Reisverhaal «Topperdetop»

Zuid-Amerika onder de loep | Bolivië | 2 Reacties 27 Maart 2012 - Laatste Aanpassing 27 Maart 2012

Dag mensen aan de andere kant van de wereld,

bij deze een nieuw verhaal over wat wij hier zoal uitgevreten hebben de laatste dagen. Misschien hebben jullie op die "trip locator" op de blog al eens gekeken en kunnen vaststellen dat er in onze verplaatsingen niet altijd even veel logica zit. Het draait een beetje rond.  Dat had met 3 dingen te maken: de verkoop van onze motors, de weigering van de stad Oruro om hun karnaval een paar weken later te leggen en ... het feit dat we een plan hadden met een hoge berg.

Op het bierfestival in Pucon in Chili waren we twee andere Belgen tegengekomen die ons geheel onbedoeld het hoofd hadden gek gemaakt over een berg in de buurt van La Paz. Die knaap heet de Huaya Potosi en heeft als maat 6088m. Na de 5400m van de Plomo waren we wel toe aan een nieuwe uitdaging en dit leek ons wel wat. De voornaamste voorwaarde om te slagen was volgens de andere jongens acclimatisatie. Vandaar dat we in de 14 dagen voor dé tocht op hoogte moesten blijven (+3500m). Zo passeerden we vervolgens door park Lauca, Arequipa, de Colca Canyon enlangs het meer Titicaca en kwamen we redelijk geacclimatiseerd aan in La Paz.

Aangezien Deef wat last had van een verkoudheid en het weer niet ideaal zat, gaven we nog een paar dagen voorrang aan andere activiteitjes als daar zijn: bezoek aan Tiwanaka (het volk op de hoogvlakte vóór de Inca's), een downhill tochtje langs de gevaarlijkste weg ter wereld (beide 1 keer gecorrigeerd) en golfen op het hoogstgelegen terrein ter wereld (verdomd ontspannend, maar bijna van het terrein gesmeten wegens niet goed genoeg). Maar tegen zaterdag waren de omstandigheden ideaal ...

Tegen 9 uur 's morgens ontmoeten we de baas van de firma die ons naar boven zou helpen: the mad doctor. Dat is de man die als eerste dergelijke tochten organiseerde en die 2 hutten bezit op de berg. Maar hij heeft wel de reputatie van wat gek in het hoofd te zijn, helemaal ons ding dus. Met onze gids van dienst, Eduardo, passeerden we in zijn depot achter het nodige materiaal: plastieken botinnen (cat D), crampons, kousjes, warme broek, klimgordel, vest, wanten, een kahoele en een ijsbijl. Volledig uitgerust werden we afgezet aan de basishut op 4800m.

Een middagmaal later begonnen we in normale kledij aan het eerste stuk van de tocht: naar de hoge hut op 5400m (Plomo hoogte). We hadden intussen het gezelschap gekregen van een extra gids, een sympatieke Duitser, Bastian, en een stille Israeli (Itama). Zo ging het omhoog en reeds na een uurtje stappen we er sprake van een breuk in de groep: de Jood had duidelijk zwaar last van Soroche ofwel hoogteziekte. Hij kwam adem tekort, moest om de 10m stoppen en ging dus geen meter vooruit. Bij ons voorlopig geen problemen.

Aan de hoge hut aangekomen (denk aan een soort klein containergebouw) wachtte nog een kleine verrassing: het gigantische hangslot waarmee de hut afgesloten was, weigerde open te gaan: sleutel versleten. Na een halfuurtje proberen en een mogelijke aflasting van onze poging tot de top in het achterhoofd, gebruikte Eduardo de ijsbijl waarvoor die ontworpen is: sloten forceren. We konden binnen en de gidsen zorgden voor het nodige eten. Intussen was het reeds duidelijk dat de reis hier stopte voor de Israeli. Hij was gewoon op.

Tegen 18u waren de frietjessoep (een ontdekking) en de noedels met Zwan op en lag iedereen in zijn slaapzak want de nacht zou kort worden. Naar goede gewoonte was ik eerst in slaap (en liet ik dat ook duidelijk aan iedereen horen), Deef en Bastian sliepen niet. Om middernacht werden we weer gewekt voor het ontbijt. De rest van de tocht was over sneeuw en ijs en de beste periode om daarover te lopen is 's nachts wanneer de zon nog niet kan zorgen voor instabiliteit. Vandaar het bijzondere uur van vertrek: 1 uur 's nachts.

