Reisverhaal «Colombia 3 : Santa Marta - Minca»

Onderweg in Zuid Amerika | Colombia | 0 Reacties 24 Augustus 2017 - Laatste Aanpassing 02 November 2017

Cartagena hebben we achtergelaten.

Blij dat we eindelijk “echt” kunnen vertrekken met onze wagen duwen we zelfzeker en enthousiast de gaspedaal in.  Dat duurt honderdtwintig meter, totdat meerdere mensen naar ons roepen.  We zijn aan het spookrijden in een enkelrichting straat, oeps. Nog even wennen aan de verkeersborden. De tweede poging brengt ons naar het noorden van Colombia, richting Santa Marta.

Het doet ons goed om zelfstandig te kunnen rondrijden, vrij van al het omslachtige gedoe van de laatste dagen. De sfeer zit erin, de planning ligt klaar, de motor draait.  Eén van onze “must-do’s” is een stop na 50 km aan de Volcan de Lodo El Totumo.  Aan Cordoba verlaten we de hoofdweg en kronkelen een paar kilometer verder. Voor ons doemt een enorme kegel op, een soort mini-berg aan de rand van een prachtig meer.  Het lijkt op een gigantisch zandkasteel, met een afgesneden top.  De krater van deze berg is gevuld met een dikke brei, klei-modderachtig, waarin je kan gaan zitten of liggen.  De modder is warm, riekt naar zwavel en laat je bovendrijven. We dalen voorzichtig het trapje af, zoeken met onze voet de bodem, maar er is geen bodem te voelen.  Blijkbaar voedt de vulcanische ondergrond deze krater, en komt er elke dag warme modder naar boven geduwd. Volgens de lokale uitbaters van het fenomeen is de schacht van de krater wel 150m diep, volgens zijn collega wel 2 km. We houden het op ergens tussenin.  Toch blijf je boven, erin wegzinken lukt (ons) niet. De modder is zwaar, we blijven naar boven geduwd worden en bewegen gaat maar moeizaam. Zwemmen kan niet, je verplaatsen lukt alleen met hulp, behalve Seppe, die doet het vlotjes. Voorzichtig verleggen we onze grenzen, erin tot aan ons schouders, dan het gezicht, tot we er uiteindelijk helemaal in liggen. Zalig is het deze ervaring, zo een heel ander gevoel, helemaal weg van hoe je lichaam in het water voelt .Volgens de locals goed voor hart, nieren, vaatziekten, reuma en artritis. De zwavelgeur neem je erbij. Als je wil krijg je nog een massage in het modderbad. Een zeer bijzondere ervaring ! Een frisse duik in het meer ernaast maakt ons helemaal terug proper. De dames van dienst gieten met plezier potjes water over je hoofd zeker als je ze dan daarna een centje toestopt.  Klaar is kees. We vinden het allemaal echt super, behalve Bent, die vond het maar niets. Maar die was dan weer helemaal vol van het bezoek in de morgen aan het Castillo de San Felipe de Barajas naast Cartagena met de kanonnen.  Dus gelukkig voor iedereen een topervaring vandaag!

In het modderbad raakten we aan de praat met een Colombiaan die hier wel vaker kwam. Hij regelde voor ons dat we op deze plek ook konden overnachten. Onze eerste keer kamperen in onze auto werd daarmee al direct top. De plaats zat vol met straathonden, hele lieve beesten, onze kids genoten heel de avond van hun gezelschap en de dieren kregen onmiddellijk in overleg met zijn drieën een gepaste naam. Het afscheid met Basje, Kenny, Jefke en Rosa was de volgende dag dan ook niet makkelijk en sindsdien horen we de steeds herhalende vraag wanneer we thuis een hond gaan nemen?

Na nog een ochtendduik in de modder en een ontbijt bij een lokaal stalletje vertrokken we heel dankbaar voor deze ervaringen verder richting Santa Marta. De route langs de zee was prachtig; De natuur zo mooi (helaas zonder foto’s want geen weg om zo maar even te stoppen voor een kiekje). De contrasten met het arme deel van het land heel pijnlijk. De sloppenwijken met de hopen zwervend afval. Blootvoets spelende kinderen, ouders met topjes waarvan je je afvraagt hoe ze nog aan hun lichaam kunnen blijven hangen. De verkopers onderweg zien er vaak heel schraal uit, heel de dag staan ze te zwaaien met hun (beperkte) koopwaar in de brandende zon. Want warm en heel vochtig is het hier zeker. We kopen geregeld fruit en drank bij hen in plaats van in de supermarkten en hopen zode mensen wat te kunnen steunen. Het zijn er zoveel…

