Reisverhaal «Monfrague nationaal park»

Op weg naar Extremadura | Spanje | 0 Reacties 29 September 2019 - Laatste Aanpassing 29 September 2019

Op weg naar het vogelreservaat van Saucedilla lijken we wel alleen op de wereld. Alhoewel het al na 9 u is, is er op de autostrade niemand te zien. In Toril willen we een grote kurkeik gaan bewonderen. Geen eik en ook geen kat op straat.

In het kleine toeristcentrum van Saucedilla krijgen we de sleutels van de schuilhutten om vogels te spotten. We bezoeken er enkelen maar het resultaat is pover. We zien wel enkel vogels over het water van het Arrocampo stuwmeer fladderen, echter niks indrukwekkends.

Onderweg naar het Monfrague nationale park doorkruisen we de droge dehesa. Een gebied waar enkel olijfbomen en kurkeiken lijken te groeien. De half van hun schors ontdane kurkeiken met rode bast zijn wel fotogeniek.

Aan de mirador Portille de Tietar zien we de eerste rotsen van Monfrague waar vale gieren rusten en rondzweven. Het is een indrukwekkend zicht. Spijtig dat de lenzen van het fototoestel niet voldoen om dit schouwspel vast te leggen.

In de bossen burlen de herten er op los.

Via een reeks mooie uitzichtpunten over de Tietarrivier waar we nog een ooievaar, reiger en meer gieren spotten rijden we richting Villareal de San Carlos. Het bezoekerscentrum stelt niks voor maar er is wel een schaduwrijk terras waar we een gazpacho kunnen degusteren.

Ondertussen is het 31 graden, veel te warm om nog te bewegen.

We rijden naar ons hotel, casa rural, in Torrejon el Rubio. Na inchecken wandelen we even naar een vrolijk spelende band. Vandaag is het fiesta de San Miguel. Miss en Mister San Miguel zijn al verkozen en parraderen met hun lint.

Na een rustpauze rijden we opnieuw naar het natuurreservaat.

De temperatuur daalt ook in de late namiddag niet beneden de 30 graden. We rijden zo dicht we kunnen naar het kasteel en klimmen de laatste meters stijl bergop. Dat kost ons al heel wat zweet maar het is de moeite! Op de nabijgelegen rotsen huizen ongeveer 80 koppels vale gieren. En die cirkelen nu boven onze hoofden, landen op de rotsen of krijsen naar rivalen. Het is indrukwekkend die vogels met gespreide pennen over je heen te zien zweven.

We raken er niet op uit gekeken. Fotograferen is moeilijk.

In deze hitte zien we de geplande wandeling langs de rivier niet zitten. We verkiezen een eindje met de auto te cruisen en de wandeling te vervangen door een frisse pint.

Op de terugweg stoppen we nog aan een uitzichtspunt aan de salto de gitana rotsen maar de meeste vogels zijn nu geland. Waarschijnlijk is er niet meer voldoende thermiek.

Terug in Torejon el Rubio moeten we geduld hebben!

De keuken gaat ten vroegste om half negen open.

Een bende kaartende mannen zorgt voor lawaaierige annimatie.

De witte wijn en olijven smaken. En de schotels die we uiteindelijk na 9u15 geserveerd krijgen zijn delicieus.