Reisverhaal «Kort nieuws van in het zand»
Marokko
|
Marokko
|
2 Reacties
17 Oktober 2011
-
Laatste Aanpassing 18 Oktober 2011
Twintig graden, krekels op de achtergrond, lekkere geuren uit de keuken... en ohja, soms een oproep van de imam uit de moskeee waarvan ik altijd uit mijn stoel schiet van het verschieten! We zitten dus in Marokko en hebben het geweldig naar onze zin.
De boottocht is vlot verlopen, buiten het feit dat wij letterlijk amper plaats hadden om te slapen. Als je geen kajuit boekt, krijg je normaal zo'n heel oncomfortabele vliegtuigzetel. Maar nog voor de boot de haven in Almeria uit was, waren alle zetels ingepalmd door mensen, baby's (tot hier vinden we het normaal), valiezen, voeten van mensen, flessen water, dekens, ... We hebben ons dan een even oncomfortabele plaats op het dek gezocht, maar het duurde niet lang of onze ruggen waren gebroken en onze magen mottig van de mazoutuitlaat van de schoorstenen.
Maar daar lonk de oever en in geen tijd rolden we van de boot af.
Kort daarna hadden we in het Spaanse deel van Marokko twee stoere agenten ontmoet die zich blijkbaar zo hard verveelden dat ze ons een escorte hebben gegeven naar een exchange-bureau aka kruidenier en daarna naar de grens. We waren blij dat alles zo vlot verliep.
Net toen we onze Nederlandse overbuur van op de camping in Almeria ongelijk wilden geven ("Aan de douane zijn jullie gauw een dag kwijt jongens."), stonden we in een file om Marokko binnen te rijden. Tussen het getoeter en getier liep er een Marokkaanse man naar ons die perfect Duits sprak. Hij stelde voor om ons door de papierwinkel te loodsen. En de chaos voor ons ziende, stemden we in.
Hij nam Jeroen onder de arm terwijl Leentje bij Debbie bleef. Jeroen leek wel twee uur weg te blijven en Leentje was lichtelijk in paniek geraakt. Die ene file van zoëven waren langzamerhand drie rijen auto's geworden en met een blik achterom was Spanje nog zichtbaar, met zijn geborstelde straten en helpende agenten. De zon stond ondertussen steenhard op Debbies zwarte dak te branden en het water in de drinkbus bereikte zowat het kookpunt. Om uitlaatgassen en op het venster kloppende geamputeerde ledematen te ontwijken, had ze de vensters ook maar dicht gedaan. Verstand op nul zetten en duimen dat Jeroen snel terug zou zijn, was het enige wat ze kon doen.
Na effectief twee uur kwam onze jongen er door, samen met Quicky, onze Duitse admininstratieve vereenvoudiger. Uitgerekend Jeroen die van papieren meteen de kriebels krijgt, had het goed gedaan: een papier invullen, dat ene document daar gaan halen, daar de rij wachtenden voorbijsteken om dat andere formulier op te pikken, dan nog eens wachten. We hadden het even zwart ingezien, maar tegen de middag waren we Marokko binnen en werden we vrijwel meteen beloond met prachtige natuur.
De mensen zijn hier vriendelijk, enorm gastvrij, rustig en behulpzaam. Hun eten is heerlijk, hun theetjes warm en hun natuur indrukwekkend. Nu zitten we te midden van zanduinen en voor de rest niets. Duizenden sterren aan de hemel en nog steeds die gezangen van de moskee op de achtergrond. Ons hoor je niet klagen :-)
Fotoalbums van Marokko
26 Oktober 2011
|
Marokko
|
Marokko
|
Laatste Aanpassing 26 Oktober 2011
22 Oktober 2011
|
Marokko
|
Marokko
|
Laatste Aanpassing 22 Oktober 2011
22 Oktober 2011
|
Marokko
|
Marokko
|
Laatste Aanpassing 22 Oktober 2011
22 Oktober 2011
|
Marokko
|
Marokko
|
Laatste Aanpassing 22 Oktober 2011
15 Oktober 2011
|
Marokko
|
Marokko
|
Laatste Aanpassing 17 Oktober 2011