Halverwege de route kruisen we het Nationaal park "Parque Isla de Salamanca".  We ontdekken in het park de mangroven met een bootje op zoek naar kaaimannen, schildpadden, vogels en andere dieren. Helaas hebben we niet zo veel geluk en zien er geen, maar de kinderen zijn helemaal tevreden omdat ze onderweg wel tot 50 krabben kunnen tellen. De muggen moesten we er helaas bijnemen, soms heel frustrerend, vooral voor de kinderen. Een uurtje later onderbreken we onze route opnieuw voor een bezoekje aan een thermaal bad waar veel lokalen komen (een tip van onze Colombiaan uit het modderbad). Het water heter als een te warm bad, de geur erger als bij de modder, hihihi… maar toch heel leuk.

We eindigen die dag in Taganga, een klein kuststadje naast Santa Marta waar heel veel backpakers eindigen. Daar kamperen we op de parking van Casa Felipe, uitgebaat door een Fransman, helemaal weg van Colombia. Het plekje is niet super, de parking wordt door de helft ingepalmd door een composthoop en dat rieken we. We kruipen er op tijd in en tot middernacht gaat het redelijk goed. Dan worden we opgeschrikt door een knallende box die lokale dansnummers uitschalt. Het lijkt alsof we in een discotheek zitten en dit gaat nog een tijdje door. Af en toe wordt het stil en hopen we dat het voorbij is. Helaas tot één twee, drie, half vier ’s nachts worden we wakker gehouden door een volume waar de geluidsbox van Drakenhof niets tegenover is. Enya, papa en mama woelen de uren door, Bent wordt af en toe kreunend wakker, mede door de muggenbeten die hem parten spelen en Seppe… die slaapt er als een marmot doorheen. De laatste paar uur van de nacht kunnen we nog slapen, maar we zijn zo blij als de ochtend er is. Inpakken en wegwezen, op zoek naar betere oorden.

We brengen onze dag door langs de stranden, leren de kinderen snorkelen en we genieten van de onderwaterwereld. In de vroege namiddag terug de jeep in want vandaag een hostel geboekt in de jungle. Carpe diem ligt niet zo ver weg, maar de eigenaars waarschuwden ons wel voor de slechte staat van de weg, dus tijdig vertrekken in het licht was het doel.

De jungle in, voor het eerst echt op 4x4.  Het doet de adrenaline sneller stromen, het hart bonst af en toe in onze keel.  Gelukkig is onze LandRover gemaakt voor dit werk.  De weg wordt grillig.  Slijk, bulten en putten, rotsblokken en steile hellingen maken het een ware berproeving.  De 'off-road" weggetjes die we thuis en in Frankrijk oefenden verdwijnen in het niets.  Vooral het laatste stuk van de 8 km lange weg diep in de berg is een uitdaging waar we zelf even aan twijfelen of we dit kunnen.  De ergste foto's laten we even weg voor de harten van onze mama's ;-)   Zoals steeds komt alles goed, ook nu.  

Aangekomen in Fince Carpe Diem zitten we vol ondergedompeld in de natuur.  We ontdekken een vergeten stad diep in de jungle, gaan zwemmen op onwaarschijnlijk mooie plekjes, en gaan op ontdekkingstocht naar goud ! Jawel, zomaar voor het rapen in de rivier, even omwoelen, laten blinken in de zon en daar ligt het voor het rapen.  Wonderbaarlijk hoe snel we dit vinden, onze kinderen vinden het fantastisch en wij ook ;-)

Ondertussen is het hier donderhard beginnen gieten.  Een tropische regenbui barst boven onze hoofden los en houdt niet op.  Zo'n harde regen kennen wij niet, de weg spoelt letterlijk weg.  Misschien ligt er morgen weer nieuw goud voor het rapen ?  Het laat ons in ieder geval toe om op een bak te ploffen en deze blog aan te vullen.  Het vraagt ons meer tijd dan verwacht, we doen het nog met plezier - voorlopig ;-)  Links er rechts al enkele waarschuwingen ontvangen om vooral zelf te genieten en niet te veel aan dit scherm te kluisteren, we gaan erop letten !  Aan alle mensen die al gereageerd hebben op deze blog via het gastenboek, of op de verhalen, of via privé berichtjes : dank voor jullie enthousiasme ! We kunnen niet iedereen persoonlijk antwoorden maar geloof ons, dankjewel om reacties te sturen !! 

Tot de volgende !