Reisverhaal «Yerevan - Meghri»

Daarheen en weer terug | Armenië | 1 Reacties 06 November 2015 - Laatste Aanpassing 06 November 2015

Nog snel een blogupdate voor we de Iran binnenrijden. Want aldaar zullen jullie even zonder moeten.

Na ons weekje relaxen in Yerevan hebben we wat moeite met terug vertrekken, ook al omdat het weer voor de eerste keer echt tegenzit. We verlaten Yerevan immers in de striemende regen. De eerste kilometers verlopen wel vlot, we rijden op een autostrade in aanleg, waar we dus de weg voor ons alleen hebben. ’s Avonds willen we onze tent opzetten aan een monastry op 100 meter van de (gesloten) Turkse grens. We klimmen achter het klooster op een bergje en vinden het perfecte plekje, met enkele rotsblokken waartussen we ons grondzeil kunnen spannen. Zo hebben we een shelter om onder te koken. Voor we in onze tent kruipen horen we voor het eerst de imam/minaret aan de andere kant van de grens. Deze gezangen worden iets later beantwoord door een huilende wolf (!) in de verte. “Wow, da’s vet” denken we, tot dit verre gehuil plots wordt beantwoord door vele huilende jakhalzen op slechts enkele meters van onze tent! Toch een beetje spannend. Voor alle zekerheid zetten we onze afwas en ons afval ver van de tent.

De volgende dag fietsen we tot aan de voet van de eerste col. We zetten de tent op met zicht op 4 landen! De berg links van ons ligt in Azerbeidzjan, de bergen voor ons in Turkije en daartussen zien we Iraanse bergen. We kruipen weer vroeg in de tent want vanaf morgen begint het klimmen! Nog 6 bergen tussen ons en de Iraanse grensovergang.

De eerste col valt nog mee (2C). Toch nemen we een rustdag in Arni, vooral omdat het nog steeds slecht weer is en dat wij en onze tent eens moeten kunnen opdrogen.

Zo kunnen we uitgerust beginnen aan de volgende beklimming, een col (HC) die ons tot op een hoogte van 2350m zal brengen. In het begin van de beklimming komen we Evan tegen. Evan is een toffe Zuid-Afrikaan die ondertussen al meer dan 100000 km heeft afgelegd. Hij is momenteel onderweg naar India en moet dus ook dezelfde weg uit als wij. Met z’n 3 klimmen we gestaag omhoog. Het is ondertussen gestopt met regenen, maar een ijzige wind op kop maakt deze beklimming extra zwaar. Al gauw fietsen we door de sneeuw (regen beneden = sneeuw boven). Het uitzicht is prachtig, maar de laatste kilometers zie ik echter alleen mijn voorwiel J. Maar uiteindelijk geraken we allen boven. Daar trekken we bijna alle kleren aan die we bijhebben en halen we voor het eerst onze handschoenen en mutsen boven. We dalen enkele kilometers af en zetten onze tent op achter een tankstation. We koken een welverdiend spaghettike en hebben een korte, doch gezellige avond. De dag nadien is het op en af tot in Goris. We voelen allen de beklimming van gisteren nog in de benen. Onderweg kruisen we een Pools fietskoppel, zij zijn onderweg van China naar huis!

In Goris rusten we weer een dagje uit en gaan samen met Evan Tatev-monastery bezoeken. Dit klooster is te bereiken met de langste kabelbaan ter wereld. Jammergenoeg is het nog steeds bewolkt en zien we werkelijk niets vanuit de kabellift. Het klooster zelf geeft wel een sprookjesachtig uiterlijk zo in de sneeuw, helaas moeten we het ook hier stellen zonder het beloofde uitzicht. Voor de komende dagen wordt er wel nog eens zon voorspeld!

Tussen Goris en Kapen liggen 3 bergen (1C, 2C en 3C) die we in 1 dag zullen overfietsen. Onderweg komt inderdaad de zon nog eens piepen, hoera! Moe maar voldoen zoeken we de camping op in Kapan. Deze bevindt zich echter boven de vallei. Evan fietst nog tot boven, maar Elke en ik kunnen niet meer en duwen onze fiets omhoog. Het is al donker wanneer we er aankomen. Gelukkig zijn er houten hutjes waar we in kunnen slapen en is er een halfopen keukentje met verlichting. Met zicht op een uitgestrekte sterrenhemel gaan we slapen, nog 1 berg tussen ons en Iran! Maar wel de hoogste (HC).

Na een koude nacht (-4 °C) nemen we afscheid van Evan. Hij wil de komende monsterbeklimming in 1 keer doen, terwijl Elke en ik nog een extra rustdag en warme nacht op hotel kunnen gebruiken. We besluiten wel elkaar in Iran terug op te zoeken.

1 Dag later dan Evan beginnen wij dus ook aan dé beklimming van ons leven. De zon schijnt nu fel en de temperatuur beneden loopt zelfs op tot 24 °C. In ons T-shirt klimmen we omhoog. Vrolijk kruipen we bocht na bocht omhoog, het uitzicht wordt ook elke trap fantastischer! Omhoogkijkend proberen we in te schatten waar we juist die besneeuwde top zullen overschrijden. 5 Uur later is het ons ook gelukt! Euforie alom. Snel wat foto’s, extra kleren en handschoenen aandoen, nog een boke met confituur en dan zoals Nibali onszelf naar beneden smijten.

Zo zitten we dus nu in Meghri op 8 km van Iran. Morgen trekken we de grens over en we zijn er klaar voor. We hebben de nodige dollars en euro’s op zak, Elke heeft aangepaste kledij en hoofddoek en we hebben alvast een host voor Tabriz geregeld. In Iran zullen onze gsm’s, email en blog het niet meer doen, maar facebooken gaat daar wel naar ’t schijnt. Jullie horen nog van ons …

X

Elke en Jonas