Reisverhaal «Colombia 4 : Mompoz - Neclocli»

Onderweg in Zuid Amerika | Colombia | 2 Reacties 01 September 2017 - Laatste Aanpassing 02 Maart 2018

Regen...

belet ons om de jungle rond Minca te verlaten en verplicht ons een dag langer te blijven in dit dichte woud. Misschien spoelt er vers goud aan in de rivieren rondom ons ? 

Ander goud dat we ontdekken is cacao en chocolade.  In de jungle aan Paso del Mango ontmoetten we Horario en zijn vrouw.  Zij maken artisanaal chocolade, hmmm, daar hebben we oren naar.  Het verhaal van de chocoladeboon wordt verteld in geuren en kleuren. We vallen van de ene verbazing in de andere en hangen aan hun lippen.  Ooit al cacaovruchten gezien ? Het begint als miniscule bloemetjes aan een tak die na enkele maanden dikke rode, groene en oranje vruchten opleveren.  Zij bevatten tientallen zaden, en vers geplukt smelt het zachte omhulsel van deze zaden in je mond, het proeft een beetje naar lichi. Maar daar is het niet om te doen : de pit van binnen, die hebben ze nodig.  Ze laten de  zaden dagenlang gisten en nadien drogen in de zon.  De gedroogde vrucht is bitter maar heeft warempel een cacaosmaak.  De pel wordt gewijderd, de zaden geperst met een handmolen.  Er komt een dikke pasta te voorschijn waarbij "panella" en veel suiker worden toegevoegd.  Het blijft bitter zoals de echte "Noir de Noir" bij ons proeft.  Nooit gedacht dat we meer suiker eten dan cacao als we een reep chocolade in onze winkel kopen ;-)

Een dagje later dalen we terug af naar de vallei en het dichtsbijzijnde dorp.  We verlaten even de kuststreek en trekken het binnenland in .  Een heel eind verder ligt Mompoz.  Volgens de reisinfo is dit een oude koloniale plek waar de tijd heeft stilgestaan, koloniale huizen en kerken zouden de stad overheersen.  Het lijkt ons alvast de moeite.  Uiteindelijk zal niet Mompoz zelf ons de grootste indruk nalaten, maar wel de weg ernaartoe   Er is géén mooie autostrade, geen up-to-date secundaire weg.  Het is rijden over wegen die soms onbegrijpelijk hard beschadigd zijn en niet hersteld worden - of misschien toch wel, maar niet hoe wij het verwachten. Het is confrontatie met onszelf en ervaren hoe mensen anders leven met hun waarden.  De natuur is prachtig, de mensen ook.  We geraken niet in Mompoz en stranden bij Mary waar we mogen overnachten op hun erf.  Ontroerend mooi hoe onze werelden van elkaar verschillen en toch contacten worden gelegd.  Onze kinderen spelen binnen de korste keren Uno met elkaar, zitten te voetballen en gaan mee tussen de dieren ravotten.  Wij doen samen de afwas met Mary, spreken met "El Patron" - de grote baas, zeg maar - over koetjes en kalfjes. De caballeiro's op hun paarden doen intussen hun taak, El Patron heeft alles gezien.  

Foto's zeggen meer dan woorden...  In essentie is dit misschien wel wat we zoeken op deze reis : het doel is niet de bestemming zelf, maar het onderweg zijn ;-) 

We rijden verder terug naar het noorden, nemen een "African style" ferry, zitten enkele uren te wachten tot hij aankomt en terug vertrekt.  Bij het lossen van de ferry blijkt één van de eerste wagens die van de boot moet niet meer de helling op te geraken naar de oever.  Er wordt gezocht, geprobeerd, nogmaals gestart, nope.  Geen verbetering in zicht.  Er wordt voorzichtig gepolst bij de grijze Gringo of hij met zijn 4x4 kan helpen ? Geen probleem uiteraard, de wagen aangepikt aan onze trekhaak en naar boven getrokken. Oef, iedereen gelukkig. Na een tweetal uur varen eindigt de dag aan de overkant in Magangué in een hotelletje, het is intussen te donker geworden om verder te rijden en we  kiezen voor de veiligheid.   

De laatste twee dagen reden we in een prachtige omgeving, de tijd staat er stil, mensen leven tussen hun dieren op de boerderijen, zeker beperkt in middelen, heel primitief, maar ze lijken tevreden. Supermarkten zijn niet te zien, het leven is er van een voor ons onvoorstelbare eenvoud, hygiënische normen zijn totaal verschillend.  En toh is het de moeite, hoe moeilijk het soms ook is om je in je hoofd aan dit 'andere' aan te passen.

We keren even terug langs de noordwestelijke uithoek van Colombia, echt Caraibische kust.  We hangen de toerist uit en genieten van de palmbomen, varen naar het verst afgelegen plekje van Colombia, tot aan Capurgana en Zapzurro, steken zelfs de grens over van Panama naar "La Miel" en blijven daar een middagje hangen.  De stranden zijn wit, en af en toe ook wat blauw, bruin of zwart.  De laatste kleurvariaties danken we aan plastieken flesjes of zakjes of glas. Achter de hoek van de populaire stranden duiken de pareltjes op, net uit de boekjes. We snorkelen en verbranden, genieten in hangmatten en beseffen dat we van het ene uiterste in het andere belanden.   

Aan alles komt een eind, of is dit nu het echte begin ? We keren terug naar onze wagen en duiken voorgoed de Andes in. Vanaf het noordelijkste punt van Colombia tot het uiterste zuiden in Argentinië - Patagonië. 

Here we come, eerste tussenstop wordt Medellin.