Reisverhaal «Mongolie vervolg»

Reisroute tot nu toe... | Mongolië | 0 Reacties 28 November 2011 - Laatste Aanpassing 20 December 2011

Mongolie - 21/11

Geloof het of niet, maar 21 november (toen we hoorden dat Sinterklaas in Nederland geland was) hebben Lotte, Fleur, Leentje en ik onze schoen gezet, bij gebrek aan een schouw hebben we ze maar voor de wasmachine gezet, die heeft ook een soort van pijp naar buiten en blijkbaar was die net groot genoeg want de dag daarna vonden we onze schoenen terug vol lekkers en voor elke een mooi gedicht! Dank je wel lieve Sint (of heel misschien lieve Fleur :-) )! Wat een toppertjes toch, onze hollandse vriendinnetjes!

Mongolie  27/11 - 08/12

Na een weekje lanterfanten in Ulaan Baatar, onze favoriete hoofdstad tot nu toe, waarin we vooral zeer vakkundig en met veel doorzettingsvermogen elk veganistisch restaurant hebben uitgeprobeerd (en dat zijn er veel, zeker rond de 15 waar je gemiddeld 3 euro voor een maaltijd betaalt), zijn we uiteindelijk naar het Noorden vertrokken. Dit kan je vast en zeker een daad van waanzin noemen. Het Noorden van Mongolie grenst aan Siberie en is niet koud maar ijskoud. Voor het eerst voelden we onze neus vanbinnen bevriezen en ontdekten we hoe koude echt voelt. Het snijdt en het doet pijn maar het was het waard. Voor het eerst in onze trip voelden we ons echt geintegreerd en we werden gerespecteerd door de mongolen die het fantastisch vonden dat we hun in putje winter bezochten. Het begon allemaal met een busrit van 30 uur lang. In het kort geschetst, de beenruimte is kleiner dan je voor mogelijk houdt. Ik zeg 25 cm en dat is echt niet overdreven. Na al die uren is het alsof je geen benen meer hebt. De weg is niet meer dan een veredeld pad vol putten en met temperaturen die s`nachts makkelijk -30 graden Celsius bereikten kan dit best wel een gevaarlijke busrit zijn. Daarom heeft elke bus (terecht) een mechanicien aan boord die in geval van nood de bus kan repareren en voorkomen dat je s`nachts ergens komt vast te zitten. Er zat s`nachts meer dan een centimeter (!) ijs op de binnenkant van de ruit (enkel glas, hoe komen ze er toch bij). Enfin, toen we aankwamen en nog leefden kon ons geluk niet op. Dit kan met enige terechtheid de ergste busrit uit ons leven genoemd worden.

Maar toen kwamen we aan bij het gezinnetje dat ons de komende twee weken zou ontvangen en waar we in de plaats voor gewerkt hebben. Wat een warm onthaal en lieve mensen. Het gezin bestaat uit Nathalie, Tsooj en 18 maand oude Naraa. Ze gaven ons onze eigen ger en we konden daar eigenlijk heel zelfstandig leven. Onze dagtaken waren heel divers en bestonden uit:

- Babysitten op Naaraa
- Helpen bij het bouwen van hun houten huis
- Kleine taakjes in de Ger (reparaties met naald en draad, extra isolatie,  ...)
- Lunch bereiden
- Maken van een vuilbak voor buiten
- Water halen
- Hout hakken
- Brood bakken
- ...

Het was heerljik. De natuur zo wijds, de gastvrijheid zo overdonderend en het leven in een ger is iets dat ons beide enorm goed ligt (het deed ons af en toe wegdromen naar onze woonwagen). Doordat je in het noorden enkel aardappelen en ajuinen vindt, waren we met een hele voorraad groenten aangekomen (tot groot jolijt van onze franse gastvrouw! Nathalie is getrouwd met Tsooj en daardoor gedoemd een groenteloos bestaan) In een ger kan het s`morgens makkelijk -5 tot -10 zijn en daardoor bevriest alles (maar echt alles). Dat betekent dat courgetten veranderen in een soort van translucente komkommerachtige gedrochten en dat paprikas opeens raar gedrag beginnen vertonen. Het is niet zozeer het bevriezen maar wel het telkens opnieuw ontdooien als de ger opwarmt. Het leven bij dergelijke koude temperaturen wordt toch wel wat ingewikkelder... Zelfs het hout bevriest en moet ontdooit worden vooraleer het te kunnen verbranden. Zo hadden we een ton van 100 liter water en zelfs deze bevroor volledig. Enfin, achteraf bleek dat onze ger niet voldoende geisoleerd was en daardoor was het zo extreem koud s`morgens. Nadat we een extra laag vilt op de ger legden was het veel warmer en vroor het s`nachts enkel nog heel licht.
Nathalie heeft ons leren brood bakken op een houtkachel en dat was echt zalig! We kunnen nu dus een brood bakken (zie foto`s) zonder een oven nodig te hebben. Een gewoon houtvuur voldoet!
Als uitstapje namen ze ons mee naar het bevroren meer Khovsgol, waar zonder problemen auto`s over kunnen rijden! Het was super mooi (zie foto`s) maar ook super koud :-). Maar toch zouden we aanraden om mongolie in de winter te doen. Het is een beetje artificieel om het in de zomer te zien denken we, er zijn maar 2 a 3 echt goede warme maanden (met enorm veel muggen) en zoveel meer touristen en veel duurder. Het is een land dat echt gemaakt is voor koude en je ziet dan ook pas de echte cultuur als het echt koud wordt en de gastvrijheid gigantisch wordt. Als het koud is doe je gewoon een extra trui aan en koop je gigantische vilten schoenen (12 euro). Je hebt het respect van de bevolking en het voelt gewoon echt juist. Mongolie is tot nu toe het mooiste, meest magische en meest tot de verbeelding sprekend land geweest. We vonden het moeilijk om er na 7 weken weg te gaan en we kijken er met zoveel liefde op terug. Mongolie tot de volgende keer!