Reisverhaal «Peru 3 : Paracas, Nazca en de heilige vallei»

Onderweg in Zuid Amerika | Peru | 2 Reacties 23 Oktober 2017 - Laatste Aanpassing 02 November 2017

We zijn Lima voorbij ...

Een dikke tweehonderd kilometer ten zuiden van Lima ligt de “Reserva National de Paracas” te schitteren aan de kust.  Puur woestijngebied, kurkdroog maar heel mooi. Je kan ondermeer een uitstapje maken naar enkele onbewoonde eilanden, de Isla Ballestas, waar er een paradijs voor vogels ligt.  Zo gezegd, zo gedaan en om acht uur ’s morgens varen we er heen.  Onderweg zijn we overdonderd door duizenden zwarte vogels die laag over het water vliegen.  Dolfijnen zwemmen naast onze boot.  Tegen de rotswanden van het eerste eiland staan oude tekeningen gemaakt door indianen, vergelijkbaar met de Nasca-lijnen.  Op de eilanden zien we pinguins, zeeleeuwen, zeesterren, rode krabben, pelikanen, ... de rotsen zien letterlijk zwart van de vogels. Impressionant mooie natuur !

Terug aan land trakteren we onszelf uitgebreid op lekker ontbijt met alles erop en eraan. Dat doet goed na twee weken toch relatief beperkt eten als we onderweg zijn. Met goed gevulde magen willen we doorrijden naar Huacachina : dat is een oase midden in de woestijn, en ligt ongeveer 40 km verder. Wanneer we net op het punt staan om een track in te rijden in de woestijn worden we nagezwaaid door een ranger van het Nationaal Park aldaar. Zouden we dat wel doen, zo dwars door de woestijn ? De weg is echt lastig, zelfs met een goede 4x4 een behoorlijke klus. Hijzelf raadt het ons echt af… Na wijs beraad maken we rechtsomkeer en kiezen voor de route naar Huacachina via de hoofdweg. Achteraf gezien een zeer verstandige keuze 😉

Onszelf trakteren gaat nog even voort als we diezelfde dag aankomen in Huacachina.  We slapen in een ecohostel mét zwembad (en dat in de woestijn), boeken een woestijntocht met een soort grote quad en gaan sandsurfen.  De quad scheurt als zot over de duinen in de woestijn.  Het spel heeft onwaarschijnlijk dikke banden, een motor die geweldig brult en er kan tot 10 man in zitten.  Het ecologische van ons ecohostel is eventjes ver te zoeken.  Bent, Seppe en Enya zitten op de eerste rij naast de chauffeur.  De adrenaline stijgt bij elke kam van de woestijn als de quad naar beneden duikt of scherpe bochten maakt.  De “aaah’s” en “oohs” zijn niet te tellen.  Gecombineerd met af en toe stoppen, kijken naar de ondergaande zon in de woestijn en van de hoogste duin naar beneden glijden op een “sandboard” tot 150 m dieper is echt dikke fun voor iedereen. Twee leuke dagen !

Nog meer naar het zuiden rijden we voorbij Nazca, bekend van zijn tekeningen op de grond.  Er is naast de Pan Americana een uitkijktorentje gebouwd.  Vanop 20m hoogte kan je inderdaad de lijnen zien van twee grote figuren.  Best mooi, maar het beste zicht op alle tekeningen – en dat zijn er meer dan 60 – heb je alleen vanuit de lucht.  Zouden we ? Of niet ? Na een portie onderhandelen en de traditie om onszelf deze week te trakteren verder zettend, stappen we in een klein vliegtuigje voor een vlucht van 35 minuten.  Wat er ook gezegd wordt : dit is écht de beste wijze om alles te zien.  Graaf hoe groot de tekeningen zijn, hoe machtig ze gemaakt zijn door de Nazca-indianen die niet vanuit de lucht het overzicht voor zichzelf hadden.  De piloot doet zijn best om op korte tijd zoveel en zo goed mogelijk alles te laten zien.  Het vliegtuigje draait continu en katelt heel de tijd van links naar rechts, maakt cirkels, vliegt op en neer.  We zien de hond, de kat, de spin, de puma, de astronaut, de condor, enz en uiteindelijk ook nog een gevuld plastiek zakje met wat maaginhoud van Dirk.  Na 35 minuten – blij en voldaan – stapt iedereen bleek uit en komen de voeten terug aan de vaste grond.  Effe bekomen van deze ervaring …

