Reisverhaal «Hebben we veel boel gemaakt?Over rijstruzies enzo.»
Bijna weer naar huis... tijd voor enkele hersenspinsels
|
Thailand
|
1 Reacties
25 Augustus 2012
-
Laatste Aanpassing 25 Augustus 2012
Laat ons beginnen met een waarheid als een koe: een tripke van bijna een jaar houdt meer in dan cocktails drinken op verlaten stranden, afleveringen van Thuis missen en geen friet van de frituur meer eten .
Bij de nakende komst van ons bijna afgelopen prepensioen, vragen sommigen onder jullie ons of het tijdens deze uit de kluiten gewassen honeymoon altijd rozengeur en maneschijn was.
Wel, omdat jullie zo trouw op post waren, geven we hieronder enkele eerlijke antwoorden: een ander verhaal, een verhaal over het potteke dat soms gewoon vol zat. Hebben wij veel boel gemaakt? Meer dan thuis! Dat is ook een waarheid als een koe.
'Ojee, nu is het ermee gedaan.'
Tijdens ons hobbelende leventje met Debbie in Afrika is er geen dag gegaan zoals we hadden gedacht. En dat maakte dat hobbelende leventje zo mooi en bijzonder. Maar soms zaten we aan de kant van de weg, een blik naar mekaar, een arm om elkaar heen en wetende dat we toch ergens weer de energie vandaan moesten halen. Het leven onderweg vroeg iedere dag, iedere minuut om nieuwe beslissingen.
We wisten nooit op voorhand in welke staat de weg zou zijn. We hebben krakende en piepende geluiden gehoord waarbij we ons hart vasthielden en naar elkaar keken: ‘o jee, nu is het ermee gedaan’. Dat waren momenten vol stress en spanning waaruit – velen zullen dat bijna niet geloven - enkele serieuze ruzies zijn voortgevloeid .
Hadden we eenmaal een moeilijk stuk weg overbrugd of kregen we Debbie weer aan de praat na een panne, dan vloeiden die stress en spanning weg en maakten plaats voor vreugdedansjes en onnozele liedjes in de auto. En dan wisten we allebei zonder woorden dat die ruzie onnodig was geweest, maar gewoon een stoomafblazerke.
We wisten vooraf niet waar we zouden slapen - een goed hotelletje, een dancing met kamertjes te huur per uur, een dorpje vol nieuwsgierige ogen, onze zanderige tent - over hoeveel kilometer we een winkeltje zouden vinden en wat we daar dan zou kunnen kopen. Boodschappen deden we verspreid in vier winkeltjes of marktkraampjes om bij elkaar te scharrelen wat lekker was of soms gewoon, wat er was. De makreel in tomatensaus, bananen en kilo's rijst hebben we niet geteld. Het aanbod verse groenten beperkten zich soms enkel tot dure verrimpelde kleine ajuinen en platte tomaten. Daarbovenop geen propere kleren meer, alles onder het zand en de olie, kwam er een vrachtwagen voorbij die een dikke mistige stofwolk in de auto blies. Als we toen niet ontbeten hadden, zat het er ook dik tegen . Maar dan verwenden we onszelf in een duur hotel in de hoofdstad en was alles weer vergeten en vergeven.
'Sorry sir, today no possible.'
In Azië zijn we een beetje tot rust gekomen. Paspoorten laten stempelen aan de grens was op tien minuten de sjakoch, menukaarten waren uitgebreid, we kregen groenten en fruit voorgeschoteld, de keuze voor slaap-en eetgelegenheden was groter dus konden we kiezen voor de gezellig(er) ingerichte etablissementen. Amper bedelende kinderen, zónder opgeblazen ondervoede buikjes, ouders die liefdevol met hun kroost omgingen, meestal betere wegen, gezellige marktjes vol sfeer en veel eten waren mooi om zien.
Maar Debbie was er niet meer bij dus schoven we gezellig aan in overvolle bussen die vaak in het midden van de nacht ergens arriveerden. Toen hebben we ontdekt dat we beter niet te veel tegen elkaar zeiden tot we ontbeten hadden .
Te vaak moesten we vermoeiende discussies aangaan met taxichauffeurs die altijd te veel vroegen voor ochottekes drie kilometer. En hoe irritant was het toen iedereen ons in de vlakke middagzon op elke vraag “ja” antwoordde, met een dikke smile erbovenop, omdat ze geen Engels begrepen - zelfs als het geen ja/nee vraag was!. "Schattie, regelt he, ik ga nu daar zitten vooraleer ik hier iemand grmblllllll... ."
Reden we mee in vrachtwagens met amper zitplaatsen in de laadbak en vreesden we meermaals voor ons leven tijdens dodemansritten. “He mister, we don’t want to die today, oké?”, en de chauffeur kon zijn zware voet vijf minuten in toom houden.
Van rijst en noodles hadden we na verloop van tijd onze buik vol. Een restaurant met een groot uithangbord PIZZA dat dan net op zo’n moment “sorry sir, today no possible” serveerde zorgde soms ook voor onweer op de humeurbarometer . Oke, nog ne fried rice dan. "Schattie, rijst, da's nie mijn schuld he."
Traantjes van zand, traantjes van geluk
In’t zakzetterij, omkoperij, rammelritten, vettige kamers, ziek worden, … het hoort er dus ook bij. Lekker onvoorspelbaar, plezant. Maar soms gewoonweg niet meer dan ambetant en irritant.
Soms zijn er traantjes gevloeid, ja ja lieve lezers. Van vermoeidheid, woede, irritatie of zand in de ogen J. Maar gelukkig vaak ook van ontroering, prachtige uitzichten, mooie ontmoetingen en van het lachen.
En ondanks die verrimpelde ajuinen, no possible pizza’s, stofwolken, rijstruzies en in’tzakzetterij, zouden we het helemaal opnieuw doen, want onze honeymoon was gewoon de beste tijd van ons leven. (Waar staat de Cleenex hier? )