Reisverhaal «Zon-, thee- en zandvakantie!»
Mauretanie
|
Mauritanië
|
0 Reacties
13 November 2011
-
Laatste Aanpassing 13 November 2011
Even hadden we genoeg zand gezien. In onze waardevolle ochtendkoffietjes kroop het, in het brood, ja zelfs in onze onderbroeken! En tijdens de panne met de vitessenbak in het grootste zandgat van Mauretanië en omstreken stond ons besluit vast: er moet geen zand meer zijn.
Maar mensen die we ontmoetten, foto’s in boeken en de gemaakte vitessenbak deden onze honger naar zand toch weer een beetje opwakkeren. En zo belandden we in Chinguetthi, parel in de sahara waar de weg ophoudt en plaats maakt voor kilometers zandduinen, tot aan de grenzen langs alle kanten van het land.
Drie dagen en twee nachten verdwenen we in die eindeloze zandbak waar maar weinigen het met hun uitgebouwde jeep proberen. Debbie logeerde ondertussen achter slot en grendel bij La rose des sables, een guest house in Chinguetthi waar een oude wijze man en zijn hond een rustig leventje leiden van thee drinken, thee drinken en… ohja, thee drinken.
Al snel verdween Chinguetthi achter de opdoemende zandduinen en zochten we ons samen met onze gids en drie kamelen een weg door het zand. We begrepen niet waarom we hadden getwijfeld om tot hier te komen. Voor zulke views nemen we het zand in onze bipsen er graag bij!
Moet er nog thee zijn?
We hielden onze eerste stop bij de Zingende Duinen die geluidjes maken wanneer je er op een bepaalde manier op wandelt of afglijdt. Maar niet eerst voordat er drie glaasjes thee achterover waren geslagen. Ondertussen was het middag en volgde een siesta van drie uur onder een eenzame boom en wachtten we tot de zon zou zakken. Om de tijd te doden werd er thee gezet. En nog thee. En nog thee. Wanneer de zon net laag genoeg stond zodat ze lekker recht in onze ogen scheen, was het tijd voor l’embarquement des chamaux. Maar de kamelen waren uit het zicht verdwenen en er zat voor onze kamelenhoeder niks anders op dan ze te gaan zoeken. Na een lange zoektocht doken ze alle vier op aan de horizon en konden we weer vertrekken.
Een plat stukje zand tussen de duinen werd onze slaapplaats. Terwijl onze gids een heerlijke maaltijd kookte, genoten wij van een indrukwekkende zonsondergang waarbij de maan opkwam aan de snelheid waarmee de zon onderging en er zoveel licht was dat je eraan kon twijfelen of het werkelijk al avond was. De heldere lichtblauwe maan was zo immens groot en stond mooi te blinken boven de zandduinen die fel oranje en roze kleurden door de ondergaande zon. En toen was het weer thee time en tijd voor diner waarna we onder het licht van de maan pictonairy speelden.
De volgende ochtend werden we wakker van een knetterend kampvuurtje en kropen we nog wat moe uit onze slaapzakken. De thee stond al klaar en terwijl wij het verskrakende brood opaten dat in het zand was gebakken, herkauwden onze drie dikke vrienden (die weer waren gaan lopen) hun maaltijd van de vorige nacht. Niet geschikt voor gevoelige kijkers en magen.
En de dag verstreek op net dezelfde manier als de dag voorheen, inclusief de vele theetjes en een mooie zonsondergang. Die dag verloor Leentje haar linkersandaal in het zand en voor de dames onder ons, dat betekende: shoppen als we terug zijn!
De laatste dag was aangebroken en we bezochten een oase waar alle kinderen op de foto wilden en we – ze zijn toch ongelooflijk – zelfs hier ten prooi vielen aan een winkeltje met juwelen. Uit medelijden met de vrouw kocht Leentje er een ketting om de plaatselijke economie te steunen. We zetten koers richting Chinguetthi, maar niet zonder eerst een siesta te houden, veel thee te drinken en te wachten tot de zon was gezakt. En zoals het onze kamelenhoeder betaamde, zocht hij ook hier naar zijn drie herkauwers die enkele zandduinen verder een lekker graasplaatsje hadden gevonden.
Moe maar voldaan arriveerden we bij La rose des sables en kregen we, wat dacht je, thee voorgeschoteld. We waren blij ons Debbie weer te zien en beloofden haar nooit meer zo lang alleen te laten. Onder de gezangen van de imam die ons twee nachten niet uit onze slaap had gehouden, vielen we toch als een blok in slaap. Maar niet vooraleer we het zand tussen onze *piep* hadden gewassen.
Fotoalbums van locatie «Mauretanie»
