Reisverhaal «Ontspan. Dit is hammam.»

Marokko | Marokko | 2 Reacties 20 Maart 2012 - Laatste Aanpassing 20 Maart 2012

“Wie voor enkele uren wilt ontsnappen aan de Marokkaanse mannenwereld en tijdens haar laatste dag in Marokko in luxe wilt baden, komt volledig aan haar trekken in de Shererazade Hammam in Tangier.” De reisgids was zo lovend over dit woman-only badbuis dat Leentje meteen wist hoe ze haar laatste dag in Marokko, waarop ze tevens haar verjaardag zou vieren, wilde doorbrengen.

Na een ultieme powershop in de medina van Tangier (de dirhams moesten toch op J), liet ze zich samen met Jeroens mama afzetten voor een deur waarachter hen heerlijk geurende oliën, zachte massages en zen-muziekjes zouden opwachten. Ontspanning here we come. Want dat had de reisgids beloofd. Jeroen die ondertussen op de achterbank in de taxi de afgelegde route op zijn GPS bekeek, had al door dat dit mogelijk niet de hammam was waarop Leentje en Moniek hadden gehoopt.

Een vrouw op namaak-crocs, met een afgewassen keukenschort om haar middel en een streng brilletje op haar neus deed open. Haar Frans was evengoed als het Arabisch van Leentje en Moniek, maar toch slaagden de luxepaardjes erin een prijs overeen te komen, al bedankten ze daarvoor ook hun verdwaalde (?) taxichauffeur. De lage prijs en het voorkomen van de dame in het deurgat deden namelijk nu ook bij hen een belletje rinkelen.

Een eerste aanblik in de verkleedruimte van de hammam deed denken aan een grote omkleedkamer die iedereen zich wel herinnert van de zwemlessen uit de lagere school. Jong, oud, dik en dun ontdeed zich onbeschaamd van hoofddoek en andere verhullende kledij en Leentje en Moniek werden door middel van gebaren aangespoord dat ook te doen. Ze ondernamen nog een laatste poging om rechtsomkeer te maken: “Kunnen we niks sfeervollers zoeken, het is wel mijn verjaardag,”, probeerde Leentje, sip kijkend naar de felle TL-verlichting die de witte tegels nog meer ongezelligheid deden uitstralen. “En ik kan ons geld hier toch maar niet zo in een zak achterlaten”, klonk Moniek wanhopig met een blik naar de berg tassen in de ‘vestiaire’. Maar toen ze zichzelf bezig hoorden, riepen ze elkaar tot de orde, want voor een dure ontspannende spa-behandeling met heerlijk geurende oliën, zachte massages en zen-muziekjes zouden ze evengoed naar Sun Parks kunnen gaan. “We doen het op z’n Marrokkaans!”

Eens die knop was omgedraaid, zat de sfeer goed en daar namen ze de mistige trap naar beneden richting een kelder waar de temperatuur bij elke trede warmer en hun zicht troebeler werd. Tussen een hoop vrouwen die zichzelf aan het afschrobben was, kregen ze een plaatsje op diezelfde witte tegels. Tegelijk klonk met een echo het geluid van stromend water en volle emmers water die op de grond werden neergezet. De dames kregen ook enkele exemplaren en de vrouw op de namaak-crocs maakte hen duidelijk dat ze zich moesten wassen, door water vanuit de emmer in hun gezichten te kwakken.

Vrij abrupt werd Moniek van de tegels geplukt door de scrubvrouw voor een scrubbehandeling die ze zich in de verste verte nooit hadden kunnen inbeelden. Leentje die alles van op een afstand verstopt achter een hoop emmers zag gebeuren, besliste dat haar dit niet zou overkomen: de scrubvrouw ging tekeer zodat Moniek als een lappenpop door elkaar werd geschud. Daarbij gooide ze haar volle gewicht in de schaal en deed daarbij haar uiterste best om Moniek min of meer ter plekke te laten liggen. Enkele minuten later zag Moniek zo rood als de lederen poef die ze eerder in de souk op de kop had getikt en Leentje kon maar niet uitmaken of dat kwam door de warmte of door die scrubhandschoen. Ze hoopte het eerste.

Toen het haar beurt was gebaarde Leentje dat de scrubvrouw het kalm aan moest doen, maar die laatste lachte eens groen en duwde Leentje vriendelijk doch kordaat de tegels op. Nog een paar keer heeft ze tussen het geroep van “auw auw” geprobeerd om de scrubvrouw van gedachten te doen veranderen, maar toen deze de handschoen met de dikke rollen vuil dood vel toonde – waar ook anderen naar kwamen kijken- en daarbij het universele ‘eieieieieiei’-geluid maakte, gaf Leentje zich over aan de grondige en zeer nodige poetsbeurt sinds maanden.

De heerlijk geurende oliën waren er niet, maar het parfum van de bruine zeep waarmee ze zich moesten wassen was ook niet slecht. Over zachte ontspannende massages kan niet echt gesproken worden, maar de vrouw op namaak-crocs en de scrubvrouw bedoelden het goed. En het echoënd geluid van stromend water kon doorgaan voor de gehoopte zen-muziekjes.

Een vol jaar erbij, enkele millimeters vuil eraf. Wat kan een mens nog meer wensen op zijn verjaardag?