Reisverhaal «Reizen in de tijd naar Benin: Op safari met Debbie»

Benin | Benin | 0 Reacties 23 Januari 2012 - Laatste Aanpassing 23 Januari 2012

Op het deuntje van ‘In the jungle, the mighty jungle,…awoooooeeee’ enzovoort reden Jeroen en Leentje via een mooie piste Parc National de la Pendjari van Benin binnen. Bij gebrek aan plaats voor een gids kregen ze een plattegrondje mee. Even twijfelden ze of ze de reserve vitessenbak van 30 kg zouden achterlaten en zo plaats zouden hebben voor een kleine magere ranger. Maar hun gevoel zegt hen dat ze dat waardevolle reserveonderdeel nodig zullen hebben op het moment dat ze hem niet bijhebben. Dus leve de vitessenbak, les excuses monsieur le guide.

Vrijwel onmiddellijk hadden ze het gevoel middenin de brousse te zitten met langs alle kanten alleen maar overweldigende natuur en geluiden van allerlei beestjes. De camera bij de hand, was Leentje die uit het dak stak alert voor enig geruis in het hoge struikgewas terwijl Jeroen achter het stuur een gevecht leverde met de daazen.

Rode konten en rooie oortjes
Antilopen, een heleboel vogels, krokodillen, apen, olifanten, leeuwen en jaja ook nijlpaarden zouden ze te zien krijgen. Zou hun hippodroom dan toch nog uitkomen? (lees het verhaal Hippdroom van Burkina Faso) Het duurde niet lang voor Debbie in de remmen moest voor een familie bavianen die gezwind de weg overstak, een voor een met hun blote rode konten in haar richting. Ze werd er een beetje rood van, zo rood als die konten, maar Jeroen riep haar terug tot de orde. Focus Debbie, ju met de geit!

Met een pulleke aan (dat was ook lang geleden) en Debbies verwarming op (amaj, zijn ze nu niets meer gewoon?) ploeterden ze de dag erna voor dag en dauw door het park. “Eten leeuwen wel ontbijt?”, vroeg Leentje zich luidop af toen ze er na twee uur nog geen gespot hadden. Maar toen riep Jeroen plots: “He, ik denk dat ik iets gezien heb… ja… een vol pakje sigaretten!”, waarop hij Debbie in achteruit smeet en moest vaststellen dat zijn hoop ijdel was geweest want het pakje was leeg. “Ja, zo gaan we er nooit zien”, gooide Leentje er eventjes lichtelijk geïrriteerd uit.

Alleen een aap laat zich wegjagen
Een paar uur later arriveerden ze bij een hutje aan meer waar in de verte aapjes zaten. Voorlopig hadden ze van op het houten platform alleen oog voor de krokodil die al schuimbekkend een reiger in de gaten had. Ze waren de aapjes vergeten, maar de aapjes hen niet! Plots sprong de pater familias op de rand van de hut en moest Jeroen vaststellen dat de baviaan bijna groter en zeker veel sterker was dan hij zelf. Leentje die zich plots herinnerde dat je geen oogcontact mag maken met deze loebassen, deed dat op dat moment toch en dat had die andere aap in de gaten. Ondertussen waren er nog een paar gezellig bij komen zitten en kregen Jeroen en Leentje het gevoel dat het hoog tijd was om te vertrekken.

Jeroen had nog het lef om een stukje te filmen en in plaats van zich op de beesten te richten, zoomde hij in op Leentjes gezicht dat eerst nog flink een lachje produceerde, maar even later grote ogen trok wanneer ze opnieuw oogcontact maakte met die ene. Dat filmpje komt niet op de blog trouwens.

In the jungle the lion sleeps always
Leentje was al op weg naar Debbie toen Jeroen werd uitgedaagd door een van de hutje-dat-over-het-meer-uitkijkt-bezetters en dit interpreteerde als laatste kans. Bij de tijd dat ze veilig in Debbie zaten, wemelde het van de bavianen en moesten ze vaststellen dat dit echt wel een wildpark en vroegen ze zich ook wel af waar die leeuw was nu ze hem zo erg nodig hadden.