Reisverhaal «Debbie doet van 'piep'»

Marokko | Marokko | 0 Reacties 22 Oktober 2011 - Laatste Aanpassing 22 Oktober 2011

De nylonkous die we al een tijdje meesleuren, kon niet in de zak met kleren blijven niets doen. Jeroen nam een schaar en touw en bevestigde ze rond de luchtfilter. Geitleken onder ons, dit betekent: Debbie gaat zand en stof eten!

Voorraadje water ingeslagen, extra naft in de bidon gedaan en dan richting Foum Zguid. Voor we het wisten, zaten we in het zand. Debbie deed het goed, en Leentje ook want we reden ons niet vast. Het enige wat telt is, gas geven en vooral niet stilvallen. Vrij beangstigend, maar de vooruitzichten om de geit uit te graven waren ook niet al te best. Met een klein hartje ploeterde Leentje voort en vertelde aan Jeroen dat ze het toch niet zo een goed idee vond. Debbie moet nog heel lang meegaan. Het zou jammer zijn als we nu al grote kosten zouden hebben. Maar Jeroen stelde haar gerust - hij wou het immers ook proberen - en zette zich schrap met fonkelende oogjes. Maar de woestijn is onverbiddelijk en voor we het wisten, zaten we vast.

Leentje, die vond dat ze gelijk had gekregen, vond dat Jeroen Debbie alleen mocht uitgraven. En zo geschiedde het dat Jeroen op zijn buik onder de geit lag en zand schepte. Natuurliijk - en we vonden dat het al lang duurde - kwamen er twee jongetjes uit het zand gekropen om te helpen. We haalden de zandmatten boven en duwden met z'n allen tot Debbie al kreunend uit het zand rolde. We bedankten de helpers met enkele dirhams en een slok water en besloten rechtsomkeer te maken. "Ik ga toch meer naar u luisteren schattie", zei Jeroen. Het is een zin die hem zijn hele leven zal achtervolgen!

De andere optie richting Foum Zguid was 'une route améliorée'. Het kan mooie asvalt zijn waarnaar je in België flink moet zoeken. Als je pech hebt, is het een wasbordpiste waarbij je het gevoel hebt dat het vel van je botten davert. Als je echt pech hebt, is het een 'weg' van stenen, rotsen, zand en planten.
In ons geval was het een opsomming van de drie hierboven beschreven opties in dezelfde volgorde. Nadeel: we dachten steeds dat het niet slechter zou worden, maar dat deed het toch. Dus voor we het wisten, lagen de zandmatten, de krik en de pomp niet langer weggeborgen onder de tent en het proviand, maar klaar voor gebruik. Leentje had Jeroen nochtans gewaarschuwd.

Hoe vaak we de boel hebben moeten bovenhalen, dat cijfer verdringen we uit ons geheugen. Maar als je weet dat 'de verbeterde weg' 130 km lang was en we aan een gemiddelde van 12 km per uur reden, graafpauzes niet meegerekend, weet je dat het donker was toen we onze camping bereikten. Sindsdien doet Debbie een beetje van 'piep', maar het is wel schattig. "Ik ga toch meer naar u luisteren schattie", zei Jeroen nog en toen ging het licht uit.

Wat hebben we geleerd die dag?
1: Zolang er goede asvalt is en het op die manier op de kaart staat aangeduid, gaan we het lot nog niet tarten.
2: C'est l'aventure en nu weten we wat ons nog te wachten staat.
3: Deze lange dag van alleen maar stof en zand was een relatietest om u tegen te zeggen, en we hebben die goed doorstaan.
4: Jeroen zal vanaf nu altijd naar Leentje luisteren :-)