Net voorbij de Nazca lijnen ligt de begraafplaats van Chauchilla.  Zoals gezegd is het kurkdroog in deze streek, er valt 1,4 mm regen per jaar ! De Nazca-indianen begroeven hun belangrijkste medemensen in een put in de grond, in foetushouding, en dekten de put af met hout.  Sinds 1500 jaar zitten deze mensen in deze putten, en 15 jaar geleden werden ze ontdekt.  Verbazend hoe goed de lichamen bewaard zijn gebleven door de droogte.  Je kan ze één voor één bekijken, in volledig ornaat, alle kleren aan, en ze hebben allemaal dreadlocks! Op het moment dat wij er zijn komt er ook een zanger uit de UK langs, met dreadlocks, en met zijn filmcrew om hier een clip te draaien ! Ze zouden het moeten weten, de Nazca indianen die daar zitten.  Met dank aan de nachtbewaker van dienst slapen we die nacht in onze daktent naast mummies.Toch alweer een beetje speciaal…

We verlaten de kuststreek van Peru definitief als we de volgende ochtend richting Cuzco rijden, 500 km naar het binnenland.  Daar ligt de “Valle Sagrado” op ons te wachten met talloze ruïnes van de Inca’s.  Naast de bekendste – Machu Pichu – zullen we ondermeer halt houden aan de ruïnes van Moray, Ollantaytambo, Pukapukara, Picas, Tipon, en nog enkele kleinere ! Het bezoek aan Macchu Picchu is heel intens. We spenderen hele vele uren op de site en genieten elks op onze eigen manier.  Verder zullen we de zoutmijnen van Marras bezoeken, wondermooi. We zullen in totaal meer dan een dikke week door de vallei trekken en een behoorlijk verzadigingspunt bereiken aan Inca-sites.  Niettemin stijgt onze verwondering en respect voor wat de Incacultuur voorbracht : zo ingenieus gebouwd, nagedacht en ontworpen, waterkanalen aangelegd, funderingen, stadsplanning, agrocultuur uitgebouwd, testcentra ontworpen, organisatie in hun gemeenschap, enz.  Het loont écht de moeite om dat te doorgronden.  Af en toe  met een gids, veel op onszelf, zo hebben onze ogen de kost gekregen en is ons respect gestegen.  Onwaarschijnlijk dat zo’n cultuur de grond werd ingeboord door de overheersing van de Spanjaarden, die met hun vuurwapens en paarden een duidelijke overmacht hadden.  Omstreeks 1532 werd grote slag geleverd : meer dan 90% van de Inca’s werden uitgemoord.  De rest verjaagd of onderworpen, geïndoctrineerd door het Christendom, slaafs luisterend naar de wil van de bezetter. Waar hebben we dat nog gehoord ?

Pittig detail : in het midden van de site van Machu Pitchu lag tot in de jaren zeventig een grote steen op het centrale plein. Dit was een steen in de vorm van een Inca-kruis, zeer betekenisvol en symbolisch voor de levensovertuiging van de Inca’s. In 1976 kwam echter de koning van Spanje op bezoek in Machu Pitchu.  Hij kwam per helikopter en zou landen op het centrale middenplein.  Speciaal voor hem werd deze belangrijke symbolische steen verwijderd opdat hij zou kunnen landen.  En dat voor de Spanjaarden, opnieuw, 500 jaar later ?? Ge moet maar durven ! Intussen mag de steen niet opnieuw teruggeplaatst worden, verbod door UNESCO, wie kan dat begrijpen?

Wordt vervolgd…