Reisverhaal «Debbie wilt ook nog wat zeggen»

Mauretanie | Mauritanië | 0 Reacties 26 Oktober 2011 - Laatste Aanpassing 26 Oktober 2011

…dat we vaak moeten remmen voor een familie dromedarissen die de weg in de woestijn oversteekt.
…dat het zo gek is te midden van de droge sahara te zitten terwijl we de zee horen en ruiken, maar er niet bij kunnen door de 40 meter hoge kliffen.
…dat de weelderige bloemenvelden die we in de verte zien als we een stad naderen eigenlijk ontelbare zakjes afval zijn die tussen de dorre planten hangen te wapperen.
…dat een jongen aan Leentje dirhams vroeg à la ‘donne-moi dirhams’ en zij op haar beurt op dezelfe manier dan zijn T-shirt vroeg om hem duidelijk te maken dat dat niet zomaar gaat, altijd maar dingen vragen van iemand. En zeker niet op zo’n toon. Hij verschoot er danig van dat iemand hèm vroeg iets af te geven en verontschuldigde zich. Opzet geslaagd.
…dat een agent ons aan de praat hield aan de grens om Marokko te verlaten en wij dachten dat we op  een of ander papier aan het wachten waren. Toen we hem na een hele tijd vroegen of we nog iets moesten doen, mochten we gewoon vertrekken. De man had gewoon zin een babbel.
…dat het Mauretaans brood kraakt als je er op knabbelt alsof er een vleugje zand in is verwerkt. Tja, zand is hier genoeg alleszinds.
…dat het stuk van 10 kilometer niemandsland tussen de Marokkaanse grens en die van Mauretanië een stort is van autowrakken en computers en we een man kruisten die ons vertelde dat er ergens een wiel voor een deux-chevaux lag dat we mochten hebben.