Reisverhaal «Kamicoche»

Japan | Japan | 0 Reacties 09 November 2015 - Laatste Aanpassing 09 November 2015

Gisteren en vanmorgen bij het opstaan vroegen we ons af hoe we ons programma gingen aanpassen. Het plan was een wandeling in het nationale park. Wandelen met de stortregen van gisteren en vannacht leek ons geen aangenaam idee. Maar de weergoden zijn ons gunstig gezind.

Tijdens het ontbijt stopt de regen en we wagen het erop. Het is wel veel minder koud dan we verwacht hadden. Wij rekenden op bijna vriestemperaturen en het is rond de 15 graden.

Een korte busrit brengt ons door lange en steile tunnels naar het beginpunt van de wandeling, de Taisho pond in de Kamikoche vallei. Deze vallei ligt tussen hoge pieken waarvan sommigen nog steeds vulkanisch actief zijn. De hoogsten zijn wel verborgen in de wolken. De vallei is gevormd door vulkanische sedimenten en wordt doorsneden door de Azusa rivier. We beginnen rond 8.50 aan het meertje en wandelen ongeveer 3,5km langs de rivier tot Kappa Bashi met talrijke fotostops. Overal hebben we mooie zichten op de omliggende bergen, de kale wilgen en berken en de groene lariksen. Onder de bomen is er een dichte groene begroeiing die wat lijkt op salomonszegel maar het niet is. Overal zien we druk vlooiende Japanse makaken met rode snuit.

Ze fluiten naar mekaar, net vogels.

Er zouden ook beren zitten maar die hebben we niet gezien.

Iets meer dan een uur later komen we dan aan de Kappa brug. Hier zijn er wat winkeltjes en een busstop en beginnen we aan een lus naar de Myojin brug van een kleine 8 km.

Deze lus loopt op de heenweg door een meer gesloten bos met bemoste bomen en varens.

Er lijkt geen einde aan te komen. De kilometertelling klopt niet altijd.

De brug is een mooie houten hangbrug over de snelstromende rivier. Ook hier weer zicht op de hoge omringende pieken. Op de terugweg langs de andere oever lopen we lange stukken over houten vlonders zodat onze voeten droog blijven en kruisen we heldere kleine stroompjes waarin wieren en vissen te bewonderen zijn. De vissen hebben rode vinnen. De weerspiegeling van de omringende vegetatie en de kleuren van de bodem maken deze heldere watertjes heel fotogeniek wat tot de uitspraak leidt:" ik stop want ge kunt blijven foto's maken"

Bijna terug aan de Kappa brug wordt het dreigend donker. We kruisen enkele woest stromende beekjes en belanden droog en wel in een café aan de brug.

De appelcake van speciale streekappels "trois cinq shinshi "appels en de koffie zijn verdiend.

Hier is alles wat Frans klinkt chique.

Restaurants, winkels... Franse opschriften die soms kant nog wal raken.

Dus wij, toeristen met standing, willen Franse brochures en geen Engelse meer.

Terug in Hirayu onsen moeten we meer dan 1 u wachten op de bus naar Matsumoto.

Onze bagage hebben we laten verzenden naar Tokyo zodat we vandaag en morgen zeer licht bepakt met bus en trein terug naar de hoofdstad kunnen reizen.

We hebben nu dus tijd genoeg om deze tekst te tikken en koffie en koffiekoeken te eten.

Het gebak trekt op niet veel, maar croissants en koffiekoeken zijn heel lekker.

En we hebben geluk gehad vanmorgen want ondertussen regent het weer pijpenstelen.

Om 14.45 nemen we de bus om na 1,5 u sightseeing in Matsumoto toe te komen.

We rijden door de bergen met diep beneden ons waterlopen en stuwmeren die enkele reusachtige elektriciteitscentrales voeden.

Wolken hangen als slierten op de hellingen en soms stijgen er uit de bodem dampen op van vulkanische bronnen.

De vele tunnels zijn heel lang maar ook heel smal. 2 bussen kunnen elkaar slechts passeren door de spiegels in te klappen. Dichter bij Mantsumoto komen de rode herfstkleuren terug en zien we veel boomgaarden met appels.

Matsumoto is een grote stad met een modern stadscentrum.

We wandelen iets meer dan een kilometer naar het kasteel. Ondertussen is het schemerig en de wit-zwarte wanden zijn mooi verlicht. Dit kasteel is kleiner dan dat van Himeiji maar toch ook wel mooi met vele daken op verschillende niveau's en zwarte luiken op de wit gepleisterde muren. Het rode bruggetje over de slotgracht, de witte zwanen en de gekleurde karpers dragen nog extra bij aan het fotogenieke plaatje.

Het kunstmuseum is vandaag gesloten maar we bewonderen nog even de enorme tulpen van Yayoi Kusama in de tuin.

Na het dinner nemen we de trein, een afgeladen volle lokale trein die er iets meer dan 1,5u over doet om ons naar de eindbestemming van vandaag te brengen: Kofu.Het shuttlebusje vinden we niet. Dan maar te voet, het is toch maar 7 minuten. Tenminste als je niet verkeerd loopt en de weg geen 3 keer moet proberen te vragen. Wij doen er wel iets langer over.