We aten en dronken wat we konden en deden dan ongeveer al onze kleren aan: 2 paar kousen, 3 broeken, 3 T-shirts, 2 puls, een vest, buff, sjaal en kahoele. Geen idee hoe koud het was buiten, maar het werkte: geen kou. We werden met een koord aan onze gids bevestigd en zo gingen we met behulp van onze hoofdlampjes de donkere nacht in. Her en der zag je nog lampjes wiebelen van andere teams die voor hetzelfde doel gingen. Een vreemd zicht!

Stress en zenuwen op vakantie: het bestaat. Waren we voldoende geaclimatiseerd? Zou Deef het uithouden met zijn verkoudheid? Konden we tout-court die hoogte aan? There was only one way to find out: 5 uur klimmen. Tegen een gezapig, maar constant tempo staken we een eerste ijsvlakte over. Er bestond een soort route en die ging mooi rond de crevassen heen. Na een uurtje waren we al zeker van 1 ding: een eventuele opgave zou niet te wijten zijn aan het materiaal, dat zat namelijk goed.

Ook het ademen ging verbazend goed, we konden het tempo aan en bij elke pauze recupereerden we heel snel: binnen de 20 sec ademden we gewoon normaal. En toch, er was nog 700 meter te stijgen en boven was ons een temperatuur van -15 beloofd. Langzaam naderden we een eerste pas die ons naar de achterkant van de berg zou leiden. Daarvoor moest wel een kleine, bijna vertikale ijswand van een goeie 10 m beklommen worden. Bastian had een toer van een dag extra geboekt om daar op te oefenen. Wij beschouwden onszelf als natuurtalent en gingen relatief vlot naar boven.

Vanaf nu staken we reeds boven de andere bergen uit en hadden we al zicht over El Alto, de hoger gelegen zusterstad van La Paz. De vele checks of alles goed ging, werden steeds positief beantwoord en al gauw waren we over halfweg. We zagen rondom ons verschillende toppen, maar in het donker was niet duidelijk de welke nu precies de onze was. De enige zekerheid was: blijven omhoog stappen. Intussen waren rondom ons ook veel minder lichtjes te zien dan in het begin. Blijkbaar waren er toch redelijk wat opgaves te noteren. Maar dat was niet echt onze stijl.

Tegen 5u30 waren we aan het laatste stuk van de tocht: het volgen van een sneeuwkam tot op de top. Aan weerskanten was werkelijk een gapende diepte. Dat veiligheidstouw was geen overbodige luxe. De filosofie van niet teveel denken en gewoon doen wierp zijn vruchten af: tegen 6u lokale tijd waren te bewonderen op 6088m: Deef, de Witten en Bastian (en Eduardo voor de 1500e keer, hij doet dit al 32 jaar). Mission accomplished. Die 6000 mag alvast van onze bucketlist en 1 van de 2 hoogterecords van Lieven Meert gebroken. Ném.

Het was wel erg koud daarboven en spijtig genoeg moesten we voor de zonsopgang nog naar beneden. We hebben hem mogen meemaken vanop 5800, of zo, nog steeds goed boven alles rondom ons. Het besef was er nog niet helemaal, en veel tijd daarvoor kregen we niet want we hadden nog een afdaling van 1300m voor de boeg. De adrenaline van de top deed zijn werk tot ongeveer halverwege, nadien voelde ik mij meer een vod. Vooral de ijswand leek nu een groot obstakel.

In alle geval stonden we 5,5 uur later beneden aan de basishut. Het was duidelijk tijd voor wat suikers, hoewel van honger geen sprake was. Het besef kwam nu langzaam door en in het busje terug naar de stad werden de eerste succesberichten doorgestuurd. De dag was echter nog niet ten einde (die van Deef was nu toch al een slordige 30u bezig) want we hadden ons nog een brokje entertainement geboekt: de Fighting Cholita's.

Dat bleek een soort Catch wedstrijd naar Mexikaans/Amerikaans model waarin naast zombies, Freddy Krüger, ... maar ook dames in traditioneel Boloviaanse kledij "meevochten". Hilarisch, vooral omdat de arena niet alleen de ring omvatte, maar eigenlijk het hele gebouw. Ongeveer alles wat los hing, mocht gebruikt worden om de ander kapot te maken: nadars, houten kistjes, sjakosjen, terrasstoelen, ... Lekker.

Het moet niet gezegd dat we moe, maar tevreden en met een geweldige smile op ons gezicht in bed kropen.

Bert 6k Van Damme en Deef 6k De Dobbeleer