Reisverhaal «Tbilisi - Yerevan»

Daarheen en weer terug | Armenië | 1 Reacties 24 Oktober 2015 - Laatste Aanpassing 24 Oktober 2015

Na enkele dagen de tijd te nemen in Tbilisi (en Kakheti) om me mentaal te sterken om de vele straathonden met de fiets te trotseren waren we weer klaar om te vertrekken. Met Jonas als super accurate GPS waren we in geen tijd Tbilisi uit. De planning voor de dag: naar Marneuli, 50km ver, nog net voor de grens met Armenië, een stadje waar voornamelijk Azerbaijanen (Moslims) wonen. We zien hier voornamelijk Shoarma zaken en winkels die trouwjurken verkopen. Na even denken verkiezen we dan toch de Shoarma, heerlijk! De dag nadien gaan we de grens over, super eenvoudig, super snel. Een stempel bij in ons paspoort!

Aan de kant van de weg staan veel kraampjes met alles wat je in de streek kan plukken, rapen. Walnoten, bessen, groenten, fruit. Een kleurrijke bedoeling. Auto's met geblindeerde voor-, zij- en achterramen geven een maffiatoets. In de steden hokken mannen samen op straat. 

De 2 volgende dagen klimmen we gestaag en soms minder gestaag verder. We blijven ongelooflijk veel geluk hebben met het weer. De zon schijnt en we halen temperaturen rond de 23 graden (sorry Belgische volgers ;)). De uitzichten zijn fenomenaal! De ene berg verschijnt na de andere, begroeid met bomen die alle kleuren hebben deze tijd van het jaar. De rivier die we stroom opwaarts blijven volgen erbij, wat een plaatje! We passeren dagelijks rond de 30 honden maar onze negeer-truc (waarbij we altijd babbelen over Tom Boonen of de rode duivels) helpt (danku mannen!)! De ergste blijken de kleine keffers te zijn, die op een bepaald moment ook gaan lopen met de fluo-cover van Jonas zijn achterzak. Al mindert het aantal naarmate we verder in Armenië fietsen en ik word hier nog goed in! Ook helpen de vele aanmoedigingen van automobilisten. Er wordt naar ons gejuicht, gefloten, getoeterd, ... We zijn er al uit dat er 6 verschillende soorten toeteren bestaat: 1) Maakt da ge uit de weg zijt! 2) Goe bezig! 3) Wa is da?? 4) Ik toeter vanaf ik over een bultje rij want t'is kapot 5) Pas op ik kom eraan (heel vriendelijk) 6) Ik wil jullie aanmoedigen maar kan mijn toeter niets goed bedienen en laat jullie dan maar verschieten.  

Aan mooie kloosters geen gebrek hier in Armenië. Dag 3 besluiten we op tijd te stoppen in Alaverdi bij een B&B en spenderen de rest van de dag in Sanahin en Haghpat, beide van rond de 10de Eeuw en op de wereld erfgoedlijst van UNESCO. Het begint te regen als we bij Sanahin aankomen waardoor we hier helemaal alleen rondlopen, wat best een bijzonder gevoel geeft. Alaverdi zelf heeft een hoog soviet-gehalte. Veel grijze gebouwen, enkel kleine winkeltjes en bijna geen restaurantjes, barrekes. S'avonds eten we in de B&B samen met 4 andere gasten (Armeniërs die in Duitsland wonen en op vakantie zijn), super gezellig. We krijgen van 1 van hen het adres van het hostel in Yerevan.

Ook de 3 komende dagen is het vooral klimmen. We hebben een ontmoeting met een zeldzame Armeense fietser die maar al te graag met mij op de foto wil. "You are a cyclist?" vraagt hij nog, lichtjes van zijn melk. We bezoeken 'Old' Dilijan, dat er verdacht nieuw uitziet. En mogen uiteindelijk de laatste 10km naar lake Sevan heerlijk afdalen! Zo voelt dat om vooruit te gaan! ;) Als we in de buurt van lake Sevan komen, staan mensen gebarend met de armen breed uiteen naar auto's. 'Wat zijn die aan het doen?', 'Ik heb de grootste (vis)' blijkt het te willen zeggen. We brengen een kort bezoek aan het Sevanavank monastry, waar het krioelt van de honden. En besluiten onze tent daarom in te ruilen voor een goedkoop hotel, waar we een dode muis op het kopkussen vinden. Even extra lakens leggen, en alles opgelost is de redenering van de uitbaters.. Maar dat we lake Sevan vanuit onze kamerraam kunnen zien is een mooie troost. De foto's spreken voor zich. 

De volgende dag dalen we heel de dag af tot Yerevan! Of vliegen. We halen topsnelheden! We worden 2 x tegengehouden door een auto, gewoon om een babbeltje te doen. "What's your name?". Zalig! 

Aangekomen in Yerevan vinden we de voorgestelde hostel snel. We worden onthaald door 'de màmà', die ons ook de dagen nadien ongelooflijk in de watten legt! De eerste 2 nachten slapen we beneden (waar ze zelf ook wonen) omdat boven helemaal volzet is door een groep. Misschien goed want de eerste nacht worden we allebei ziek. Slecht water gedronken? De dag nadien uitzieken in bed en pasfoto's mét hoofddoek laten trekken zodat we ons visum voor Iran kunnen gaan aanvragen. Dat blijkt piece of cake te zijn! De dame achter het glas is super vriendelijk, spreekt Engels en lijkt onze papieren amper te bekijken. Nog even gaan betalen bij de Iraanse bank, aan de andere kant van Yerevan en we kunnen het de dag nadien ophalen! 

In Yerevan bezoeken we nog de Cascade, een monument opgedragen aan 50 jaar Soviet-Armenië. Heel bombastisch, veel trappen, veel groen, echt de moeite. We besluiten verder te wandelen naar "da groen (bomen) daar" en komen bij moeder Armenië, beschermend met een zwaard op haar borstkas én een pretpark dat vergane glorie uitademt. Een reuzenrad? "Dat moeten we doen!" Het levert ons plezier en een mooi uitzicht over de stad op. We schieten allebei nog alle blikjes van het schietkraam om en verdienen daarmee een super mooie sleutelhanger, wat een topdag! :)

We ontmoeten Stepan (de zoon) en Zanja (Iraneese Koerd) in de hostel. We hebben een leuke babbel en Stepan stelt voor om de volgende dag een tempel en een klooster in de buurt van Yerevan te bezoeken met zijn 4X4. Ok, top, dan blijven we nog een dagje langer. Zo gezegd, zo gedaan. De eerste was Garni, een heidense tempel uit de 1ste Eeuw na Chr. De tweede, Geghard, stamt af van rond de 4de Eeuw en is deels uit de rotsen gehouwen. De monniken leefde ieder in een grot, waar ze bijna hun hele leven doorbrachten en waar je enkel geraakte met een touwladder. Maar het mooist vond ik de 'symphony of the stones' (zie foto's) en het uitzicht op Mount Ararat (symbool van Armenië dat nu in Turkije ligt). Beide om stil van te worden! 

Morgen fietsen we weer voort. Nog 450 km tot de Iraanse grens, 5 bergen die we over mogen. Onze nieuwsgierigheid naar Iran groeit! Even vermelden dat onze simkaarten daar niet werken, evenmin deze site (denken we), het kan dus zijn dat jullie even moeten wachten op nieuwe verhalen. 

Toch nog even afsluiten met: danku voor alle reacties via facebook, de blog, mail, sms,... Echt altijd genieten om iets van jullie te horen! 

Groetjes! En doet dat daar goed!

Jonas en Elke