dat vond ik heel grappig. Ik was heel de tijd tegen papa aan het zeggen dat hij de banden een beetje moest platter laten in de woestijn. Na tien keer vragen, deed hij het eindelijk! Toen voelden we de boebels veel minder hard, het was echt een groot verschil. En toen kwamen we in Chili…..

Ik vond Bolivië wel tof en mooi!

De verhalen van Chili, dat is voor de volgende keer!