Reisverhaal «Koyasan»

Japan | Japan | 0 Reacties 31 Oktober 2015 - Laatste Aanpassing 31 Oktober 2015

Om 6.30u begint de Boeddhistische ceremonie in de tempel met eentonig haast in trance brengend gezang vergezeld van trom en cymbalen. De monnik met gele gewaden is de voorzanger. Anderen met zwarte kimono volgen. De Japanse bezoekers gaan buigen en wierook branden. Er wordt voornamelijk gebeden voor de zielenrust van de voorvaderen en eer gebracht aan Boeddha bij het begin van de dag.

Na een preek van de hoofdmonnik wandelt iedereen langs de Boeddha, buigt eerbiedig en gaat naar buiten.

Dan is er de vuurceremonie in een tempeltje iets verderop. Eigenlijk is dit niet veel anders dan een Boeddhistisch vuurke stook. Ook hier weer keelgezang en tromgeroffel. Met veel rituele handelingen worden houten staafjes met wensen verbrand. Nu en dan gooit de monnik van dienst een blad en wat poeder in het vuur.

Terug op de kamer zijn onze futons reeds opgeruimd en wacht ons het ontbijt.

Rijst, soep, tofu, gedroogd zeewier en nog wat onbekende ingrediënten.

Dan gaan we op verkenningstocht. Het is 1 november dus we beginnen met het kerkhof.

Zo dicht mogelijk bij de plaats waar Kobo Daishi de eeuwigdurende verlichting instapte begraven worden is het summum van geluk voor de Shinto Boeddhisten. Al eeuwenlang werden hier dus grafmonumenten opgericht, nu al meer dan 200.000. Meestal liggen de mensen hier niet echt begraven, enkel een lok van hun haar of een tand. De 2km lange weg naar het mausoleum van Kobo Daishi is Unesco werelderfgoed. Tussen hoge dikke cypressen van soms 5m hoog liggen met mos bedekte stupa's met 5 verschillende structuren boven elkaar : een kubus, een bol, een piramide,een halve bol en een juweelvorm die de 5 elementen van het leven voorstellen: aarde, water, vuur, wind en ruimte.Opvallend zijn de meters hoge houten staven met sutra's.

Er zijn zo veel monumenten dat er geen eind lijkt aan te komen.

Aan een oranje bruggetje staan er Japanse esdoorns in schitterende herfstkleuren. Hier staat de natuur echt in vuur en vlam, rood in alle tinten en geel.

Het mausoleum van Kobo Daishi is een echte pelgrimsplaats. De pelgrims wandelen in witte kielen met een lange wandelstok met belletjes. Aan de stalletjes waar men allerlei attributen voor offergave en souvenirs kan kopen is het werkelijk aanschuiven.

Iedereen krijgt groene thee aangeboden.

Bij de toegangsweg staan bronzen beelden, de Jizu Bosatsu, als je wil bidden voor overleden familieleden vooral kinderen gooi je die nat met een houten scheplepel. Er wordt duchtig met water gesmeten.

Voor het Kobo Daishi mausoleum worden door de pelgrims ritmisch in koor sutra's gedeclameerd begeleid door belletjes.Ze doen dat trouwens voor elk schrijn dat ze tegenkomen.

Opvallend zijn hier de vele gouden lantaarns waarbij de kaarsjes nu vervangen zijn door elektrische lampjes.

In een nabijgelegen opslagtempel, de Toro do, staan 20.000 exemplaren geschonken door belangrijke personen.

We nemen de bus tot aan de Konobuji tempel, de hoofdtempel van het shinboeddhisme in Koyasan, een reusachtig houten bouwwerk. De oorspronkelijke tempel werd gebouwd in 1593 maar is al enkele keren afgebrand en opnieuw opgebouwd. Op het dak staan nochtans enorme houten emmers met bluswater. In de tempel bewonderen we de prachtig beschilderde papieren schuifdeuren. De tekeningen zijn voornamelijk natuurafbeeldingen: kraanvogels, bloesemtakken, wilgen in de 4 seizoenen...In de ontvangstkamer van de VIP zijn deze schuifdeuren bekleed met goudfolie, al vind ik de schilderijen mooier.

Deze tempel heeft de grootste Japanse rotstuin in Japan.Rotsblokken tussen in golven gerijfde witte steentjes moeten 2 draken tussen de wolken voorstellen. Mijn fantasie schiet hierbij tekort maar het is wel mooi vooral met de felrood gekleurde esdoorns in herfstblad op de achtergrond.

Koken gebeurde in een grote keuken met enorme koperen ketels.

Ook hier krijgen we weer een kopje thee en een lekkere rijstcracker.

We kunnen de warme thee gebruiken want het is hier zonnig maar echt koud. Letterlijk goed gemutst wandelen we verder naar de Garan.

Garan betekent oorspronkelijk een plaats in het bos waar de monniken samenkomen om te leren.

Hier staat de kleurrijke oranje grote pagode de Kopon Daito. Binnen hangen mandela's ( kleurrijke afbeeldingen van de boeddhistische leer) op dikke oranje pilaren. Tussen deze pilaren zitten 3 metersgrote boeddha's met een gouden aureool. Ook hier wordt druk gebogen, gereciteerd en geofferd.

Rondom de pagode staan vele kleinere tempels die stuk voor stuk fijne houten bouwwerken zijn. Vooral de daken zijn kunstig.

Na nog een kort bezoek aan de Kondo, de gouden hal met schilderingen, gaan we op zoek naar iets eetbaars. Het is weekeinde en ontzettend druk in Koyasan. Aan de weinige restaurantjes die we zien staan lange rijen. Uiteindelijk kopen we wat fruit, croissants, rijstcrackers en cake in een supermarkt. Een koffiehuis vinden we wel, vlak over de Ekoin tempel. We halen onze bagage op en beginnen om 14u op een stampvolle bus aan de terugweg naar shin-Imamiya.

Hier nemen we opnieuw Jr treinen, vandaag tot in Nara.

Daar komen we om 17.21 aan.

Na inchecken in het hotel gaan we eten in een klein restaurant met goede referenties op internet. Men spreekt hier geen woord Engels en het duurt dan ook even voor we het systeem doorhebben. Met een pen moet je een gerecht aantikken, dan op een vakje drukken met het gewenste aantal. Zo ga je door tot de bestelling is afgerond en je op het " klaar" icoontje tikt. We bestelden 10 verschillende schoteltjes waarvan slechts 1 niet superlekker was en ijsjes voor dessert. Deze overdaad aan eten, drank inbegrepen voor amper 13 euro per persoon. Bij de juiste keuze aan restaurant is Japan qua eten helemaal niet duur.

 

 

 

 

 

Plaats een Reactie

 

      
This site is only viewable in landscape mode !
Session Tracking