Reisverhaal «Een gastredacteur kruipt in de pen»

Marokko | Marokko | 0 Reacties 14 Maart 2012 - Laatste Aanpassing 14 Maart 2012

We krijgen een stukje van hun wereldtaart

 *** Gastredacteur Luc aka Jeroens pa pent erop los! ***

We vlogen als een arend over het prachtige Atlasgebergte en onze honger naar het weerzien van onze kids werd er alleen maar groter op. Wat perikelen bij de controle wegens geen vaste verblijfplaats in Marokko –aan de uniformen alhier zitten nog dikkere soupapkes om lucht in te blazen dan in den Belgique- en we  konden onze globetrotters eindelijk al een serieuze portie van de meegegeven knuffels doorgeven.
Zo’n warme opvangst  … dat deed goed aan ons hartje.

Na het op bed uitpakken van de meegereisde goederen werd deze DHL-levering voor ontvangst afgetekend. Vanaf dan werd onze bagage ook ietske draaglijker.

Dag 1 trokken we zuidwaarts de Anti-Atlas in voor een door zoveel natuurpracht bedwelmende rit te belanden in Tiwadou bij Mohamed. Een uniek plekje op aard, alwaar we de nacht doorbrachten in een berbertent … koud, koud, koud … gelukkig is Mohamed ‘zonen warmen mens’ dat de geleden koude snel vergeten was … Hij liep zich de rubber van zijn sletsen om voor iedereen het nodige (en meer) te kunnen doen. Ik krijg het zelfs nu nog terug warm van zijn vroege-ochtend-vuur in ‘zijn’ stookplaatske-museum … MERCI Mohamed.

Dag 2 hebben we via een binnenweg Taliouine bereikt. En weer was het een visueel pretpark … we hebben op zijn minst 1001 verschillende schilderijen gezien. De gardien heeft me zijn verhaal verteld over zijn dochtertje dat in België medische verzorging zal krijgen, en zijn verschillende visie op de Belgen, Fransen, … duidelijk gemaakt bij een obligaat taske thee. En weer dat gevoel dat die Marokkanen toch wel warme mensen zijn .
Dag 1 met Leentje in de auto, dag 2 met Jeroen in de auto, ik denk dat dag 3 Debbies dagje wordt. Ze  hoest, kucht, kreunt en piept … dus …

Dag 4. Debbie blijkt heel blij met de stevige hamam-beurt van gisteren. Ze zal nu misschien nog meer beziens hebben. De koppekes zullen nu nog meer haar rijrichting volgen. En intussen is ook de plaatselijke economie gesteund aangezien de vrouwen gisteren ook gezorgd hebben voor wierrook en mirre in de vorm van argan-olie, saffraan, en … ‘gekookte’ eitjes die bij het pellen nog heel erg rauw bleken te zijn.

Vandaag van Taliouine naar Aid-ben-Haddou, of van het ene wow-landschap naar het andere gekleurde amaai-portret. Dageindbestemming: de kasba, een in pisé (een mengeling van modder en stro) opgetrokken vestiging … indrukwekkend … en met een vriendelijke plaatselijke gids … en… het eerste tapijt is binnen! Maar de vrouwen van de coöperatieve voelen zich gesteund.

Dag 5. Onze handjes terug ingesteld op’ wuifstand’ en ju met de geit. En de natuurpracht kon weer niet op. Ik zat zonder adem. Zo benemend was de tocht over de Hoge Atlas via de Tizi-n-Tichka pas (2660 m), met tussendoor een bezoek een plaatselijk marktje met mooi gekleurd breigaren en keukenkruiden en een ontmoeting met de kok van Gentse waterzooi er bovenop. Richting Marrakech. Onze persoonlijke vrouwelijke ‘gidsen’ weten in een mum van tijd een RR (Riante Riad) te versieren, zeer kort bij de medina, alwaar we ’s avonds al een aperitiefke namen op morgen.

Dag 6. Alle boekskes schrijven in hoofdletters “je kunt onmogelijk naar Marokko reizen en deze ‘Parel van het zuiden’ links laten liggen. Welnu, Marrakech is inderdaad een smeltkroes van mens en dier, van emoties en indrukken,  van kleuren en geuren, …

De Place Jemaa-el-fna, de Soeks, de Ben Youssef medersa, … met zo nu en dan een opdringerige verkoper, lokker, gids, … ne mens loopt zich hier piepedood en de plastiek zakskes sneden alsmaar dieper in hand en pols … dus een korte rustpauze en ’s avonds terug … naar de allergrootste BBQ –incl. spektakel- ter wereld. De Grute Met (ofte Place Jemaa-el-fna) stond afgeladen vol met wel honderden eetkraampjes, er werd geroepen, gelokt, …. en er hing nen doemp boven dat plein (de eerste wolk aan de lucht deze week) … een ware heksenketel, een zottekot …

Terug in de rust van de riad hebben we nog (na)genoten van Leentje’s diavoorstelling over de voorbije week en … de eigenaar van de riad was jarig en liet ons meegenieten van zijn feestje met Marokkaanse  muziek en een dansende BBB-madam.

Samengevat: ik hou aan Marrakech een dubbel gevoel over en met het risico van een cultuurbarbaar te zijn: we hebben de dagen voordien heel wat mooiere Parels van het zuiden in onze rugzak kunnen steken.

Dag 7. Overgangsetappe Marrakech- Imhiwach (El-Ksiba), de 15W50-route (genoemd naar de moeizame zoektocht naar de juiste  smeer voor Debbies hartje). In een hoog-zomer-weertje (27° C) uitzoomen van de Hoge Atlas en inzoomen op de Middelatlas. We hebben den Hogen zien kleiner worden en de Middelmatigen zien groeien. We waren nog net voor den groten donker bij Sadia en Moustapha, die zich heel goed hadden verscholen in de Middelatlas.